Apel

 No i proszę, w końcu doczekałam się głosu, którego wyglądałam z utęsknieniem.

  Od lipcowej Rocznicy Rzezi Wołyńskiej, kiedy to podniosły się pełne oburzenia protesty Ukraińców, obrażonych  samym faktem nagłośnienia ludobójstwa sprzed siedemdziesięciu lat, diaspora żydowska na Ukrainie,  tak aktywna zazwyczaj , milczała jak głaz.

 Osamotnieni w sporach o historię ostatniej wojny, musieliśmy zmagać się z falą pełnych negacji i pozbawionych cienia skruchy kontrargumentów strony ukraińskiej.

 To nas przedstawiano jako agresywnych sąsiadów kolaborujących równie chętnie z Niemcami jak i Sowietami, przeciwnych samostijnej Ukrainie i patologicznie nienawidzących jej synów i córek.

 Zabrakło świadków naszej niedoli i pohańbienia. Wody w usta nabrali ci, których los plątał się często z naszym, kiedy na Kresach,w zaszczuciu, dzieliliśmy tę samą dolę łownej zwierzyny.

  Niewielu Żydów przetrwało na Ukrainie i równie mało pozostało tam Polaków. Zdawać by się mogło, że wieki wspólnych dziejów powinny jeśli nie bratać, to przynajmniej jednoczyć ze sobą, bo podobne doświadczenia są niczym przysłowiowa beczka soli.

 Okazuje się jednak, że idee jak zwykle przegrywają  z pragmatycznym widzeniem rzeczywistości.

  W internecie pojawił się Apel kijowskiego Żyda, w którym to kieruje pełne emocji słowa do Ukraińców z Majdanu, o swoim dla nich oddaniu i tłumaczy błędny stosunek jego przodków do narodu ukraińskiego, usprawiedliwiając go jednocześnie wymogami bezpieczeństwa i przymusem zewnętrznym.

   Szczególne to słowa i warto je przytoczyć, choćby w celu łatwiejszego zrozumienia stanowiska Żydów względem nas samych, podczas trudnych dziejów nękających Rzeczpospolitą na przestrzeni wieków:

„…Imperia i republiki, monarchie i tyranie, wszystkie podobne były w jednym: naród tej ziemi miał pozostać milczącym i pokornym.

A my, pchani przez instynkt samozachowawczy, zawsze staraliśmy się stać po stronie silnych, po stronie władzy. Czyli – nie po stronie Ukraińców…”

  Pierwszy raz czytam takie słowa.  Czy oznaczają przyznanie się do kolaboracji i zdrady? Wszak do tej pory toczy się dyskusja i dochodzi do ostrych polemik na tym właśnie tle.

 Przedstawia się nam zupełnie inną motywację nielicznych, jak się twierdzi, przypadków. Marginalnych odstępstw od postawy jednolicie oddanych społeczeństwu polskich Żydów. Za przykład przejawów lojalności stawia się nam osobę mitycznego Jankiela Cymbalisty , albo pułkownika Berka Joselewicza.

 Autor, przechodząc do lat transformacji ustrojowej lat dziewięćdziesiątych, pisze:

„Ponad 20 lat temu to się jakby stało. Na ruinach ostatniego imperium Europy powstały i odrodziły się niepodległe państwa, wśród nich Ukraina. Przez te lata młode państwo z trudem szukało swej drogi i swego miejsca w rodzinie wolnych narodów. Krajom bałtyckim udało się: zostały od razu przyjęte do rodziny europejskiej…”

Ukrainie się nie udało? Różnie można na to patrzeć. Majątki oligarchów i poziom ich życia świadczy o sukcesie tej części społeczeństwa.

 Pomarańczowa rewolucja miała przynieść pozytywne zmiany także pozostałej rzeszy członków narodu ukraińskiego.

 Rezultat znamy. Wiemy, że zwykli obywatele popadali w coraz gorszą niedolę i nędzę.

