Sępy

 Biedna ta nasza ojczyzna. Niby barwna i swawolna, niby rześka i krzepka, ale pozory to tylko i efekt dobrego kamuflażu. Prawda jest inna. Niestety.

 To tylko Polakom jest lepiej i lżej nieco ostatnimi czasy. Niemały udział mają w tym rzesze emigrantów tyrających na rozmaitych emigracyjnych posadach. To ich trud i wysiłek sprawia, że groszem wspierać mogą pozostawionych w kraju krewnych, a swoim usunięciem się z polskiego rynku pracy dali szansę tym, którzy z rozmaitych przyczyn postanowili pozostać  w Polsce.

 Kraj nasz jednak biednieje i podupada z roku na rok. Wpływy z podatków nie wystarczają na wszystkie zobowiązania, których oczekują obywatele.

  Czy to przez częste kampanie wyborcze, czy w efekcie propagandowej polityki, zaroiły się wizje przyszłości, o jakiej marzyć tylko mogli nasi ojcowie. W konsekwencji, uwierzyliśmy w plany kreślone nam przez rządowych iluzjonistów. Każdy wszak chwyta się nadziei na lepsze. Inaczej, sens życia wypacza się i demoralizuje.

 Skoro tak wielu Polaków dało się nabrać różnym pseudo bankowcom, pomyśleli sprytni hochsztaplerzy, tym bardziej w wizję dobrobytu państwowego uwierzą. Polacy są naiwni, jak przystało na pięknoduchów.

 Polscy emeryci na Hawajach i innych Riwierach mieli dożywać swych ostatnich dni, co gwarantować miały OFE, a wyszło jak z ambergoldami i innymi bagsikoparabankami.

 Wszechwładna Unia nawołuje teraz Polaków do oszczędzania, bo emerytury głodowe zagrażają seniorom. Z czego odkładać, Unia nie doradza, bo i Salomon z próżnego nalać nie potrafił. Chudy portfel przeciętnego Polaka nijak nie przystaje do pękatych pugilaresów jego zachodnich kolegów. Łatwo się mądrzyć, kiedy prawdę zna się jedynie z propagandowych przekazów medialnych. Dać takiemu doradcy 1700 złotych na miesiąc i niech oszczędza na emeryturę! Zobaczymy ile odłoży.

 Nowy Rok się zaczął a jeszcze z lekarzami rząd się nie dogadał. Pieniędzy brakuje, żeby wszystkich zadowolić. Połowa przychodni stoi. Nawet Owsiak nie zaradzi, bo niby jak? Na pensje dla lekarzy ma zbierać pod kościołami? Tam już tłok. Każda msza kończy się apelami o wsparcie, jak nie finansowe, to materialne.

 Ukraina woła o pomoc, a to studnia bez dna. Do tego jeszcze roszczeniowa i nachalna, a przecież, ponoć, nawet za leczenie rannych majdanowców dotąd naszym szpitalom nie zapłacono. Skąd na to wszystko brać? Kasa pusta, kołdra krótka, a tu jeszcze dłużne miliardy wiszą niby te młyńskie kamienie u szyi.

 Podumano, poknowano i umyślono wyjście. Lasy!

Polska wszak nimi stoi. Bogactwo to wielkie i dorodne. Słynne w świecie i cenione. Jak to ugryźć? Jak spieniężyć? Jak się za to zabrać dyskretnie, żeby ludzie do gardeł nie rzucili się władzy?

 Lasy to święta rzecz dla Polaków. Te knieje, bory, puszcze, dąbrowy, osiny, zagajniki i maliniaki. Te ostoje, uroczyska i święte polany. Cmentarze w głuchych ostępach i powstańcze mogiły na wrzosowiskach.

 Las i my to jedno. Łączy nas więź, której naruszenie grozi czymś strasznym i niewyobrażalnym. Nie ma Polaka, który nie tęskni za zapachem lasu, szumem drzew, widokiem zielonego igliwia. Każdy z nas czeka wiosny, a kiedy nadchodzi, zawsze znajdzie czas, by odwiedzać leśne ostępy. Latem i jesienią tłumy naszych rodaków przemierzają hektary kniei w poszukiwaniu jagód i grzybów. To niemal nasz sport narodowy. Nie potrafilibyśmy żyć bez tego.

 Polacy nie  zaakceptowali sztucznej choinki w swoim świątecznym domu i żadna nachalna eko propaganda nie zdołała zmienić zakorzenionych tradycji.

 Jeszcze z przedszkola pamiętam z jakim uczuciem śpiewałam tę piosenkę:

  W zielonym lesie rosła,

W zieleni traw i mchów.

