Trzęsienie mediów

Wydarzenia wokół „Uważam Rze” tak przyspieszyły, że tekst pisany dziś wieczorem może nijak mieć się do rzeczywistości jutro rano. Jednak spróbuję ująć sprawę w kilku punktach.

1. Cóż, panowie redaktorzy z Urze, licząc na to, że Hajdarowicz niczego w ich tytule nie zmieni, popisali się dość zaskakującą naiwnością. Skoro nowy tytuł i tak był w planach, trzeba było trzasnąć drzwiami od razu i od razu wystartować z „W sieci”, z pełnym składem i materiałem własnym. Wiem, że trzeba popierać swoich, ale to wyglądałoby lepiej, niż dwutygodnik, w który zamieszcza teksty czterech autorów z pięciu portali, względnie na odwrót. Teraz będzie trzeba zaczynać raz jeszcze, w duchu zapewne traktując pierwszy numer „W sieci” jako falstart. Jeśli zaś miałby pojawić się jeszcze jeden nowy tytuł, obawiam się, że dwutygodnik na rynku się nie utrzyma. Dla tygodnika deklaruję kredyt zaufania, mimo mieszanych uczuć w kwestii relacji na linii dziennikarze – Hajdarowicz, o czym pisałem w dwóch częściach tekstu „O kończeniu się Rzepy”, zainteresowanych odsyłam.

2. „Uważam Rze” pod kierownictwem Pińskiego teoretycznie powinno zdechnąć po trzech tygodniach, czego mu zresztą szczerze życzę. Na razie odszedł zespół, a przynajmniej te osoby, które tytuł popychały do przodu. Piński ma a koncie rozwalenie jednego tytułu („Wręcz przeciwnie”) poprzez, moim zdaniem, dobór okładki pierwszego numeru. Trzeba być mało rozgarniętym lub kompletnie niewrażliwym człowiekiem, by na okładkę pierwszego numeru pisma adresowanego do prawicowego czytelnika dawać obrazek wpisujący się w antychrześcijańską retorykę lewicowych tygodników opinii, choć zamaskowaną odwołaniem do innego tematu (instrumentalnego wykorzystywania chrześcijaństwa przez polityków). Po tej okładce sporo ludzi zrezygnowało z kupna pierwszego numeru. Niezależnie zaś od niej debiut „Wręcz przeciwnie” był po prostu mało ciekawy. Pozostałych dwóch numerów już w ręku nie miałem, ale skoro wszystkiego ukazały się trzy, nieuchronnie pojawia się skojarzenie z serialem „Dylematu 5”.

3. Hajdarowicz, pozujący na cynicznego biznesmena, nie opiera jednak swoich działań wyłącznie na czynnikach rynkowych, a już na pewno nie na sprzedaży swoich pism. Może więc się okazać, że „Urze” zostanie na rynku, mimo tego, że przynosi jedynie straty. Ostatecznie „Przekrój” wciąż się ukazuje. Z drugiej strony nie tak dawno rozeszły się pogłoski, że Hajdarowicz tytuł chciałby sprzedać. Może zainteresuje się nim pan Ryszard Opara? Jan Piński był ostatnio szefem działu informacji „Nowego Ekranu”, miał być też naczelnym jego nigdy nie zrealizowanej, papierowej edycji. Zaraz po otrzymaniu informacji o nominacji dla Pińskiego, napisałem pół żartem, pół serio, że „Urze” będzie realizacją projektu „Papierowy Nowy Ekran”. Zresztą tym tropem poszło wiele osób, a nietrudno dodać wątpliwości, narosłe wobec NE do tych, które dotyczą Hajdarowicza.

