Scenariusz przedstawienia na rocznicę wyzwolenia

Gdy byłem mały, 17 stycznia obchodzony był oficjalnie jako dzień wyzwolenia Warszawy. Wydawałoby się, że już wystarczająco dużo o tym wyzwoleniu z lat 44/45 powiedziano, by dać sobie z tym spokój, tymczasem…

Wszystko zaczęło się od tego, że 17 ponoć mamy grać razem ze znajomymi koncert. Na tyle wypchnąłem ze świadomości wszelkie skojarzenia z tą datą, że dopiero dziś uświadomiłem sobie, że to przecież dawne komunistyczne święto wyzwolenia Warszawy. Gdy powiedziałem o tym żonie, zaczęła recytować wierszyk o promieniejącej syrence. Wierszyka tego uczyliśmy się w podstawówce, z tym, że ja go nie zapamiętałem (jak i wielu innych rzeczy). Postanowiłem więc go sobie przypomnieć i wpisałem w wyszukiwarkę pierwsze słowa propagandowego utworu. Znalazłem – nic z tym złego… Tylko, gdzie ja go znalazłem? Na portalu edux.pl („Twój portal edukacyjny” - jeśli dobrze rozumiem zasady jego funkcjonowania, nauczyciele zamieszczają tam rozmaite pomocne w ich pracy materiały), w dziale „edukacja – klasy I – III”, pod tytułem Scenariusz przedstawienia pt. "Wyzwolenie Warszawy. Pamiętam takie przedstawienia z mojej szkoły podstawowej im. Gwardii Ludowej w Warszawie, ale niekoniecznie życzę, by miały oglądać je kolejne pokolenia. Innego zdania jest najwyraźniej pani Agnieszka Zakrzewska z Karczewa, która opublikowała na portalu tę propozycję dla nauczycieli. Wierszyk o syrence jest zresztą najmniej z całego zestawu toksyczny. Czego tu nie ma? Dzieci, wędrujące do Związku Radzieckiego w poszukiwaniu pokoju… …żołnierze, witający znajomy brzeg (nie wiedzieć tylko czemu, dopiero w styczniu, skoro na miejscu są przecież od sierpnia)… …później mówiony rys historyczny (też taki, jakiego uczyliśmy się za komuny, bez niepotrzebnego mącenia w głowach decyzjami Stalina i żołnierzami, obserwującymi wykrwawiające się powstanie) i wreszcie duża, czerwona kropka (gwiazdka?) nad i: Trochę to niekonsekwentne, bo przecież albo dziecko będzie znało historię swego kraju, albo powtórzy za panią Agnieszką Zakrzewską, czy inną nauczycielką, wyjętą prosto z próby chóru Stanisława Anioła, że wolność szła ze Związku Rad. Wzruszyliście się? Ja również, wzruszeń scenariusz nie oszczędza nikomu: To już chyba można się rozpłakać. Szkoda co prawda, że nie pojawia się nazwisko gospodarza i dziecko nie wie, komu ma podziękować, ale wszystko w swoim czasie. Kończy się 2012 rok. Ciekawe, czy jest gdzieś w Polsce szkoła, w której odbędzie się przedstawienie według powyższego scenariusza?