Czy zima, czy też wiosna,

Słuchała leśnych słów.

A teraz stoi strojna,

Aż bije od niej blask,

I świeci, świeci jasno,

I cieszy, cieszy nas

Kiedy jestem w lesie, nie potrafię oprzeć się wrażeniu, że znajduję się w miejscu szczególnym i wyjątkowym. Jest formą azylu, który daje poczucie bezpieczeństwa i mocnego przeświadczenia o sile trwania. Las daje nadzieję. Jego obraz krzepi i wzmacnia.

 Czy można zatem dziwić się tym wszystkim, którzy wybrali las, jako miejsce schronienia podczas różnego rodzaju zagrożeń, niesionych przez wojenne zawieruchy?

 I właśnie to nasze umiłowane dobro narodowe, ten ukochany przez Polaków przybytek, ktoś zapragnął odebrać nam i naszym potomkom! Czyż zamysł ten nie zasługuje na powszechne potępienie? Czy sępy, szukając nowego żeru, mają bezkarnie krążyć nad polskimi puszczami upatrując w nich łupu?

Lasy polskie są bogate. I drzew w nich bez liku, co budulcem  handlować pozwoli i runo w nim różnorodne, a wszystko to wszak żywy grosz! Handlowe głowy szybko obróciłyby ogólnie dostępne zioła i leśne owoce w towar  drogi i ekskluzywny, bo pierwszego sortu byłby niewątpliwie.

 Dzisiaj polskie apteki uginają się pod ciężarem preparatów z ziół leśnych utworzonych, a wszystko to tanie, bo z lasów państwowych pochodzi. Jakże inaczej miałyby się sprawy, jeśli to wszystko objęte by było handlową otoczką, politycznymi ustawami normowaną. Jaki zysk! Jaki szmal!

 Kiedy w latach dziewięćdziesiątych rozpoczęła się niechlubna „samowolka”, alarmujące wieści napływały z terenów wschodniej Polski: tną Puszczę Białowieską! Wiekowe pnie dębiny wywożono z lasów, ku zgrozie okolicznych mieszkańców. Kierunek nieznany. Nie wiem do dzisiaj ile w tym było plotki, ile prawdy. Jednak, wszędzie powstawały „paleciarnie”, bo palety z polskiego drewna stały się przebojem na Zachodzie. Tak tanich nie było nigdzie indziej.

Nadzieja

 Od wieków lasy miały swoich stróżów. Powoływano ich początkowo dekretem królewskim, lub z ustanowienia właścicieli ziemskich. Kiedy państwo polskie przejęło lasy, stali się jego urzędnikami. Byli to leśniczy i gajowi. Nie było łatwo dostać taką pracę. Nie każdy dostępował tego zaszczytu. Prestiż społeczny i warunki płacowe stawiały tych urzędników na równi z okolicznymi dzierżawcami majątków,  co nie dziwi, bo i funkcję mieli podobną. Odpowiedzialność za powierzone mienie. Chodziło o dbałość o zasoby leśne, stan zwierzyny łownej i bezpieczeństwo przeciwpożarowe.

 Jako urzędnicy państwowi dbający o mienie społeczne występowali w stosownych uniformach, zawsze ozdobionych symbolicznymi dla kraju elementami. Znak godła państwowego był najważniejszym z nich.

 Leśniczy czasów obecnych nie mają łatwego zadania. Pod presją ciągłych zmian i zawirowań politycznych podołać muszą rozlicznym nakazom i wskazaniom, godząc interes osobisty z odpowiedzialnością za mienie społeczne.

 Ostatnimi laty przez media przetoczyła się batalia o znaczenie  symboliki narodowej w umundurowaniu opiekuna leśnych zasobów państwowych.

]]>http://telewizjarepublika.pl/zmiany-w-mundurach-lesnikow-ministerstwo-quotzastosowanie-wizerunku-orla-bylo-niezasadnequot,7873.html]]>

 ]]>http://dzienniklesny.pl/nowe-wzory-mundurow-lesnika-projekt-ministra-srodowiska/]]>

]]>http://niezalezna.pl/56082-godlo-zniknie-z-munduru-lesnika]]>

Gdyby nie ostry sprzeciw leśnych urzędników, od dzisiaj – od  1 stycznia 2015 roku, na czapce leśniczego nie byłoby już srebrnego orzełka – znaku wskazującego, komu służy strażnik puszczańskich ostępów.

  Dobrze, że orzeł pozostał. Wygrał z urzędasami, ale, czy ma szansę wygrać z sępami?