Gdzie solidarność?

Czytamy, słyszymy dziś o pogardzie i o kolejnej odsłonie dramatu rodzin. Oczywiście jest nas niewielu, bo telewizja zajęta jest czym innym. Niektórzy liczą na społeczny wstrząs, inni nie liczą na nic.

Niewygodni dla władzy za życia, upokorzeni zostali również po śmierci. Dziś mowa już o wątpliwościach w co najmniej sześciu przypadkach. Niektórzy mówią już wręcz o konieczności ekshumacji wszystkich ofiar. Oczywiście tych, które nie zostały skremowane. Dla jeszcze innych to temat do żartów lub okazja do ostentacyjnego ziewania. Czy tak samo zachowywaliby się, gdyby chodziło o ich bliskich? Skąd mają wiedzieć, przecież nie chodzi. Większość chyba nawet się nie dowie. Zresztą - wypominana TVP nowa sukienka angielskiej księżnej może się okazać wydarzeniem o tyle ciekawszym, że o zamienionych zwłokach możemy w najbliższym czasie dowiadywać się codziennie. Ludziom zaś pokazać trzeba coś bardziej optymistycznego.

Każdy dzień przynosi zresztą inne wiadomości. Każdy dzień przynosi uderzenie w jakąś grupę ludzi. Rodziców, dzieci, pacjentów, klientów jakiejś firmy, lokatorów... I co? I nic. Mnie może gorzej, ale przecież ogólnie coraz lepiej. Wiem z telewizji. Zacisnąć zęby i czekać. Byleby spokój. Gdzie pochowana jest legenda Solidarności? A gdzie ukryta jest zwykła solidarność?

*

Czasami potrafimy upomnieć się o prześladowanych za granicą, daleką lub bliską. Czasem robią to ludzie, którzy w analogicznych działaniach władzy na własnym podwórku nie widzą niczego niestosownego. A jeśli u nas krzywda spotyka jakąś grupę społeczną? Co mamy do powiedzenia? Co do napisania w sieci? "Niech się wezmą za robotę", "Zgubiła ich chciwość, mają za swoje", "Tylko frajer dałby się nabrać" - piszą, za jedyną robotę mając te komentarze, czasem za darmo, czasem nie. Piszą, chciwi, tacy w swoim mniemaniu cwani, a oszukani przecież. Czasem czują, że dzieje im się krzywda, ale winnych nauczeni są szukać wszędzie tam, gdzie ich nie ma. Wśród innych, którym dzieje się krzywda. Mniejsza, większa, taka sama. Zaczyna być ich nie stać. Na przedszkole, na raty, na mieszkanie. Przede wszystkim, na refleksję. Coraz im trudniej, ale przecież aspirują. A że do grupy docelowej przynależy się nie realnymi dochodami czy wykształceniem, a jedynie deklaracją odpowiednich poglądów i zestawem własnych uprzedzeń, fobii i dogmatów - będą czuli się bogaci samym patrzeniem w telewizor, samym zaprzeczeniem tym, którzy w ich oczach są biedni, niewykształceni, gorsi. Zawsze?