No i pojechali

  Połyskujące motocykle, biel piór na husarskich skrzydłach, ryk silników. I chociaż przed oczami widziałam stalowe rumaki, to przecież, rżenie koni słyszałam gdzieś w duszy…

 Pod Świętego Floriana zajechali z iście ułańskim fasonem. To ich pierwszy, krótki, postój na trasie.

 Po złożeniu wieńca pod pomnikiem Księdza Ignacego Skorupki odśpiewano Rotę. Nastrój był uroczysty i podniosły.

 Przy biciu kościelnych dzwonów dosiedli motocykli i ruszyli w drogę… na Polskie Kresy, na Ojcowiznę Przodków.

 Ścigać ich będą wzrokiem ci wszyscy, których czapki płoną, a serca drżą z niepokoju, ale będą i inne oczy – te dla nas ważne– spragnione polskości i łaknące każdego jej przejawu.

 Tam, na drogach Litwy, Białorusi, Rosji, Ukrainy, wylegną na spotkanie Polskiej Jazdy nasi Rodacy, by witać ze łzami w oczach tych dumnych motocyklistów – reprezentantów tych z nas, którzy pojechać tam nie mogą, albo nie chcą.

 Zawiozą na Kresy nie tylko dary i dobre słowo, ale przede wszystkim , dadzą świadectwo prawdzie o przywiązaniu społeczeństwa polskiego do wartości narodowych.

 Pokłonią się prochom naszych Bohaterów, zaświecą światło na mogiłach Ofiar.

 Okiem Mohorta zmierzą miejsca ważne dla nas wszystkich: zadbają o nie i zabezpieczą.

 Ta Kawaleria składa się z ludzi, którym żadna groza niestraszna, bo ich siła nie bierze się z pustego sentymentu, ale z potrzeby serca.

 A czyjaś ewentualna niechęć, zagrożenie? Przecież tam może być niebezpiecznie?

 – „No cóż? – to jest wliczone w koszty!”

  Szczęść Boże! - Rajdowcy Katyńscy i Szerokiej drogi!