Co Polacy mają takiego w głowach, co sprzyja liberalnemu systemowi kłamstwa ?

Znakomita notka!

Serdecznie pozdrawiam Autora

Aby zastanowić się nad umysłami Polaków, najpierw należy się zastanowić na tym w jaki sposób, kiedy i przez kogo te umysły zostały uformowane.

W początkach tak zwanej transformacji ustrojowej wmawiano nam w mediach konieczność terapii szokowej. Która rzekomo była niezbędna dla wprowadzenia kapitalizmu. Kapitalizmu do którego ówczesna komuna tak pałała nienawiścią, a który to kapitalizm był „Mekką” dla Polaków, spragnionych życia w jakim takim dobrobycie. Wielu szczerze wtedy wierzyło, że kapitalizm to coś co pozwoli żyć im, każdemu z osobna, lepiej. Niemal nikt nie maił świadomości czym tak naprawdę był kapitalizm dla zwykłego człowieka w jego ówczesnym siedlisku, Europie zachodniej. Każdy Polak miał swoje własne wyobrażenie i wedle tego budował swoje oczekiwania.

I tu doskonałą okazję dostrzegli bardzo przedsiębiorczy Niemcy. Minęło trochę czasu…

Nagle gdzieś w początkach lat 2000 okazało się, że w Polce media należą niemal całkowicie do szwajcarsko-niemieckiego konsorcjum medialnego.

Czy w kraju gdzie władzę medialną posiadają obcy, a po prawdzie wrogowie, ludzie otrzymują właściwą narrację, uwzględniającą narodowy charakter przekazu medialnego? Czy w takiej medialnej otoczce, Polacy otrzymywali właściwe dla polskiego postrzegania interesów państwa, informacje? Czy narracja publicystyczna, kulturowa, a nawet humorystyczna przekazywana z obcych mediów budowała poczucie narodowej wspólnoty, wspólnoty losu w państwie dokonującym zasadniczych przemian ustrojowych, politycznych, gospodarczych… każdych?

To pytanie jest pytaniem o Polską rację stanu. Czy ówczesne oraz współczesne media zbudowały narodowe poczucie dumy z naszej historii, naszych bohaterów, naszych dziejów? Czy takie media mogły i chciały stworzyć przeciwieństwo Polaka „rozłamanego” dla którego „polskość to nienormalność”?

Okazalo się że obudziliśmy się bez elit, bez własności, bez kapitału i bez historii. Tak nas ukształtowały szkoła i media. W szkole zabrakło ducha polskości bo nauczycieli brano niemal jak z łapanki a program nauczania zapomniał o prawdziwej historii Polski. Media zaś gadające polskim językiem nauczały nas europejskości. Zamiast  budować ducha narodowego uzewnętrzniającego się parciem do wielkości państwa we wszelkich jego przejawach. Od szkół i uniwersytetów poczynając a na badaniach i rozwoju kończąc. Wszystko co pomiędzy było zawładnięte przez obcych. W jednym celu. Niedopuścić do wytworzenia się silnego, narodowego kapitału polskiego, opartego o marzenie Polaków. Bo historia (ta prawdziwa) pokazuje że marzenie jest pierwsze. I można je spełnić.

To co stworzono jako polskie, jak tylko się dało ograniczano. Wszelkimi sposobami. Ustawa Wilczka śniła się Polakom po nocach. Choć Wilczek akurat miał nieco inny cel, ale niedoskonałość systemu pozwoliła i wyzwoliła inicjatywę dawno nie widzianą między Bugiem a Odrą.

I tu wysuwam najważniejsze, najcięższe oskarżenie wobec tych elit polskich które jeszcze można nazwać tym mianem.

Jak można było odpuścić sobie sprawę fundamentalną dla zagwarantowania budowy fundamentów państwa POLSKIEGO, czyli nie reformując sądownictwa aby w następnym ruchu zlikwidować niemiecki wpływ na umysły Polaków? Jak można było? Panowie z PiS i SP?

To oskarżenie jest dziś funta kłaków nie warte, bo jako naród mamy nadal ten sam problem który mamy od 1990 roku. Mamy problem jak przetrwać najbliższy rok, do wyborów? Jak zagwarantować aby obcy, niszczący nas system i tym razem się nie domknął?

Będzie kolejna wielka mobilizacja, bo jeśli nie teraz to…. może nas już nigdy nie być jako państwo suwerenne. I tak dalej i dalej. A każde kolejne pokolenie jest świadkiem kolejnej zmarnowanej przez polityków, szansy na suwerenność. Czasem myślę że ta suwerenność to jakieś złudzenie które jest poza naszym zasięgiem. A ponoć taki Dmowski, Piłsudski , Witos, Penderecki i inni mieli szansę i umieli ją wykorzystać.

Umysły Polaków muszą kształtować sami Polacy. Nie „Polacy”. Jeśli to nie stanie się normą, zawsze będziemy pluć sobie w brodę.

Udanych wyborów!

@ Autor

Dwa przykłady:

- Właśnie, "nie ma dymu bez ognia". Pamiętam, wrażenie prof. Anny Pawełczyńskiej, gdy jakaś młoda osoba (być może nawet z rodziny), studentka chyba pierwszego roku prawa, ze łzami w oczach zwierzyła się, że na uczelni usłyszała, że prawnik misi umieć kłamać. Młody człowiek nie mógł się z tym pogodzić. A był to chyba rok 2010- 2012.

- Inny przypadek, jeszcze z lat 70-ych młody student medycyny, w towarzystwie osoby po przebytej operacji, stwierdził, że co tam pacjent, ważniejsze są pieniądze, które dostaję za swoja pracę. W tamtym czasie żyli jeszcze lekarze kształceni przed wojna lub tuż po wojnie i taka postawa nie mogła dominować. Nie mniej już zaczęła kiełkować.

Mało tego, kłamstwo weszło do rodziny i pomiędzy ludzkie stosunki.