O płycie Kukiza

Czy da się napisać o płycie Kukiza w oderwaniu od wszystkich politycznych wątpliwości i pretensji - czy to do autora, czy jego krytyków? Spróbuję...

Czystej polityki na tej płycie zresztą w zasadzie nie ma, nie licząc znanego już od dość dawna "Heil Steinbach". I właśnie - od razu przejdę do największego zarzutu, jaki mam do tej płyty. Otóż wśród piosenek znajdziemy znane od ponad dwóch lat "Heil Steinbach" i "17 września", dwa utwory Wysockiego i dwa napisane wcześniej dla TVP. To więcej, niż połowa płyty, która wszystkiego trwa ponad pół godziny. Zostają cztery nieznane wcześniej utwory i "Tu moja góra", która jednak jest raczej grą ze słuchaczem, mającą spotęgować siłę rażenia "Heil Steinbach". Tak więc - trochę mało. Z tych czterech numerów najsłabiej wypada dla mnie "Twoje słowo" - punkowy riff trochę na siłę przerobiony na bezduszne granie w stylu Rammstein. Tego zresztą w ogóle dla mnie na tej płycie za dużo - ale to kwestia gustu. Najmocniej - "Krew", w tej chwili moja ulubiona piosenka na płycie. Punkowa muzyka, metalowa siła i jakaś moc, znana jeszcze z Aya RL. Ayi najwięcej jest w utworze "Homo politicus". Utwór turpistyczny tekstowo i muzycznie, który z pewnością zachwyciłby największych krytyków Kukiza - i oburzył najświeższych fanów - gdyby nie cała, wspomniana już polityczna otoczka. Bo to Aya RL, ale niebieska, a nie czerwona. Nie "Stoję na ulicy z nią", a "A nasze słońce zdechło, zanim ogrzało" - kto w twórczości Pawła obeznany, wie, o co mi chodzi. To dobry numer, ale nie zostawiający słuchaczowi ani nadziei, ani oddechu. Tę znajdziemy tak naprawdę dopiero w "Końcu końców", dlatego dobrze, że zamyka on płytę. W trójce, po wszystkich bataliach, pojawił się wreszcie promujący płytę "Old punk" i od razu zamieszał na trójkowej liście przebojów. To faktycznie chyba najbardziej pasujący do tej stacji utwór, muzycznie nie aż tak punkowy, jak obiecuje tytuł, ale jednak dość szybki, trochę mroczny i niepokojący. Taka mieszanka jest zresztą obecna w większości utworów, łącznie z "Obławą" Napisałbym, że to najlepsza wersja "Obławy" poza Kaczmarskim, gdyby nie to, że ta zagrana przez Kukiza wcześniej w TVP była chyba jeszcze lepsza. Tak czy inaczej - jest tu wszystko, połączone emocje Wysockiego, Kaczmarskiego, punk rocka i metalu. Znowuż "Ratujmy nasze dusze" to już klimat knajpiano-poetycki, stopniowo osuwający się w jakąś otchłań rozpaczy, a zarazem pobrzmiewający (celowo?) echami "Niech żyje bal". "Hel Steinbach" jest mistrzostwem realizacji, zaś "17 września" - stylizacji. Oba robią też duże wrażenie tekstowo, drugi utwór dziś nawet bardziej, niż w chwili powstania. Z całej płyty najmniej przyswajalny jest dla mnie "Boa". Muzyka bezduszna, militarystyczna, a tekst - trochę naiwny, trochę życzeniowy, patos w postaci rażącej. Kandydat do przewijania. Ale nawet tu refren wchodzi w głowę. Mimo tego, ze mamy do czynienia raczej ze zbiorem utworów, powstałych w różnym czasie i na różne okazje, całość jest jednak spójna. Myślę, że dla tych słuchaczy, którzy nie słyszeli wcześniej pojawiających się tu i ówdzie utworów zniknie minus, o którym wspomniałem na początku. Płyta ma moc, kilka bardzo dobrych tekstów, dobrą muzykę i świetną produkcję. I będzie płytą, która sprawi problem nie tylko muzycznym decydentom czy mądrym komisjom w stacjach radiowych, ale również osobom, szukającym ładnych, patriotycznych piosenek i dla babci i dla wnusia. A na tyle znam Kukiza i jego twórczość, że wiem, że spokojnie mógłby i taką płytę nagrać. Nie nagrał, tak więc podejrzenia o skoku na kasę środowisk "Gazety Polskiej", które pojawiają się w najbardziej niechętnych mu mediach są warte tyle, co większość publikowanych tam informacji. W mojej skali od 1 do 5 (z rezerwowym 6 dla płyt najwybitniejszych) "Siła i honor" dostaje mocne 4 gwiazdki.