Dać w łapę

- Jak to? Nigdy?

Nigdy, nikomu nie dałam ani grosza łapówki!

Z niedowierzaniem patrzą na mnie oczy znajomych. Trafił się wyjątek w tym, bądź co bądź, skorumpowanym kraju!

Jak mi się udało przebrnąć przez półwieczne życie nie dając nikomu po drodze łapówki?

Może to wpływ domu, w którym o łapówkarzach mówiło się z pogardą i lekceważeniem. Za przysłowiowe „gęsi” ten i ów miał dostawać cenzurki, a koperty, według zasłyszanych opinii, gwarantowały co lepszą pracę, wykonywaną w efekcie niezbyt udolnie.

Nie mogę wykluczyć także wpływu literatury na moje zdecydowanie w tej kwestii. Płynące z kart książek wzory postaw pełnych bezinteresowności i oddania, kształtowały i mój charakter w tej kwestii. Inna sprawa, że dobór książek sprzyjał temu procesowi. Kolumbów przeczytałam w wieku piętnastu lat.

Nie bez znaczenia w tym wszystkim wydaje się fakt, że z reguły, nigdy nie oczekiwałam od ludzi rzeczy niemożliwych do zrealizowania i zwykle , widząc zwątpienie lub wahanie, umiejętnie motywowałam swoje prośby i wnioski. Bywałam bardzo stanowcza i zdeterminowana.

Odchodząc z kwitkiem, nigdy nie wracałam z powrotem z żadną kopertą. Uznawałam, że sprawa jest zbyt trudna, bądź rzeczywiście nie do zrealizowania.

Czy w związku z tym straciłam coś, bądź nie pomogłam skutecznie swojej „karierze”? Nie sądzę.

Licząc z grubsza, zrealizowałam to, na czym mi naprawdę zależało.

Pamiętam, kiedyś, dosyć dawno, reakcję mojego brata, który z niejednego pieca chleb jadł, jak zwykło się mówić i ma mnie za przysłowiową „pierwszą naiwną”, kiedy wyszłam z gabinetu pewnej bardzo ważnej pani doktor. Przez dwa kwadranse domagałam się od niej skierowania na specjalistyczne badania dla mojej córki, a ona uparcie twierdziła, że brak jest podstaw do wystawienia takowego. Chwilami dyskusja była dość burzliwa i niosła się poza drzwi gabinetu, za którymi czekał na mnie brat.
Powitał mnie słowami: - Czy ty ślepa jesteś? Przecież ona chce łapówkę!
Z satysfakcją podsunęłam mu pod nos skierowanie. Jeszcze „ciepłe”.

Jest mi o tyle łatwiej załatwiać (dziwne pokrewieństwo słów! :) takie korupcjogenne sprawy, że w ich toku w ogóle nie myślę o żadnych łapówkach. Po prostu, nie nadaję na takich falach i sama nie odbieram sygnałów tego typu. Jestem naturalna i swobodna. Pewnie udziela się co niektórym ten sposób postępowania, bo rzadko zdarza mi się nie osiągnąć celu w urzędzie, czy jakiejś innej instytucji publicznej.

Szpitalnictwo jako system służący naszemu dobru, samo w sobie jest predysponowane do rangi zawodów , które zasługują na wyrazy wdzięczności. Wielokrotnie wręczałam ogromne, drogie bukiety, kiedy widziałam szczególny wkład i troskę personelu w opiece nad sobą, bądź kimś dla mnie bliskim. Bywało, że najokazalszy bukiet trafiał do rąk salowej.

Nigdy żaden lekarz nie dostał ode mnie łapówki za leczenie.

Raz jeden w roku tylko wkładam do koperty banknot. Robię to w dniu kolędy.

Przez dzisiejsze popołudnie wysłuchiwałam narzekań rodaków na łapowników. Ludzie płacą za dogodne warunki przy porodzie, za łóżko w szpitalu, za opiekę. Dają pieniądze za zgodę urzędniczą, za kontrakt, za zlecenie. Nie podoba im się to. Żądają zmian i stanowczych restrykcji dla nienasyconych łapówkarzy.

Nie wiem czemu cisną mi się na myśl sceny, które często obserwowałam z niesmakiem.

- Panie kierowniku, a może jednak? Naprawdę nie da się tego jakoś inaczej załatwić? Odwdzięczę się!

- Panie doktorze, bo wie pan, koszty nie grają roli! Ja potrafię się odwdzięczyć!

I to znaczące spojrzenie w oczy, i przymilny, chytry uśmiech.

Ale pamiętam i inne sytuacje. Człowiek, który przyszedł na oddział szpitala, gdzie wcześniej leżał, bo tam dyżurowała najlepsza w swojej specjalizacji lekarka. Prosił o receptę i dostał ją. Niepostrzeżenie wsunął do kieszeni białego fartucha banknot.
Zdyszana dopędziła faceta tuż przy bramie. Jej głos nie był przyjemny: „Jeszcze raz mnie pan tak potraktuje, a nigdy więcej panu nie pomogę!” Wcisnęła mu w dłoń pieniądze i odeszła. Długą chwilę stał zawstydzony.
Nazywała się Ewa Szydłowska. Mam nadzieję, że pozostała tak, jaką była wtedy, ćwierć wieku temu.

Inny przykład to młodziutki adwokat przydzielony z urzędu, który widząc przed sobą nieporadnego, zagubionego człowieka, swoim zaangażowaniem i determinacją, wbrew panującym w środowisku obyczajom, wybronił go skutecznie, pokonując drogiego, wytrawnego mecenasa w wyjaśnianiu prawdziwego przebiegu spornej sprawy.

Uważam, że polskie społeczeństwo nie jest skorumpowane do cna, tak jak obserwujemy to na wschód od naszych granic. Tam łapówkami opłaca się każdą decyzję. Otwiera się nimi wszystkie drzwi i reguluje wszelkie kwestie. Łapówka jest rzeczą tak naturalną, jak zwyczajne są rachunki za zakupy w pierwszym lepszym sklepie.

Od nas samych zależy, czy pozwolimy, żeby te wschodnie naleciałości, ta scheda po czerwonym proletariacie, nadal uwarunkowywała i wyznaczała reguły zachowań pomiędzy Polakami na płaszczyźnie wzajemnych relacji.

Kiedy dzisiaj słyszę, że Polskę może czekać kara za korupcję, którą byłby zwrot 400 mln euro, smutno mi bardzo.

http://gospodarka.dziennik.pl/news/artykuly/450051,afera-przetargowa-blokuje-unijne-400-milionow-euro.html

Ta wielka kwota zuboży dodatkowo i tak już biedne społeczeństwo, bo sięgnie się nie do kieszeni tych, którzy korupcyjnie zarobili, ale stracą wszyscy - solidarnie.
Za karę.

To tak, jakbyśmy to my tę łapówkę komuś dali. I ja też! A przecież, ja nigdy, nikomu…!