Premia marszałkowska

Szczerze mówiąc, niewiele by mnie to obchodziło, gdyby nie fakt podejrzewania, a raczej pewności, złych intencji. Zdrowy rozsądek mówi mi bowiem, że jeśli ktoś faktycznie do tego stopnia nie jest w stanie pogodzić się ze swoją tożsamością, to zmienia ją, po czym chce o tym dawnym, niechcianym i obcym sobie wcieleniu zapomnieć. Tymczasem Anna Grodzka nie chce pamiętać o tym, co robiła jako Krzysztof Bęgowski, ale już to, że była (a tak naprawdę jest nadal) facetem, przywołuje co chwila. Zaryzykuję więc stwierdzenie, że razem ze swoim partyjnym szefem urządza sobie cyrk kosztem autentycznego nieszczęścia ludzi, których oceniać nie mam zamiaru. Po co?

Cóż. Wszystko się pruje, a rząd traci poparcie zarówno zachodnich mediów, jak i, coraz częściej, zachodnich struktur, które nie mają już kasy na utrzymywanie złudzeń Donalda Tuska i Jacka Rostowskiego. Mamy potężną i tym razem nagłośnioną w Europie aferę z finansowaniem budowy dróg. Mamy też cały czas kwestię Smoleńska. Z drugiej strony wielką przykrość robi premierowi TV Puls, a co więcej, film Anity Gargas pokaże za chwilę TV Trwam, a może nawet TVP – żaden z filmów tzw. „drugiego obiegu” nie miał tak szerokiej dystrybucji. Trudno tu już nawet mówić o drugim obiegu w ogóle, nawet w tej dziś funkcjonującej definicji. A nie tak dawno o Smoleńsku, w innym, niż dotychczas obowiązujący, tonie, pisały przecież tak drogie sercu naszego premiera media niemieckie.

Z której strony nie spojrzeć – ciężko jest. Zarówno kreatywna księgowość, jak kreatywna fizyka przestają zdawać egzamin. Nastroje społeczne też coraz mniej różowe i choć dla wielu dalej najfajniejszym gościem jest Tusk, a najzabawniejszym hasłem imprezowo-towarzyskim „Smoleńsk”, to jednak można spodziewać się kłopotów. Co więc robić?

To, co zawsze. Wysłać na pierwszą linię wiernego partyjnego towarzysza, Janusza „Platforma jest moją pierwszą i ostatnią partią” Palikota, tym razem dzierżącego Bęgowskiego. A Palikot z radością odwróci uwagę od tego, od czego uwagę odwrócić trzeba. A że tych rzeczy coraz więcej, więc i happening musi być największy z dotychczasowych. Umieszczenie na wysokim państwowym stanowisku zadeklarowanego (bo niekoniecznie nawet prawdziwego) transseksualisty, z przeszłością PZPR-owsko-esbecką to numer, który obliczony jest na doprowadzenie konserwatywnej części społeczeństwa do furii. Do tego dorzućmy dyskusję o związkach partnerskich i już mamy święty spokój.

Wiele rzeczy się już premierowi Tuskowi zepsuło, ale mechanizm odwracania uwagi działa, niestety, wyśmienicie. Zwłaszcza, gdy zawsze można posłużyć się Palikotem. Ciekawe, czy cała sprawa z odwołaniem Nowickiej (poniekąd zresztą prefiguracji Bęgowskiego-Grodzkiej, bo przecież to postać niemniej kontrowersyjna) od początku nie była przygotowana właśnie w tym celu.