Leśni

 Tam, gdzie my jesteśmy, tam jest wolny kraj!

 I co? I sami widzicie, jak jest. Kolejny tydzień mija, a nasza akcja ratowania lasów idzie, jak nie przymierzając „krew z nosa”. Cienko i niemrawo. Postępuje jednak i nic jej nie zatrzyma, bo cel jest ważny i ideologicznie szlachetny.

Nie trzeba liczyć na masowe poparcie, bo takiego nie będzie. Przynajmniej na razie. Społeczeństwo polskie rozdarte jest i skłócone a nade wszystko nieufne. Zanim który obywatel zadeklaruje swoją pomoc, sprawdzi dokładnie, przyjrzy się, przypatrzy, czy aby do jakiegoś trefnego projektu, nie daj Bóg, nie przystąpi. Namnożyło się przecież tych różnych inicjatyw w kraju, a przejrzeć każdą , prześwietlić, trudna sprawa. Polak jest ostrożny, bo kto się raz oparzył, ten na zimne dmucha.

]]>1 godz.]]> · 

Są pierwsze ustalenia. Górnicy z jednej kopalni na Śląsku Przyjadą do Warszawy na marsz. Więcej szczegółów podać nie możemy. Działamy w sposób bezpartyjny by jakaś partia nie nabiła sobie głosów na inicjatywie. Odezwało się kilka osób z PiSu natomiast będziemy rozmawiać tylko z górą. Jeśli poprą ustawy i odpowiednio będą zachowywać się względem narodu (Wytyczne przedstawimy w czasie konsultacji) oraz pomogą w organizowaniu manifestów czynnie lecz nie, że są organizatorami przyjmiemy pomoc. Organizatorami mogą być stowarzyszania bądź osoby prywatne jednakże po sprawdzeniu działań jednostki. Pozdrawiamy, zespół W Obronie Polskiej Ziemi, Lasów i Wód.

Inna sprawa, że snują się pośród nas opary zniechęcenia i apatii. To one oddziałują na psychikę przeciętnego obywatela, siejąc zwątpienie i odbierając chęć działania. To wiara, jak wiemy, przenosi góry, a kiedy jej nie ma, trudno szukać entuzjazmu dla jakiejkolwiek inicjatywy.

 Wiary przeto nam potrzeba! Przeświadczenia, że sprzeciw, protest i opór spowodują odwrócenie złej karty. Wszyscy śledziliśmy sytuację na Śląsku i trzymaliśmy kciuki za naszych górników. Na nic się zdała medialna nagonka. Akcja górników wzbudziła w rodakach szacunek, a nie potępienie. Gdyby rząd nie uległ, zapewne mielibyśmy w Polsce początek czegoś bardzo znaczącego dla dalszego losu państwa. Tym bardziej, że problemy zaczęły narastać wielowarstwowo. Mamy zagrożonych bankructwem „frankowiczów”, a także  rolników upominających się coraz głośniej o swoje krzywdy.

 Popatrzmy na tych pierwszych. „Sami sobie winni” – „hazardziści” – mówią co niektórzy, a bankowcy zacierają ręce. Tylko, że biorąc kredyty we frankach, mało kto kierował się chęcią zysku, a raczej przymusem, stworzonym przez system bankowy, który wyraźnie faworyzował „frankowiczów”, odmawiając pożyczki w walucie rodzimej. Swoją drogą, ciekawe jakiż to analityk  tak skonstruował program w systemie, że zdolność kredytowa petenta zależała od waluty, w której miał wziąć pożyczkę  ?  Ciekawe.

Jest taka przypowieść w Piśmie Świętym o pewnym dworzaninie, dłużniku, któremu pan darował spory dług. Jednak, człowiek ten, choć wdzięczny był losowi za dar, w drodze do domu, nie zawahał się zabić napotkanego biedaka, który jemu był winien pieniądze. A chodziło o drobną kwotę. Ot , ludzka przewrotność…

 To tak, na marginesie, bo kiedy usłyszałam niedawno w radiu , że najprawdopodobniej, Grecji zostaną umorzone długi, bo przecież państwo nie może zbankrutować, to od razu pomyślałam o naszych potężnych obciążeniach finansowych. Kto wie, czy zagrożona bankructwem Polska nie wystąpi o tego typu ratunek? To przecież nic nowego w sferze światowej finansjery. Niemcom też, swego czasu, darowano długi.