4. Niezależnie od tego i wbrew pierwszym wypowiedziom Łażącego Łazarza i Carcajou, Nowy Ekran jako portal również ma problem i to duży. Być może zresztą panowie robią dobrą minę do złej gry, zdając sobie z tego sprawę, ale ponieważ z żadnym z nich na razie na ten temat nie rozmawiałem, mogę tylko gdybać. Skąd kłopoty? ŁŁ z jednej strony Pińskiemu gratuluje, z drugiej zaś pisze, że nominacja była dla niego samego zaskoczeniem. Jednak wiadomość na portalu podaje jego inny dziennikarz, Aleksander Piński, brat Jana. W dość ciekawej formie – kopiując notatkę z innego portalu, co wypominają mu czytelnicy. I, co jeszcze ciekawsze, usuwając z tej notki informację o związkach Jana Pińskiego z NE! Tymczasem skierowanie Pińskiego do Urze, niezależnie od tego, czy wierzyć, czy nie wierzyć w plotki o agenturalności Nowego Ekranu, daje cholernie mocny argument ich zwolennikom. Widoczne jest to nawet w komentarzach na samym NE, gdzie sporo osób pisze, że teraz widać, że rację miał Ścios, a nie szefostwo portalu. Ci zaś nastawieni bardziej narodowo albo oburzają się na fakt, że Piński poszedł robić „u Żyda”, albo cieszą się, że „Żyd Piński” poszedł robić „u Żyda”. Tak czy inaczej wychodzi z tego, że i wśród „swoich” pan Jan jakoś specjalnie lubiany nie był, co przegapiłem, nie śledząc ostatnio perypetii NE. Komentatorów zadowolonych jest zdecydowanie najmniej, co ciekawe część z nich nie ma nawet kont na portalu… Podsumowując cała sytuacja jest dużym ciosem w wiarygodność Nowego Ekranu.

5. Czy są w tej sytuacji jacyś wygrani? Czy należą do nich dziennikarze, tracący właśnie pracę i pieniądze od Hajdarowicza – pokaże czas. Dziś wygrany jest Hajdarowicz, który zapewne będzie mógł nocą wyjść przed blok i pochwalić się wykonaniem zadania. Dużym wygranym jest, nie ma się co czarować, Tomasz Sakiewicz, oto bowiem za jednym zamachem wiarygodność stracił największy konkurencyjny tytuł, jak i nielubiany, skonfliktowany ze „Strefą Wolnego Słowa” portal internetowy. Nie wiem, jak duża grupa czytelników Urze zrezygnowała na jego rzecz z GaPola, ale zapewne jest trochę takich osób i cześć z nich może wrócić do pisma Sakiewicza.

6. Zauważmy, że jedna zmiana w jednej redakcji zmienia sytuację bardzo wielu tytułów. Poza samym „Uważam Rze”, zmienia sytuację w „Rzepie” (bo i z niej odejść muszą teraz ostatnie osoby, które zostały z czasów Lisieckiego i Wróblewskiego, który w tej układance okazał się być nie taki zły, jak się spodziewano), „W sieci” (z przyczyn oczywistych, ale uwaga: Nie zdziwiłbym się, gdyby Hajdarowicz wytoczył pismu proces o tytuł, jako właściciel „W sieci opinii”, byłaby to naturalna kontynuacja jego działań), „Nowym Ekranie”, „Gazecie Polskiej”… Może też w „Najwyższym Czasie”, nie zapominajmy bowiem, że i tam ostatnio pisywali bracia Pińscy, zaś formalnym wydawcą „Wręcz przeciwnie” była związana z NCz! firma 3S media. Jeśli zaś nowe „Uważam Rze” kogoś w ogóle zainteresuje, będzie to ten sam target, który sięga po „Najwyższy Czas!”. Jest też pytanie, czy braciom Karnowskim starczy pieniędzy, by stać się – a de facto właśnie się nimi stają) jednymi pracodawcami całkiem sporej grupki dziennikarzy, wśród której i gwiazd nie brakuje. Poza mediami Hajdarowicza i, z drugiej strony, Karnowskich, mocną pozycję ma chyba tylko Ziemkiewicz. Przed nami całkiem nowe rozdanie.