"Polityka w piłkę gra"

Gdy rozpoczęła się chińska inwazja na Tybet, władze państwowe nie były w stanie podjąć żadnego działania (zresztą, nie oszukujmy się, co ono by dało?), gdyż wszystkie ważne osoby w państwie uczestniczyły akurat w corocznym, tradycyjnym pikniku. Ta niewesoła w sumie historia przypomniała mi się, gdy przeczytałem o premierze, który wraz z ministrami rozgrywał mecz piłki nożnej podczas ważnego sejmowego głosowania.

Kryzys, a nie Chiny, Polska, a nie Tybet, jednak są rzeczy ważne i ważniejsze. Myślę, że premier popełnia błąd, przepraszając i tłumacząc się, ze o niczym nie wiedział, co kompromituje zarówno jego, jak i marszałka sejmu, który, jeśli faktycznie nie poinformował najważniejszych posłów swojej partii o głosowaniu, naraził ich na pośmiewisko. Zamiast więc żenującego spektaklu należałoby raczej zagrać na emocjach i uczuciach. Już przecież słyszeliśmy, i to jeszcze przed kryzysem, jak wiele nerwów kosztuje Donalda Tuska trud codziennego rządzenia. Jak wielkim jest ono dla niego poświęceniem, dla nas zaś łaską. Teraz zaś odmawia się premierowi tej krótkiej chwili relaksu z kolegami? W sytuacji, gdy najwytwalszych polityków mogłyby już zjeść nerwy? Premier wypoczęty i wyluzowany, odświeżony, pełen nowych sił, o wiele skuteczniej może stawić czoła problemom. Co dałaby nam obecność Tuska w sejmie podczas głosowań nad poprawkami do budżetu? Tyle samo, co Tybetańczykom obecność władz w stolicy w obliczu chińskich wojsk. Dlatego nie wymawiajmy premierowi tej chwili relaksu. Wręcz przeciwnie - niech sobie gra w tą piłkę; im więcej czasu spędzi na boisku, tym lepiej dla nas. A że do grania w nogę z kolegami nie potrzebny jest tytuł premiera? Dajcie spokój, każdy ma swoje małe słabostki.