A mogło być...

Akurat u mnie w domu ”Do Rzeczy” pojawiło się dopiero we wtorek, w poniedziałek w jedynym okolicznym kiosku tygodnika Lisickiego już nie dostałem. Tak więc lekturę tygodników zaczęliśmy z żoną od „W Sieci”, w zasadzie akurat przeczytaliśmy i mamy czwartek. "Do Rzeczy" tymczasem leży i czeka. I gdy się w końcu za nie weźmiemy, będzie już gazetą sprzed czterech dni. Ok, pewnie każdy ma jakieś swoje tempo czytelnicze, nie sądzę jednak, byśmy byli pod tym względem jakimś wyjątkiem. Co więcej, widzę to z komentarzy na forach i z rozmów, sporo ludzi po okresie testowania obu tytułów docelowo planuje wybrać jeden z nich. Ukazywanie się ich w tym samym momencie proces ten raczej przyspieszy, niż opóźni.

I jeszcze jedno, ale o tym, znając naszych dziennikarzy, mało kto pomyślał. W sytuacji, w której w poniedziałek ukazywałoby się „W Sieci”, w piątek „Do Rzeczy”, a po środku, w środę, jeszcze „Gazeta Polska”, razem dałoby nam to de facto trzeci prawicowy dziennik, a raczej dwudziennik. Ten typ prasy jest u nas obecnie chyba zupełnie zapomniany, ale warto przypomnieć, że poza legendarnym „Światem Młodych”, w tej formule wydawany był przez długi czas „Głos” Antoniego Macierewicza. Wątpię co prawda, by wszystkich potencjalnych czytelników stać było na taki wydatek, ale jakaś część zapewne kupowałaby kolejne tytuły w rytmie dwudniowym. A tak…

Jutro dumnie przejadę się autobusem z czterodniowym „Do Rzeczy”, a w przyszłym tygodniu znów zdecyduje zasada „Kto pierwszy, ten lepszy”. A jeśli w kiosku dostanę od razu oba tygodniki, zostanie mi chyba tylko rzut monetą.