Na Lyle Hill, Tower Hill i na Earn Hill

Od niedawna mieszkamy z żoną Marią w Inverclyde w Zachodniej Szkocji. Można powiedzieć, że wróciliśmy tutaj, po sześciu latach życia w Watford k. London Citi. W jakimś sensie wróciliśmy do siebie, gdyż znamy ten kraj doskonale. Praca i obowiązki, codzienne trudy i zmagania, radości i przygody, których zasmakowaliśmy w tym gościnnym kraju lata wcześniej, pozostawiły w naszych sercach i w pamięci trwałe ślady. Nabyte doświadczenie przydało się teraz jak znalazł, pomogło nam szybko i bezboleśnie zaklimatyzować się w tym górzystym, pięknym zakątku Europy.

Po pierwszych trzech tygodniach w całej UK, wybuchła mordercza pandemia koronawirusa. Prime Minister UK Borys Johnson oraz Prime Minister of Scotland Nicola Sturgeon pozamykali niemal wszystko. Musieliśmy się podporządkować tym poważnym ograniczeniom ruchu, wynikającym z realnej groźby złapania wirusa. Trudno było wysiedzieć w domu, gdy na dworze dzień w dzień piękna podgoda. Nie było łatwo i wesoło ale z czasem, morderczy wirus zaczął wyraźnie słabnąć i w końcu pojawiły się kolejne złagodzenia wirusowego szaleństwa. Od kilku dni znów możemy chodzić swobodnie na nasze ulubione wzgórze.....

Na Lyle Hill

To jest naprawdę cudowne miejsce! Zaledwie pół godzinki spokojnym spacerkiem od naszego flata, znacznej wysokości wzniesienie, skąd rozpościerają się niezapomniane widoki na portowe miasteczko Gourock, na szeroki fiord Oceanu Atlantyckiego i na okoliczne dość wysokie góry. Jest tam kilka przytulnych miejsc, takich nieznacznych półek skalnych, na których można się zatrzymać, dlatego nietrudno jest o trochę prywatności, pomimo szerokiej drogi, którą można dostać się w to miejsce i samochodem. I my mamy tam tę ulubioną ławeczkę, to jest ta właśnie, której żadna inna nie dorówna.

Bywa że odmawiamy tam sobie cichutko dwa dziesiątki różańca świętego lub koronkę o Bożym miłosierdziu, czy choćby ową krótką Litanię do Przenajświętszej Krwi Pana Jezusa. Zwykle tu odpoczywamy, bywa że spędzamy więcej czasu. Popijając gorącą herbatkę z flaska, podziwiamy wyjątkową panoramę Ben Lomond i innych wysokich szczytów, właściwie nigdy nam mało. W ostatnich dniach tak się przy tym opaliłem, że wracałem do domu jako czerwonoskóry, muszę jeszcze tylko przybrać znaczeniowe imię.

Tylko 200 m dalej jest wzniesiony okazały pomnik-kotwica zwany The Free French Memorial Cross, ku pamięci francuskich marynarzy i ich okrętów, związanych także z portem Greenock, podczas krwawych walk morskich o panowanie na Atlantyku w trakcie II wojny światowej. Były to dwie korwety wojenne Flower-class Alyssa and Mimosa oraz łódź podwodna Surcouf.

Ciche Tower Hill

.

Tej wycieczki nie było w ogóle w planie. Ponieważ jednak pogada nas rozpieszcza, od pięciu tygodni. W jakimś sensie z tego powodu nie rozpoznajemy Szkocji, którą znaliśmy dawniej. Zrodziła się w nas naturalna potrzeba „zdobycia” innego wzgórza, nieco bardziej oddalonego. Tak zdecydowaliśmy się zwiedzić pobliskie wzgórze zwane Tower Hill, które dotąd tylko z zainteresowaniem niemałym obserwowaliśmy z Lyle Hill i zastanawialiśmy się jedynie, kiedy tam wreszcie zawitamy, narobimy fajowych fotek.

We wtorek 2 czerwca przyjechaliśmy zatem pociągiem na Gourock Central i podziwiając nadmorską panoramę, pierwsze kroki skierowaliśmy na odkryty basen, tymczasowo zamknięty z uwagi na pandemię, a który już teraz kusi i zaprasza. Usytuowany nad samym morzem jest b. atrakcyjny. Całe nadbrzeże zbudowane ogromnym nakładem środków fianansowych jest niemal perfekcyjne i stowrzone dla spacerowiczów i rowerzystów. Swoje miejsce znaleźli nawet wędkarze. Słońce prażyło coraz mocniej zatem udaliśmy się w górę, mijając protestancki kościół św. Jana z 1857 r., który jest wizytówką, tej części miasta. Potem trafiliśmy na ścieżkę wiodącą na Tower Hill z cudnie zielonymi terenami i w ledwie 20 minut byliśmy na miejscu. Zaletą tego miejsca jest przestroność, jest tu dużo więcej miejsca, niż na Lyle Hill oraz cisza, przychodzi tu mniej osób i można się wygodnie rozciągnąć na trawce.

W centralnym miejscu jest owa skromna wieża, od której pochodzi nazwa samego wzgórza. Archeologiczna notka wzmiankuje o zamku baronów Finnart-Stewart, który stał w tym miejscu, a który został zburzony w roku 1747. Miejsce zagospodarował i ponownie przywrócił miasteczku dopiero w 1856 r. Major Darroch, człowiek zamożny, gubernator brytyjskiej kolonii Jamajka. Dziś jest to b. wdzięczne miejsce, z którego można podziwiać całą okolicę.

