Pomnik (gen. Wojciechowi Jaruzelskiemu)

Dziś, gdy lat dwadzieścia wolności wyśnionej Nieraz ceną najwyższą dla nas wywalczonej Naród, który tę wolność jak powietrze traktuje Miast sławić swoich wielkich, rozliczeń wypatruje. Coraz częściej tym posłuch daje, których słowa Miast rany stare goić tylko mącą w głowach. Gdy „Poeta pamięta” pisał dla nas noblista O krzywdzie ludzkiej pisał, rzecz to oczywista, Lecz gdy człowiek krzywdzony wybiórczą pamięcią Odmawianiem mu zasług, nieprzyjaciół niechęcią, Przypomnieć, zachować – to poety jest rzeczą – Czyny wielkie, którym ludzie mniejsi od nich przeczą. Gdy milczą jedni, drudzy zaś mnożą argumenty Przeciw – ja w skupieniu pierwsze fundamenty Zbuduję, w ziemi twardej jak Syberii lody, Gdzie generał przez los rzucon został w czas swój młody. Niech pomnik jak On będzie, solidny, hartowany, By wiatr historii nie zburzył go – niespodziewany. * * * Odnajduję kamienie. Pierwsze zbiorę w tym lesie, W którym nocą dziś jeszcze strzałów echo się niesie, Gdzie, gdy inni rzucali wciąż wyzwanie tyranom, Młody Wojciech już wiedział, którym służyć panom. Przez częstochowskie lasy tak z majątku w Kurowie Trafił wreszcie na służbę w informacji wojskowej. Mało kamieni, dołóżmy więc cegły z tej ściany, Którą był żołnierz polski latem w Pradze witany, Gdy przyjechał na czołgach pomagać ludziom pracy, Znalazł ślad polskiej mowy - krzyk „Wstydźcie się Polacy!” W polskiej armii już wtedy polscy tylko wojskowi, To do zasług dopisać też trzeba Wojciechowi. Ciągle mało budulca, by na postaci miarę Stworzyć dzieło, o pomoc więc miast proszę parę. Może rodziny Gdyni, Gdańska i Szczecina, Może z Katowic, może z Jastrzębia, z Lubina Ze mną zbiorą kamienie i na plac budowy Przywiozą, żeby pomnik na czas był gotowy? Może trójmiejskie krzyże, może węgiel ze Śląska Razem stopią się w pomnik, który zbuduje Polska. Cegły z małych plebanii niech utworzą postument, Niech te ściany wydźwigną w górę wielki monument, Które widziały dobrze, jak przestają oddychać Trzy ciała – Suchowolca, Niedzielaka i Zycha. Jeszcze kilka kamyków z tamy, którą Włocławek Pożegnał kiedyś księdza, co zbyt dużo w Warszawie Miał nam do powiedzenia; Może z samej Warszawy, Z tej ulicy, na której kres Przemyka zabawy. Wiele miejsc w całej Polsce niech na posąg się złoży, Który pamięć uświetni i szacunek pomnoży. *** Pomnik w wierszu gotowy, choć pewnie niepełny. Listę miejsc oraz osób jeszcze ktoś uzupełni, Lecz niech trwa na pamiątkę życia oraz czynów Wystawiony ku chwale Tobie...