[książka]"Nie krocz za mną" - recenzja

„Nie krocz za mną” to bowiem opowieść o sprawach, których większość ludzi stara się nie dopuszczać do swojej świadomości. Chyba, że podanych w popkulturowej konwencji horroru. Dostajemy tu opowieść dziewczyny, której rodzinna historia de facto skazuje ją na jakąś formę opętania, a która – wbrew wszystkiemu – wybiera katolicyzm, a wybór ten ma dla niej bardzo poważne konsekwencje. Książka jest poważnym ostrzeżeniem przed wieloma aspektami jasnowidzenia i pokrewnych zjawisk, flirtów z pozornie niewinnymi sprawami, które okazują się być dla sfery duchowej zabójcze. Nie tylko dla nas, ale i dla kolejnych kilku pokoleń. Tu pojawia się niestety pułapka fatalizmu, a przede wszystkim – ryzyko odrzucenia tego, co czytamy, lubimy bowiem być bardzo racjonalni. „Nie krocz za mną” tej racjonaliści się wymyka i nawet bogate obudowanie tekstu w przykłady z literatury tematycznej oraz księżowskie rozpoczęcie (autorstwa ks. Posackiego) i posłowie niektórym może nie wystarczyć. Warto jednak z tym tematem się zmierzyć. Dramat, który znany jest nam z kilku amerykańskich filmów (autorka chętnie powołuje się na „Dziecko Rosemary”, mi jeszcze bardziej historia skojarzyła się z „Próbą sił”, zwłaszcza w wersji książkowej) tu rozgrywa się praktycznie obok nas, w warszawskich mieszkaniach, kościołach i uczelniach, choć najważniejsze wydarzenia mają miejsce w Nowym Jorku. I – jeśli odważymy się uwierzyć autorce i wydawcy – rozgrywają się naprawdę.