Patriotyzm i kiełbasa ze Świdnika

Jak on to powiedział? Chyba jakoś tak: prezes Kaczyński nie kocha Polski takiej, jaka ona jest …

Szekspir mi się przypomniał. W jednym z sonetów, uznanych potem za genialny przykład łamania skostniałych, dworskich schematów poezji elżbietańskiej, mistrz ze Stradfordu pisał tak, mniej więcej: twoje wargi nie tak piękne jak róży płatki, skóra nie tak biała jak alabaster … and yet I love thee – a jednak cię kocham!

Głupio mi się zrobiło. Nie dlatego nawet, że po raz kolejny Tusk skorzystał z okazji by z mównicy sejmowej młotkować Kaczyńskiego – to w końcu standard; przywykłem już by sądzić, że w jego mniemaniu to jedyny cel wystąpień sejmowych. To nie mój problem, niech martwią się ci, którzy swoimi głosami zrobili go premierem. Jak ktoś lubi frustratów, niech dalej głosuje na kaczorofoba - mnie to całkiem nie kręci ...

Głupio mi się zrobiło z innego powodu. Wyszło na to, że mnie też, niestety, miłości Ojczyzny nie starcza na tyle by ją kochać jak premier przykazał. Bezgranicznie i bezwarunkowo. Z tysiącami głodujących dzieci, z dziesiątkami tysięcy rodzin, w których pracujący stanowią wyjątki, z pacjentami marzącymi by pacjentami pozostać zanim statystyki ich przemianują na nierokujących, z młodymi, których młodość skodyfikowano w umowach śmieciowych, a reszcie kazano – paszoł won! - emigrować i szukać szczęścia gdzie indziej …

Co ze mnie za Polak? Dlaczego „and yet I love thee” staje mi w gardle? Czy Tusk może mieć rację?

Bez żartów. A dlaczego niby mam brać poważnie słowa wielokrotnego kłamcy, którego obietnice tak się mają do mojego i moich dzieci życia jak blog Kasi Tusk do Ewangelii? Są słowa i są Słowa. I niech nikt mnie nie śmie pouczać gdzie szukać różnicy.

Ja kocham Polskę. Niechże będzie „brzydką narzeczoną” , niech będzie „nienormalnym”, nawet „dzikim” krajem jak chciał go widzieć jeden z drużyny Tuska. Rzecz w tym, że można kochać ułomności, nie można tolerować tych ułomności sprawców.

Kto z Was pamięta kiełbasę ze Świdnika? Jej brak w fabrycznej stołówce wyśmiewano potem jako powód strajku. Doprawdy? Jest powód do śmiechu? Nie dla mnie. Dla mnie to archetyp równie poważny jak postulaty sierpniowe.

Doceniam intencje, ale trochę mnie nudzi dyskusja nad dylematem – rewolucja, czy praca organiczna. Nikt – ja tym bardziej - nie może przewidzieć co i kiedy spowoduje wybuch. Ale wybuch nastąpi – czy taki Tusk jest w stanie przewidzieć, gdzie i kiedy zabraknie kiełbasy?

Ja nie lubię kiełbasy, ale jestem gotów.
Mój syn wczoraj stracił pracę ...