męczennicy i torturanci

"Gdy na Szczepana błoto po kolana
to na Zmartwychwstanie trza wytoczyć sanie."

Błoto teraz inne, sięga wyżej i leje się na ludzkie głowy nawet z góry, czego drzewiej, jako żywo, nie bywało, ale ludziska się przyzwyczaili, polubili tę taplaninę, radzi się w onym błocku chlapią i pecynami wzajem obrzucają; jak się zdarzy nieubłocony, wygląda na nietutejszego póki tutejsi go nie dopadną - dołem, od kolan, albo z góry.

Odróżnić obrzucanych od obrzucających niełatwo, bo przy tej robocie wszyscy są upaćkani (może i sprawiedliwie, bo innej równości tu u nas zaprowadzić się nie da), czasem przecie ktoś ugodzony pecyną niby to z błota uczynioną, ale kamień w środku mającą, spływa krwią i pada, albo spod rzadkiego błocka trup jakowyś nagle wypływa - aliści i do tego przywyknąć można, jak mus przyciska.

Największa bieda, że kiedy znowu spadnie śnieg, przykryje
białym całunem i męczenników i torturantów tak dokładnie, że już nikt ich nie zdoła odróżnić, i nie będzie wiadomo,
komu oddawać cześć i stawiać pomniki, a kogo chować w niepoświęconej ziemi, gdy spłyną śniegi i świat zacznie się budzić do nowego życia.