I przyjdzie dzień, kiedy wszystko się odmieni...

 Nie tylko fortuna kołem się toczy. Także losy narodów podlegają tej zasadzie odwracalności. Historia podsuwa wiele takich przykładów.

Raz na wozie, raz pod wozem…

Mocarstwa przestają  być mocne, rozpadają się, bankrutują i obumierają a liche, nieznane nikomu kraiki wyrastają nagle na silne i wpływowe państwa o światowej randze.

Zadziwiające jest to wszystko i niesamowite. Jak to się dzieje? Gdzie tkwi sekret? A może to czysty przypadek?

Może?

 Kiedy jedni modlą się o pokój, inni  w tym samym czasie składają ofiary bogu wojny, by wkroczył i odmienił ich los.

 To dzięki wojennej zawierusze Polska podniosła się po 123- letniej niewoli. Dla nas, tamta wojna – pierwsza światowa, była wybawieniem. Wykorzystaną szansą na powrót do państwowości i niepodległości.

 Druga wojna  kolejny raz zmieniła granice i przeobraziła świat. W jej wyniku powstał Izrael. Państwo  o niezwykłym charakterze i wyjątkowym znaczeniu.

 Pozycja Izraela w dzisiejszych czasach jest tak silna, że można by pokusić się o nadanie jej wymiaru „imperialnego”. Wynika to z faktu, że chociaż liczba ludności tego niewielkiego państwa jest niska, to poprzez rozgałęzioną szeroko, bardzo liczną diasporę, granice jego wpływów sięgają niemal wszędzie.

 Ukraina, która znalazła się dzisiaj na ustach całego świata, wchodzi w nowy rozdział swojej dziejowej historii. To, co dokonuje się obecnie na jej ziemiach, przez następne lata stanowić będzie o losie kraju i jego mieszkańców.

 Żydzi związani są z Ukrainą od wieków. To tam, na polskie wówczas Kresy wędrowali ich przodkowie, by budować swój byt u boku przychylnych Polaków, wyręczając ich w żmudnej i niewdzięcznej roli poborców podatkowych i dzierżawców:

"Polska rajem Żydów

Jakoż na własne słyszeliśmy uszy, jak opowiadano i własnymi widzieliśmy oczami w dziełach autorów chrześcijańskich, iż w Anglii dopuszczano się w tych czasach wielkich okrucieństw; karzą srogą śmiercią wszystkich księży wiary papieskiej, wszystkich wyznawców i zwolenników tejże religii, a nawzajem tak samo postępują w Hiszpanii i we Francji, gdzie wyznawców nauki Marcina Lutra, tak okrutną śmiercią mordują, że każdemu, który o tym słyszy, włosy na głowie powstają. Lecz zdaje się, że to wszystko jest karą za ich grzechy, w[e] wspomnianych bowiem trzech państwach, przelewano wiele krwi Izraelitów, bez najmniejszej przyczyny i prześladowano niewinnych do tego stopnia, że ich wygnano z krajów, gdzie się urodzili i przemieszkiwali tak, że ani jeden Izraelita tam nie pozostał. Podobne postępowanie nigdy nie miało miejsca w tutejszym kraju (w Polsce), gdzie obecnie się znajdujemy. I owszem, tutaj pociągają do odpowiedzialności i surowo karzą tych, którzy im źle czynią lub szkodzą; tu nawet wspierają Żydów przychylnymi przywilejami, aby mogli mieszkać szczęśliwie i spokojnie. Królowie ziem tutejszych i ich dygnitarze (oby Bóg powiększył ich szczęście!) są miłośnikami wspaniałomyślności i prawości – toteż nie wyrządzają żadnego bezprawia lub krzywdy Żydom w ich krajach mieszkającym i dlatego też Bóg użyczył ziemi tej wielkiej potęgi i spokoju, tak dalece, że różniący się wiarą nie tchną ku sobie nienawiścią i nie wytępiają jedni drugich.”[2]

Izaak z Trok, który pisał te słowa przed 1594 rokiem, nie miał wątpliwości, że Polska była dla wypędzanych z innych krajów europejskich Żydów spokojną przystanią. Słusznie wskazał na królów i dygnitarzy polskich jako tych, którzy chronili jego lud. Dodam iż chronili nie bez powodu. Żydzi byli dla najbogatszej szlachty bardzo użyteczni. Oddawano im w dzierżawę między innymi dochody z ceł i dóbr ziemskich. W zamian Żydzi regularnie płacili umówione kwoty. Było to szczególnie popularne na Ukrainie, czyli w ówczesnych województwach: czernihowskim, kijowskim i bracławskim, choć i bardziej na zachód, czyli na Wołyniu, Podolu i Rusi, była to  rozpowszechniona praktyka...."