Nawet Apel o tym wspomina:

„…Ukraińcy okazywali niezwykłe pokłady spokoju i cierpliwości, bez rozlewu krwi wychodząc z kolejnych kryzysów politycznych…”

  Kiedy jednak przelała się ta przysłowiowa kropla i upodlony naród ukraiński podniósł się z kolan, żądając zrównania praw i sprawiedliwego osądu złodziei niszczących państwo dla własnych interesów, nagle zyskał wsparcie z najmniej spodziewanej strony:

„…Dziś jednak nadeszła chwila prawdy .Siły odwetowe imperium, działające z zewnątrz oraz wewnątrz Ukrainy, otwarcie postawiły na Wiktora Janukowycza – najbardziej odpychającego polityka obozu prosowieckiego, który łączy w sobie przeszłość drobnego kryminalisty, brak wykształcenia i prowincjonalne horyzonty. W ciągu niespełna trzech lat swych rządów zdążył zdobyć ogromne bogactwo i wielką liczbę wrogów, grzebiąc gospodarkę kraju i jego nadzieje na integrację europejską…”

I dalej, w podobnym tonie, z podkreśleniem własnego poparcia dla narodowego zrywu:

„…Dwa miesiące temu obywatele Ukrainy, którzy w ciągu tych 20 lat poczuli powiew wolności, wyszli na ulice z jednym tylko żądaniem: powstrzymać staczanie się kraju w stronę dyktatury i przywrócić nadzieję na lepszą przyszłość. Odtąd stoją na Majdanie kijowskim i licznych majdanach w innych miastach. Wśród nich są nie tylko Ukraińcy, lecz także Rosjanie, Ormianie, Białorusini, krymscy Tatarzy. I Żydzi…”

 Wyliczeni skrupulatnie,  bojownicy Majdanu, poza Ukraińcami to członkowie mniejszości narodowych zamieszkujących ten ogromny kraj. O jednej tylko zapomniał autor Apelu. Nie wspomniał ani słowem o Polakach, którzy zaznaczyli tam swoją nie obecność niejako podwójnie. Raz, jako rodzimi mieszkańcy Ukrainy, dwa, w osobach licznych przedstawicieli społeczeństwa Rzeczypospolitej. Bardzo aktywnie działa też państwo polskie na wielu platformach współpracy z powstańcami z Majdanu.

  Nas – Polaków, nie pchnęła do inicjatywy obawa o skutki braku solidarności z Majdanem, ale silna potrzeba współuczestniczenia w zrywie, który przynieść ma polepszenie warunków życia zwykłych obywateli państwa zwanego Ukrainą.

 Los jej mieszkańców od dawna budzi w nas troskę i niepokój. To Polska stała się krajem, do którego wędrują  „za chlebem” Ukraińcy.

Wielu z nich znajduje zatrudnienie w Polsce i zrozumienie rozmaite formy wsparcia.

 Incydent z udziałem Kuby Wojewódzkiego, gdzie padły szydercze słowa na temat Ukrainek, mocno wstrząsnął polskim społeczeństwem i ukazał serdeczność, jaką większość Polaków darzy swoich ukraińskich sąsiadów.

 My, nie potrzebowaliśmy żadnych bodźców, by poprzeć rodzący się na Ukrainie zryw i od samego początku solidaryzowaliśmy się z ludźmi na Majdanie.

„…Trzykrotnie w ostatnim miesiącu na wiernych kijowskiej synagogi na Padole [dzielnica miasta] dokonano napadów. Dwa były nieudane, w jednym obrażenia odniósł student jesziwy. Sposób działania i okoliczności nie pozostawiają wątpliwości co do ich autorstwa. Spontaniczny wybuch agresji „antysemitów z Majdanu” jest tu wykluczony. Dziś na Majdanie świadomie taką akcję planować może tylko pacjent szpitala psychiatrycznego, gdyż oznaczałoby to rozmyślnie pogrzebanie wszelkiej nadziei na pomoc Zachodu…”

 Apel Autora jest wynikiem strachu i obawy o dalsze losy jego rodaków. Czy bezpodstawnie?

Argumentacja zdaje się potwierdzać słuszność tezy:

„…Kalkulacja jest prosta. Albo Żydzi stwierdzą, że stali się ofiarą „banderowców” i zażądają od rządu i społeczności międzynarodowej położenia kresu „skandalom” na Majdanie, albo zrozumieją, że stali się obiektem zastraszania przez władzę, i... tym bardziej będą żądać „zamknięcia” Majdanu, żeby nie wyszło jeszcze gorzej...”

  Autor podkreśla jednak znaczenie losu Żydów dla „społeczności międzynarodowej”. Ma słuszność, bo wie, że reakcja Zachodu byłaby natychmiastowa i ostra.

 Inna, niż w przypadku antypolskich ekscesów. Co to oznacza dla polskiej mniejszości na Ukrainie?

Czujność!

Bo kiedy na Ukrainie Żydzi się niepokoją, to znak, że Polacy muszą wyostrzyć zmysły…

]]>http://londyn24.co.uk/uncategorized/apel-do-zydow-calego-swiata-chcemy-b...]]>