Pani prezydent dostaje dwójkę

Zacznijmy od drugiej linii metra. Choć redaktorzy „Najwyższego Czasu”* upatrzyli sobie w tramwajach symbol socjalizmu, warszawska rzeczywistość pokazuje, że to lansowane przez nich i przez władze Warszawy uparcie metro jest dla miasta zabójcze. Oczywiście nie metro jako takie, a metro w wykonaniu dzisiejszych władz. Kto mieszka w okolicach budowy drugiej linii wie, jak działa ona na całkiem duży obszar miasta. Wymarłe ulice, rejony praktycznie odcięte od świata i bankrutujące sklepy czy zakłady rzemieślnicze. Handel i rzemiosło najpierw straciły sporo klientów choćby dlatego, że trudniej im było się do nich po prostu dostać, później zaś – w imię przyszłej zwiększonej atrakcyjności lokali – zaczęto dobijanie podwyżkami czynszów. I choć metro pojawi się nieprędko, to wyższe czynsze już są. Czy chodzi o oczyszczenie terenów dla banków i sieciówek? Pytanie pozostawię bez odpowiedzi.

Sama druga linia metra tymczasem, jeśli uda się ją uruchomić, pojawi się najpierw w formie nazwanej przez zainteresowanych tematyką transportu publicznego ogryzkiem. Pojedziemy nim najpierw z Ronda Daszyńskiego na Dworzec Wileński. Żebyśmy pojechali metrem i wykazali kluczowość inwestycji dla miasta, zlikwiduje się (tak, jak stało się to też przy okazji pierwszej linii metra) część połączeń autobusowych. Dla większej pewności planuje się też ograniczenie ruchu na świętokrzyskiej – mimo, że jest przecież ulicą prowadzącą do mostu. Rozwiązanie iście rewolucyjne. Budowa nowej linii tramwajowej jest 10 razy tańsza, ale daje mniejsze korzyści wizerunkowe. Zresztą – na metro szły i iść będą prawie wszystkie pieniądze, kierowane do tego sektora. Dlatego ostatni nowy kawałek linii tramwajowej otwarto jeszcze za czasów prezydentury Lecha Kaczyńskiego. Prezydentury warszawskiej, oczywiście.

Sytuacja zmieni się jutro, ponieważ jutro, od rana, ruszy wreszcie tramwaj na Most Północny. Tu jednak władzom miasta i ZTM udała się naprawdę wielka sztuka – nawet taki zwolennik komunikacji tramwajowej, jak ja, uważa to za kompletne nieporozumienie. W wyniku wpadek miejskiej biurokracji i kilku innych okoliczności, zamiast linii, łączącej Warszawę z osiedlami Tarchomina, dostajemy kolejny „ogryzek”. Linię składającą się z czterech przystanków, zawracającej w kierunku Młocin od razu po przejechaniu przez Wisłę. W sytuacji, gdy oszczędzać trzeba na wszystkim funduje się niepotrzebny fajerwerk. Za to powiedzieć można, że władza dotrzymuje obietnic. Miał być tramwaj i tramwaj jest. Donikąd.

Dla pewności, że linią przejedzie się ktoś oprócz władz miasta, planujących na 10 (może to kogoś zainteresuje…?) uroczystą przejażdżkę, pocięto kilka linii autobusowych.
Dwójka (bo bez szacunku dla tradycji historycznych, a i istniejących założeń odnośnie numeracji linii, przyznano ogryzkowi nr 2) pojedzie co 5 minut. Ku chwale władz Warszawy.

_____
* piszę o tym, bo niedawno znów natrafiłem tam we wstępniaku na korwinowskie antytramwajowe obsesje.