Dyskryminacja i ksenofobia są racjonalne, multi-kulti - nie

Matematycznie rzecz biorąc, multi-kulti i demoliberalizm są bez sensu. Ale zacznijmy od abecadła.

Indywidualizacja, którą tak chlubi się demoliberalizm, jest niebezpieczna, tak jak każda nadużywana rzecz. Właściwie, to jeszcze bardziej niebezpieczna jest indywidualizacja pozorna w ramach systemu konsumpcjonistycznego, która jest zaprzeczeniem realnej indywidualizacji i polega na zglajchszaltowaniu osobowości.

Pomówmy więc o procesie indywidualizacji realnej, która polega na posiadaniu coraz większej ilości cech odróżniających nas od innych osobników. Dochodzi wtedy do takiego rozproszenia cech, że z trudem można znależć cechy wspólne i realne punkty styczności z innymi, niezbędne do wspólpracy. Zastanówmy się więc nad warunkami zaistnienia skłonności do wspólpracy, która wymaga cech wspólnych.

Odejdźmy na chwilę od ludzi i wyobraźmy sobie taki oto eksperyment z piłkami ręcznymi, składającymi się z wielu łatek, każda w innym kolorze. Wrzućmy te piłki do wielkiego pojemnika i zacznijmy nim potrząsać. Jakie są szanse, że poszczególne piłki zetkną się ze sobą identycznymi kolorami ? Im więcej będzie łatek, tym mniejsze szanse.

Podobnie dzieje się z szansami na współpracę w grupie, jeśli będzie to grupa zbyt zróżnicowana, jeśli proces indywidualizacji posunie się za daleko. Wtedy rośnie entropia i grupa się rozpada.

Z tego też względu w ludzkich grupach w sposób naturalny występuje ksenofobia i dyskryminacja, jako że grupy starają się minimalizować ryzyko konflików i braku współpracy i dążą do osiągnięcia jedności kulturowej . Takie są zasady samoregulacji i homeostazy w układach.

Stąd też biorą się wszelkie problemy w wielkich i bardzo zróżnicowanych społecznościach. Pojawia się pozorny paradoks – coraz większy dobrobyt materialny sprawiający, że życie staje się coraz wygodniejsze przy jednoczesnym wzroście plag rozmaitych kłopotów i nieszczęść społecznych, trapiących współczesne kraje.

Dlaczego nie wie o tym lewactwo ? Bo nie lubi i nie zna matematyki i nie słyszało o entropii.

Jak wypaczone mogą być pojęcia o dyskryminacji/niedyskryminacji i do jakich absurdów może to prowadzić można przekonać się dzięki lekturze tekstu Jana Rokity we “wSieci”, poświęconego przygodom profesora filozofii z Uniwersytetu Białostockiego, Piotra Nowaka nie tylko z uczęszczającym na jego zajęcie wariatem z papierami, który uniemożliwiał mu prowadzenie zajęć, lecz także z poprawniackimi władzami uczelni i mediami takimi jak Ga-, ga-, ga-zeta, gdy próbował interweniować . Ekstremalny przypadek zidiocenia instytucjonalnego typowego dla teoretycznego państwa. Nie uwierzyłbym, gdybym nie przeczytał.