Wyprawa na Earn Hill

Cóż można robić podczas pandemii, gdy wszystko wciąż zamknięte? Zadbać o zdrowie! Wybrać się w góry! Wszak ruch to zdrowie, a w zdrowym ciele, zdrowy duch. Już wieczorem we wtorek, najpierw na mapie wybadaliśmy dokładne położenie Earn Hill, nastepnie zapakowaliśmy nasz piknik w plecaki i wyruszyliśmy na długi spacer. Naturalnie mijając ludzi w podróży, staraliśmy się przestrzegać zasad odległości owych dwóch metrów.

Pierwszy etap to stacja Branchton Station, tu wysiedliśmy z wygodnego i właściwie pustego pociągu i ruszyliśmy na południową stronę góry. Znaleźliśmy Mars Road i pięliśmy się wytrwale osiedlową drogą w górę. Jakież było nasze zdziwienie, gdy okazało się, iż nie ma tam żadnej utartej, wydepatanej ścieżki, prowadzącej na samo wzgórze. Miejscowa, młoda dziewczyna wskazała nam dziką łąkę, piącą się dość stromo w górę, przy czym wyżej nie było nawet wiadomo, czy będzie jakiekolwiek przejście dalej przez bardzo gęsto porastające zbocze, dzikie jałowce, praktycznie nie do przedarcia. Z mieszanymi uczuciami, ruszyliśmy jednak dziarsko do przodu, bo o rezygnowaniu z założonego na dziś celu nie było nawet mowy.

Pod góre po miękich mchach i w wysokiej trawie idzie się dosyć ciężko, trudno jest tym bardziej, gdy ścieżki są nadto mocno zarośniete ostrymi krzewami w rodzaju kosodrzewiny. Tam nie było właściwie żadnych ścieżek, szliśmy w górę trochę na oślep, kierowałem się w te miejsca, które widziałem z dołu, iż są tam większe prześwity i którymi można było jak sądziłem wejść na sam szczyt. Gdy bylliśmy już dość wysoko, chwilę odpoczywaliśmy i zrobiliśmy zdjęcia. Nie mogłem się nadziwić tym ludziom poniżej, iż nie korzystają z takiego daru natury, który mają właściwie pod ręką. Cóż, tacy już jesteśmy, cudze chwalimy, a swego nie znamy!

Wreszcie wyszliśmy na samą pomniejszą jeszcze górę. Ze wszystkich wzgórz w najbliższej okolicy największe jest właśnie ów Earn Hill, widać z niego pięknie szpitlal Inverclyde Royal Infirmary od strony zachodniej, natomiast od wschodu ciekawie prezentują się wyspy Great Cumbrae i Isle of Arran. Majestatyczne szczyty Arranu, robią na turystach piorunujące wrażenie! Od północy, już za szeroką wodą, rozciąga się miasteczko Dunoon, do którego można dopłynąć z Gourocka promem, następnie od strony południowej roztacza się cała panorama pięknych i wyrazistych gór, które wznoszą się w okolicach ogromnego Loch Lomond & Trossachs National Park.

Na szyczycie wzgórza jest zdecydowanie najwięcej miejsca oraz panuje tutaj niesamowita cisza. Miejsce sprawia wrażnie wręcz odludnego, zapomianego, dzkiego i tym samym bardzo naturalnego. Słychać tylko z wszystkich stron śpiew ptaków, buszujących w trawach i w krzewach, nie widać zaś żadnych ludzi. Wymarzone zatem miejsce dla odludków i wszelkiej maści samotników! Ciekawe skałki zapraszają na pyszny piknik. Naturalnie zrobiliśmy mnóstwo fotek i nakręciliśmy filmy. Otworzyliśmy nasz piknik, pożywiliśmy się czekoladą i owocami, popijając herbatką z miodem z flaska. Na koniec, gdy nieco więcej błysło słońce, rozciągneliśmy nasze kości leniwie na suchej trawce, licząc wolno płynące po niebie chmurki. Chwilę też pomodliliśmy się, wracając myślami do pierwszego górala Rzeczypospolitej, czyli św. Jana Pawła II.

Po niedlugim odpoczynku zaczęliśmy opracowywać trasę zejścia w dół, gdyż chcieliśmy się wybrać inną drogą. Okazało się to trudniejsze, niż mogliśmy przewidzieć. Przemierzyliśmy kawał północnej pierzei góry i nigdzie nie było zejścia, wszędzie wysokie płoty i prywatne, pozamykane działki przydomowe. Natrafiliśmy też na spore stromizmy, zupełnie nieoznakowane, trzeba tam uważać, by się za wiele nie wychylić i nie zlecieć. Wreszcie trochę już utrudzeni, trafiliśmy na nieznaczną ścieżynę, która okazała się tą, której długo szukaliśmy. Na dole znów totalne zaskoczenie, gdyż żadnej dosłownie informacji, żadnego znaku, iż jest to prosta droga na górę Earn Hill. Na pocieszenie, do przystanku autobusowego, było stamtąd rzucić beretem. Linią 517 wróciliśmy do domu. To był udany dzień.

Polecamy zarazem specjalnie ten film: „Tour of Inverclyde Scotland by Drone”, nagrany przez Jim Phanco z drona startującego właśnie z Earn Hill, opublikowany 18 kwietnia 2016 r., a zatem: