Kto nie z Tuskiem, ten za Ruskiem

To się narobiło! Teraz dopiero się okaże, która władza w Polsce jest tą naprawdę rzeczywistą i rzeczywiście prawdziwą.

 Dla mnie to nic zaskakującego, bo od lat przywykłam, że posłowie parlamentu, czyli wyłonieni z ludu przedstawiciele, tak przygrywali, jak im batuta dyrygentów wskazywała.

 Czy świątek, czy piątek, bez  przerwy, studia telewizyjne rozbrzmiewały dźwiękami rozmaitych symfonii. Obraz zawsze ten sam: po środku prowadzący, który niczym arbiter, na wyraźnym podwyższeniu i ostentacyjnie najważniejszy, a wokół niego pokorni, zapatrzeni w jego lica politycy.

 Nieważne, czy to Kraśko, Olejnik, czy inny Sekielski. Wszyscy oni dyrygowali według podobnie rozpisanej partytury. Przywykliśmy do tego i chociaż drażniło to nas i upokarzało, to byliśmy bezsilni nie mniej niż nieszczęśni wirtuozi z tych studyjnych orkiestr.

 Zdawać się mogło, że dyrygenci sprzyjają politykom wiodącej opcji. To jednak tylko mrzonki, bo kiedy w orkiestrze bunt się zatlił, to  dyrygenci szybko przywołali ich do porządku, a niepokornym  muzykom,  batutą wskazali drzwi. Tym bardziej, że na ich miejsce czeka cała plejada niespełnionych, bezrobotnych muzykantów.

 W normalnych warunkach, jeszcze z rok temu, nie byłoby kłopotu z wymianą całego składu orkiestry.

Dyrygenci byliby zadowoleni, a i publiczność cieszyłaby się ze zmian. Orkiestra grałaby dalej.

Niestety.

Dyrygenci nie przewidzieli jednego. Ich batuta jest za krótka, mówiąc językiem Belki.

  Nagrania, które tak wstrząsnęły opinią publiczną, nie pojawiły się bez przyczyny. Ten, komu zależy na ich  ujawnieniu, dąży do upadku rządu. Robi to z wyjątkową determinacją.

 Co oznacza zmiana władzy w Polsce? Wiadomo, że takowa nie odbędzie się z dnia na dzień i wprowadzi nasz kraj w okres „bezkrólewia”, który pociąga za sobą szereg skutków prawnych.

Wszystkie, istotne dla państwa działania zostają „zahibernowane” do czasu uprawomocnienia się nowej władzy.

 Takie „zamrożenie” sprzyjałoby zamysłom tych, którzy najchętniej, wyeliminowaliby Polskę z wcale nie tak szerokiego frontu jedności wspierającego Ukrainę.

 Silne zaangażowanie Tuska w rewoltę za naszą wschodnią granicą, od dawna odbijać się musiało czkawką wszystkim przeciwnikom Majdanu.

 Polacy, opierający swoją wiedzę o tym co dzieje się u naszego ukraińskiego sąsiada jedynie na relacjach polskich mediów, nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji.

 Rosyjskie media od miesięcy przygotowują swoich obywateli na potrzebę interwencji we wschodniej Ukrainie. Od rana do nocy wtłacza się do rosyjskich głów konieczność takiego kroku.

 Donbas spływa krwią. Umierają nie tylko bojownicy zwani separatystami, ale coraz częściej ofiarami ostrzału i bombardowań padają cywile. Giną kobiety, dzieci, starcy. Gwałtownie rośnie liczba uchodźców - ukraińskich Rosjan, których relacje rozpowszechniane przez media przyprawiają o dreszcze.

 Mnożą się przypadki porwań rosyjskich dziennikarzy i sprawozdawców, a troska o ich los zawsze staje się nadrzędnym wątkiem każdego serwisu informacyjnego.

 Od czasu śmierci dwóch reporterów, miniatury fotografii zamordowanych mężczyzn, nie znikają z prawego rogu ekranu TV Rossija24.

 Rozwój wydarzeń wydaje się wskazywać bliski finał donbaskiej tragedii. Obawiam się, że nie będzie to jednak efekt zwycięstwa kijowskiej  „karnej misji”, ale zbrojne wtargnięcie sił rosyjskich na terytorium wschodniej Ukrainy.

  W zamierzeniu  rosyjskiego „sztabu operacyjnego” jest zajęcie ogarniętego konfliktem Donbasu przy minimalnych stratach własnych.

 Zagrożeniem dla przeprowadzenia takiego planu byłaby aktywność polskich sił politycznych, które niechybnie wsparłyby zaprzyjaźnionych sąsiadów. Rząd Tuska wielokrotnie głosił tego rodzaju manifesty.

 Donald Tusk, w obliczu afery taśmowej, już kilkakrotnie napomknął o możliwej prowokacji służb zagranicznych, które to sporządziły kompromitujące nagrania, by doprowadzić do kryzysu politycznego w Polsce. Efektem  zamieszania miał być upadek sprzyjającego Ukrainie polskiego rządu.

 Był moment, jeszcze dzisiejszego ranka, kiedy efekt wojny Tuska z polskimi mediami zdawał się być oczywisty. Bardzo szybko jednak sprawy zaczęły przybierać coraz łagodniejszą formę.

 Czy to znaczy, że dziennikarze przegrali z premierem? Nie. Przegrał Tusk i jego ferajna. Dostał jedynie „odroczenie kary”, bo na plac boju wkroczyła silna opcja proukraińska, która własną piersią zasłoniła „rannego” premiera, uniemożliwiając dokończenie „egzekucji”.

  Jak skuteczna jednak okaże się ta nowa „tajemnicza siła”, pokaże czas, bo taśm jest jeszcze wiele.

 Czekam na te, ze Smoleńskiem w tle. Coś mi mówi, że wkrótce się pojawią…

Póki co, możemy sobie poskakać: kto nie z Tuskiem, ten za Ruskiem-hop hop, hop!