Marcinkiewicz, zgól ta broda

Już od dłuższego czasu z mieszanymi uczuciami obserwuję pojawiających się w mediach brodaczy. Jak zobaczyłem Pawła Adamowicza, to się uśmiałem, ale Marcinkiewicz, widziany jakiś czas temu u Lisa, już mnie lekko wkurzył.

Nie mam nic przeciwko brodom, ale zdaje mi się, że obserwujemy tu charakterystyczny trend – oto w różnych sferach życia pojawiają się rozmaici przebierańcy, grający rolę odwrotne do posiadanych cech charakteru. Sam noszę brodę i to niezmiennie od czasów gierkowskich, kiedy to zapuściłem także długie włosy, gdy zacząłem czuć zdecydowaną niechęć do ówczesnej władzy. Do tego i do życia miałem, delikatnie mówiąc, stosunek nieortodoksyjny, więc broda i długie włosy ładnie się z tą postawą komponowały. Ale, co też ważne, jakoś pasowały do wyglądu. Z wiekiem, z uwagi na wygląd, włosy skróciłem, ale broda pozostała.

Jak teraz widzę tego głupka Marcinkiewicza, czy pana Dąbrowę z Polskiego Radia, to się zastanawiam, czego oznaką są te ich brody. Podejrzewam, że kryje się za tym, oprócz próby udowodnienia,że są na czasie z trendami, chęć dodania sobie pozoru tego właśnie, czego im brak. Zastanawiam się też, jak na to zareagować, bo jednak sam przecież brody nie zgolę. Musiałbym więc chyba z brzytwą dopaść owych frajerów.

Warto przy okazji zauważyć, jak system wykorzystuje kojarzącą się z zarostem aurę nieortodoksyjności czy nonkonformizmu, która zostaje wprzęgnięta w system kreowania konsumpcjonistycznych trendów wizerunkowych. Trzeba bardzo uważać na tę grę pozorów, która osiągnęła szczyt wyrafinowania w przypadku Orkiestry Owsiaka.