 Niestety, jak to w życiu bywa, nigdy żaden poborca podatkowy, ani inny nadgorliwy egzekutor należności, nie cieszył się większą sympatią. Niechęć przybiera różne oblicza. Na Rusi – obecnej Ukrainie, miało ono zawsze szczególny wymiar. Niespotykany nigdzie indziej:

„Z jednych zdarto skórę, a ciało rzucono psom na żer, innym obcięto ręce i nogi, a tułów rzucono na drogę; przez ich ciała przejeżdżały wozy i tratowały ich konie. Innym zadano tyle ran, że byli bliscy śmierci i rzucano ich na ulicę; nie mogąc rychło umrzeć, tarzali się we krwi, aż uszła ich dusza; innych grzebano żywcem. Dzieci zarzynano na łonie matek; wiele dzieci pocięto w kawały jak ryby. Kobietom ciężarnym rozpruwano brzuchy, a wydobyty płód zabijano w ich obliczu. Innym rozpruwano brzuchy i wsadzano żywego kota do wnętrza i tak zostawiano przy życiu, zaszywając brzuchy. Następnie obcinano im ręce, by nie mogły wyjąć tego kota. I wieszali niemowlęta na piersiach matek, inne nabijano na rożen, pieczono przy ogniu i przynoszono matkom, by jadły ich mięso. Częstokroć brali dzieci żydowskie i robili z nich mosty, by przechodzić przez nie.

I nie było żadnej możliwej męczarni, której by Kozacy tutaj nie stosowali; wszystkie cztery rodzaje śmierci: ukamienowanie, spalenie, zabicie i uduszenie.

Wielu żydów zawlekli Tatarzy do niewoli; kobiety i dziewice bezcześcili, z kobietami spali w obecności ich mężów. Kobiety i dziewice piękne brali sobie za sługi i kucharki (piekarki), częścią za żony, lub nałożnice.

Wszystko to czynili, wszędzie dokąd dotarli [...]”[1]

Tak, zdaniem jednego z żydowskich mieszkańców Rzeczpospolitej wyglądały pierwsze lata wojny z Kozakami Bohdana Chmielnickiego. Rozpoczęła się ona w 1648 roku, a w jej trakcie miało zginąć około 100 tys. Żydów…”

 Pomimo tak wielu przykrych doświadczeń, sytuacja na ówczesnych Kresach uspokoiła się i wszystko wróciło do normy. Na pewien czas.

 Dr Radosław Sikora pisze:

„ Mówi się, że historia jest nauczycielką życia, lecz rzezie Żydów w trakcie wojny z Kozakami Bohdana Chmielnickiego nic nie zmienił w relacjach między zamożną szlachtą, Żydami i chłopami. Magnaci, czy to polscy, czy wywodzący się z ruskich rodów, ale polonizujący się na potęgę, wciąż pozostali klasą panującą, a żydowscy arendarze wciąż wykorzystywali uprzywilejowaną względem chłopów pozycję. Dlatego nienawiść do nich wciąż żyła, aż w końcu dano jej ujście w kolejnej „ruchawce”, czyli podczas tak zwanej koliszczyzny w 1768 roku. I znów strumieniami polała się krew. Niestety także tysięcy niewinnych ludzi, wśród nich dzieci i kobiet. Powtórzyły się sceny z połowy XVII w. z wycinaniem dzieci z brzuchów brzemiennych matek i zaszywaniem w ich miejsce kotów włącznie[10]. Szacuje się, iż w ciągu kilku miesięcy tego roku, w okrutny sposób zamordowano 200 tys. ludzi, choć liczba ta obejmuje nie tylko Żydów, ale również rzymsko i grekokatolików, gdyż także i oni padli ofiarą nienawiści prawosławnego chłopstwa ruskiego. Ale i te wydarzenia niczego nie zmieniły, przenosząc niechęć, czy wręcz nienawiść między Żydami a Rusinami na kolejne pokolenia.”

 Zastanawia mnie ostatnie zdanie, przytoczone powyżej. O ile wojenny los ukrainnych Żydów świadczy o trafności sformułowania, o tyle wątpliwości rodzą się względem aktualnych wydarzeń.

 Nadszedł chyba właściwy czas, bo koło fortuny wyraźnie zmieniło położenie. Tak to wygląda, kiedy obserwuje się sytuację na Ukrainie. Termin „żydobanderowiec” wszedł do oficjalnego ukraińskiego słownika.

Tekst, który polecam , wydaje się o tym świadczyć:

]]>http://biznes.onet.pl/krol-przelewow-idzie-na-wojne,18491,5636782,1,prasa-detal]]>

Jakże bezzasadne wydają się przy tym troski Rosji o los ukraińskich Żydów.  Tu Putin nie zanuci  antysemickiej przyśpiewki, chyba że sam napisze nuty i dostroi instrument…

  Co przyniesie ta „wojna” na Ukrainie? Jaki nowy porządek zapanuje po jej wygaśnięciu? Czy tak samo dziwaczny, jak dziwna jest ona sama?

Foto: konwent-narodowy