Profesor  Andrzej Nowak uważa, że zatraciliśmy już cechę, z której słynęli nasi przodkowie. Nie potrafimy jak Ukraińcy upomnieć się stanowczo o swoje.

  Wypaliliśmy się .

  Bardzo mnie te słowa zasmuciły i przeraziły. Jak to? Czy rzeczywiście staliśmy się uległą, bezwolną masą, która posłusznie i bez szemrania wypełnia wszystkie wytyczone jej zadania?

 Nie! Na Boga, nie!

 To nie może być prawdą, bo przecież… buntujemy się przeciwko trudnej rzeczywistości i z zaciśniętymi pięściami kroczymy w różnych marszach i pochodach, żeby dać temu wyraz.

 Co bardziej radykalni z nas wykrzykują hasła i rzucają petardy, jak na ostatnim Marszu Niepodległości.

 To chyba nie wynika z pokory i wypalenia?

  Potrafimy sarkać, złościć się i złorzeczyć. Nasze kabarety bezlitośnie rozprawiają się z każdym nonsensownym działaniem władz. Obruszamy się na knowania i przekłamania ostentacyjnie odrzucając media szerzące propagandę. Cieszy nas spadek nakładu Gazety Wyborczej i malejąca popularność TVN-nu.

 Zliczamy skrupulatnie wszystkie „wpadki” rządzącej partii, by rozliczyć się z nią, kiedy nadejdzie czas wyborów.

 Kolejki do lekarzy specjalistów zapewne zmniejszą się znacznie, kiedy minister zdrowia wprowadzi reformy, więc oczekujemy wiosny, jako ostatecznego terminu ich zaproponowania. Premier był tak groźnie stanowczy względem ministra, że mamy to jak w banku. Wytrzymamy! Wiosna tuż , tuż.

 OFE? Hej, bez przesady! O ich zawłaszczenie martwią się jedynie ci, których zarobki są na tyle wysokie, że odłożone składki utworzyły  spory kapitalik. Pozostali składkowicze wiedzą, jakie to profity z OFE otrzymali przeciętnie zarabiający Polacy, którzy jako pierwsi skorzystali z dobrodziejstwa II Filaru – ile to było? Coś około 50 złotych miesięcznie! Czyste kpiny!

 Nie ma o co kruszyć kopii!

  Sześciolatki w szkole? Gender w przedszkolu? Pedofile mordercy na ulicach?

Ależ oczywiście, że protestujemy! Piszemy petycje, urządzamy wiece i prelekcje! Walczymy przecież!

 Że co, że mało skutecznie? Mamy demokrację i żyjemy w określonej strefie cywilizacyjnej. To zobowiązuje!

 Robimy jednak wszystko, by zademonstrować swoje niezadowolenie. Oczywiście, w granicach przyzwoitości i według przysługujących nam praw.  Czy można inaczej?

 Oczywiście, że nie! Wszak nie po to wstępowaliśmy do Unii Europejskiej, by wykazując się warcholstwem niweczyć szczytne idee rozwoju wspólnoty demokratycznej w duchu rozkwitu szerokich swobód obywatelskich.

 Dyskryminacja jest przeżytkiem i wstydliwą przypadłością niedemokratycznych społeczeństw.

 Jest, co prawda pewien wyjątek, ale margines dopuszczalności zakreślono w sposób w pełni uzasadniony i prawnie uwarunkowany. Dotyczy nierzetelnych dłużników, których niewypłacalność kolidowałaby z legalną i prawnie usankcjonowaną polityką kredytową międzynarodowej sieci finansowej, zwanej potocznie bankowością.

 Tu, stanowczość w  egzekucji  i brak opieszałości w działaniach windykatorów z reguły jednak odbierana jest przez nasze społeczeństwo ze zrozumieniem i cichą akceptacją. 

 Nic bowiem nie daje takiej satysfakcji jak opały, w których znajdzie się rodak, który na bazie nieosiągalnych dla szarego obywatela warunków płacy i zatrudnienia wykazał się onegdaj zdolnością kredytową, sięgając pułapu wytyczonego przez instytucje bankowe.

 Złośliwa, pełna jadu satysfakcja zalewa fora dyskusyjne, kiedy pojawia się jakikolwiek tekst na temat bankructw i niewypłacalności kredytobiorców.  Tak. Bez prawa do przyzwoitych, wzorowanych choćby na amerykańskich warunków bankructwa, niejeden posiadacz  pięćdziesięciometrowego deweloperskiego „apartamentu”, skazany jest na eksmisję, utratę wszelkiego majątku, a pętla zadłużenia zarzucona na jego szyję, pozostaje tam do końca. Do ostatniego centyma!

 (centym – grosz szwajcarski)

  Cóż: „wiedziały gały co brały”, a „umowy trzeba czytać”, zwłaszcza to, co zapisano drobnym drukiem!

  Młodzież na emigracji, która z roku na rok coraz wyraźniej zamienia się w zesłanie bez szansy na powrót?

 Nie należy tego brać w ten sposób! Oj tam! Popracują, zarobią, nauczą się języka i wrócą!

   Wrócą? Do czego? A gdzie będą pracować? A gdzie mieszkać?

 Nie, no! Jakoś to będzie! Przecież to niemożliwe, żeby nie wrócili!

  Prezydenta nam zabito!  I jeszcze prawie sto osób, a każda wyjątkowa i niezastąpiona…

Pamiętamy! Idziemy po prawdę! Co miesiąc idziemy. Z nadzieją, wiarą i modlitwą!

   Tak więc, Panie Profesorze, wydaje mi się, że chyba jednak, a wygląda na to i mam taką nadzieję, że… nie ma Pan racji?