I fought the law

Zaczęło się banalnie. Zło lubi zaczynać się banalnie… Przepaliła się żarówka w kuchni. Zastanawiałem się, jaką powinienem wkręcić, ale raczej teoretycznie, bo w domu odpowiedniej i tak nie mieliśmy. Jak w filmie – mały diabełek na moim ramieniu wyszeptał „75. 75 będzie akurat.” O, jaki byłem naiwny – posłuchałem.

W małym sklepiku na Puławskiej kupiłem żarówkę i nie powstrzymało mnie nawet to, że na próg sklepu mój anioł stróż, w akcie ostatniej desperacji, wylał zamarzającą wodę. Pokonałem tę przeszkodę i wróciłem do domu. Jak w klasycznym horrorze – ignorowałem kolejne ostrzeżenia. Pokonałem nawet swój chorobliwy lęk wysokości, wszedłem na najmocniejsze krzesło, wykręciłem starą. Nawet związane z tym kłopoty – nie chciała wyjść, cholera – nie dały mi do myślenia. W końcu nowa żarówka zaświeciła dość słabym, matowym (nie zauważyłem w sklepie, niestety) światłem.

Jej poprzedniczkę schowałem do pudełka po bieżącej id dopiero wtedy zobaczyłem, że „zgodnie z dyrektywą 2005/32/WE nie stosować (żarówki) do użytku domowego”. Teraz mi wstyd, ale wtedy nie zawstydziłem się bardzo, pomyślałem tylko, jak łatwo przechytrzyć unijną machinę…
I kto kogo tu przechytrzył? Żarówka przepaliła się po tygodniu. Niecałym chyba nawet. I co, pójdę do sklepu? Napiszę do producenta? Bez żartów, przecież… używałem żarówki niezgodnie z przeznaczeniem – chciałem oświetlić nią kuchnię.