Multi-kulti

Jakoś nie pamiętam by w zeszłym tygodniu ktoś kogoś wbił na pal. Ostatnią czarownicę spalono w Prusach Wschodnich na początku XIX wieku i był to najpóźniej zapalony stos w Europie.
Kilka dni temu odrąbano głowę brytyjskiemu żółnierzowi na ulicy w Londynie i świat się zadziwił: czy może być większe barbarzyństwo? Nie może. Ale jaki świat? Co to w ogóle znaczy?

Spędziłem prawie 5 lat w krajach arabskich. W żadnej mierze nie upoważnia mnie to do głoszenia prawd jedynie słusznych i wysnuwania teorii popartych praktyką, ale co nieco mogę powiedzieć o tym, co widziałem.

Do Egiptu trafiłem w połowie lat 70-tych, do Libii dziesięć lat potem. Skłamałbym, gdybym powiedział, że wróciłem do kraju w przekonaniu, że spotkałem tam ludzi, którzy właśnie zeszli z drzewa. Przeciwnie. Byłem świadkiem jak przywiezione z Polski stereotypy padają jak muchy i to wcale nie tak, by nasze uprzedzenia postawić w lepszym świetle.

Gdy rozpoczęto budować drogę z Ismailii do Kairu, gdy setki robotników motykami oczyszczało pustynię z wierzchniej warstwy żwiru, a kolejne setki znosiło urobek na pobocze w noszonych na plecach workach, żartowaliśmy, że taką samą techniką wznosili piramidy. Niekoniecznie. Japońskie maszyny wylały asfalt w tydzień i droga była gotowa. Tak jest, Mr Nowak! Oni 40 lat temu zdążyliby na Euro …

A w Libii, owszem, nie uniknąłem szoku, gdy podczas święta wieńczącego koniec Ramadanu gościnni gospodarze poczęstowali mnie surową, jeszcze parującą wątrobą owieczki, którą wskazałem, myśląc, że właśnie dostałem ją w prezencie. Jednak tam także mogłem się przekonać, że jeśli kiedyś zdarzyła się kradzież, nie pośród Libijczyków należało szukać sprawców. Im kilka lat wcześniej za taki czyn obcinano dłonie. Co na to nasi, współcześni złodzieje w białych kołnierzykach?

Jednym słowem spotkałem tam ludzi dobrych i złych. Głupich i mądrych – tak samo jak u nas. Spotkałem przyjaciół i ostatnie mendy. Dlaczego to piszę? Nie ukrywam, że zbliżam się do kilku natrudniejszych akapitów. Islam i chrześcijaństwo. Ksenofobia, czy otwartość na inne kultury?

Nie czuję się na siłach. Nie jestem Orianą Fallaci, ani - tym bardziej - Breivikiem. Ale mam prawo do własnego zdania.

A ono jest takie: Żadne multi-kulti. Granica podziału nie przebiega wcale między religiami, między lepszą i gorszą kulturą. Nie ma globalnej wioski. To zwyczajna ściema, którą nam próbują wcisnąć niewydarzeni mędrcy piszący techniką kopuj-wklej. Ja widzę świat inaczej. Niby dlaczego ktoś ma mi mówić w jakiej jestem wspólnocie? Ja to od dawna wiem i czuję. Moi przodkowie ginęli za to, bym nie miał wątpliwości.

I nie mam. Owszem, jesteśmy otwarci. Welcome to Poland! Ale to my mamy prawo dyktować warunki: u nas się głów nie obcina, nie będzie się budować meczetów za nasze pieniądze, a za inne też nie, bo nie o pieniądze tu chodzi. U nas jest krzyż, nie półksiężyc, ani gwiazda Dawida. U nas od tysiąclecia są gospodarze i goście. A jak się gościom wydaje, że im się coś utrudnia – trudno! U nas jest taki zwyczaj, że trochę trzeba poczekać by z gościa stać się gospodarzem.

Chlebem i solą witamy w naszym domu. W  n a s z y m  domu!

Nie po to czekaliśmy wieki by przyszedł ktoś i powiedział, że od dzisiaj jest wspólny.

Dla niecierpliwych przybyszów rada: wystarczy poczekać -  jakieś tysiąc lat z kawałkiem ...