Ostachowicz - dobrze, Smarzowski - źle!!!

Napiszę od razu – takiej recenzji spodziewałbym się po „Gazecie Wyborczej” lub innej prasowej emanacji „fajnej Polski”. Horubale przeszkadza, że wszystko obrzydliwe, że wszyscy źli a całość brzydka. Do tego zaś układa się to w chamską komedię dla rechoczących dresiarzy z panienkami, którzy odnajdą się w bohaterach. Co więcej, Horubała nawet na takich trafił. Innych widzów nie zauważył. Krytyki całkiem konkretnych patologii konkretnego czasu i miejsca też nie.

Wysmażył więc Horubała propagandowy tekst na temat niewygodnego filmu, ale jeszcze bym to przełknął i uznał, że to po prostu taki płynący z dobrego serca sprzeciw wobec brzydoty. Ale za mało było skrytykować film. Otóż autor postanowił pokazać, że można też inaczej i fajnie. A to inaczej i fajnie, to książka… Igora Ostachowicza „Noc żywych żydów”, wielokrotnie krytykowana jako pełne przemocy i obsceniczne kuriozum na łamach wielu konserwatywnych tytułów. Nie wiem, czy pan Horubała walczy o jakieś ciekawe kontrakty swojej firmy producenckiej i po prostu musiał, czy on w to wierzy. Jednak – gdybym chciał kupować „Newsweeka”, kupowałbym „Newsweeka”. Nie wiem, jaka jest książka Ostachowicza, bo jej nie czytałem. Chyba mnie tez do niej Horubała nie zachęcił. Uderzające jest jednak zestawienie w jednym tekście krytyki masakrującego III RP filmu, utrzymanej w tonie listu oburzonej szwaczki do „Kobiety i Życia”, z pochwałą książki jednego ze „specjalistów od śpiewu i mas” tejże III RP.

Horubała kończy swój tekst zachwytem nad faktem (a raczej własnym wrażeniem), że Ostachowicz sprzedałby własną matkę dla dobrego tekstu, więc i Tuska sprzeda, a my dostaniemy kiedyś świetną książkę o kulisach jego rządu. Bardzo to pocieszające, zwłaszcza spod pióra gościa, który chwilę wcześniej moralizował przy okazji „Drogówki”. Dużo tego. Chyba potrzebuję dłuższego, niż tygodniowy, odpoczynku od refleksji pana Horubały.