 Warto, żeby nasi prawodawcy mieli na względzie wspomnianą przeze mnie przypowieść, kiedy już nieszczęsnych „frankowiczów” rzucą na pożarcie bankowej machinie windykacyjnej.

  Polskie długi są ogromne. Odraczanie spłaty tego balastu, odsuwanie go w czasie, nie rozwiązuje problemu. Odsetki pożerają lwią część naszego dochodu narodowego, a ubożejące państwo przypominać zaczyna dłużnika innego niż „frankowy” kredytu, popularnego w latach dziewięćdziesiątych, zwanego wdzięcznie ”Alicją”. Oby państwo nasze nie skończyło tak, jak wielu naiwnych, złapanych na ten niespłacalny kredyt. Kto zliczy zlicytowanych bankrutów, albo zdesperowanych samobójców?

 Gdzie w tym wszystkim lasy? A są! Potraktowane niczym „żelazna porcja” w chlebaku frontowego żołnierza, pełnią rolę ostatniej deski ratunku, kiedy śmierć głodowa zajrzy w oczy. Niestety, jako specyfik  o wyjątkowych walorach, nęci i wabi niejednego smakosza. I to wcale nie takiego głodnego, a jedynie łakomstwem powodowanego.

 Czy zagrożone bankructwem państwo może liczyć na umorzenie swoich zagranicznych długów, będąc jednocześnie w posiadaniu cennych zasobów? Mało prawdopodobne, chyba że te przestaną być własnością państwową i znajdą się w rękach prywatnych?

Może o to tu chodzi? Stąd mamy „badanie gruntu”, czyli sondę społeczną, efekt po kontrolowanym przecieku? Sprawa jest nadzwyczaj delikatna i kręcenie lodów może skończyć się potężnym zawirowaniem społecznym. Nikt tego nie chce, bo trudno będzie pozbierać zęby po tej jeździe na lodzie.

 Tymczasem jednak, łatwo przyjdzie uspokoić emocje społeczne, kierując całą niechęć ku wskazanym wprost sprawcom zamieszania. Nie pierwszy to raz i nie ostatni posłużono się tą sprawdzoną metodą.

 Zwykle, każda tego typu sprawa szybko ucicha, bo zarzut antysemityzmu skutkuje lepiej na rozpalone głowy niż paralizator.

 Czy tak będzie i tym razem?

Ufam, że nie, bo mam przeczucie, że nie o odszkodowania żydowskie tu, tak naprawdę chodzi, ale o znacznie poważniejszą sprawę. Może  idzie o niebotyczne, niespłacalne długi?

 Czy Polska ma szansę na umorzenie swoich ogromnych kredytów? Ile to jest, na dzisiaj? – 3 biliony!

]]>http://amerbroker.pl/?go=content&action=show&id=350]]>

    Sprawa jest nadzwyczaj skomplikowana i trudna. Lasy państwowe są szczególnym Skarbem Narodowym. Są nim jednak tylko dla nas – dla Polaków. Żaden obcy wierzyciel nie zobaczy w nich tego, co widzimy my. Nie zrozumie przekazu zawartego choćby w tym tekście: http://niepoprawni.pl/blog/matka-trzech-corek/drzwi-do-lasu

 Czy rządzący też to wiedzą i stąd pomysły na prywatyzację? Może to, po prostu, sprytny wybieg, by polskie lasy zachować, pozostawiając je w prywatnych rękach obywateli? Może to jedyny sposób by je ocalić?

Bo nie chcę, nie mogę uwierzyć, że nasi politycy byliby w stanie sprzeniewierzyć się takim narodowym  świętościom, jakimi są polskie lasy. Znaczyłoby to, że albo nie są Polakami, albo stracili rozum.

 Czym dla Polaków był las i czym być może w razie potrzeby, przypomni ta piosenka: