Rechot Stalina

  Pomnik Braterstwa Broni ma powrócić na Plac Wileński w Warszawie. Chcą tego władze miasta i jak usłyszałam w radio, zapytani w telefonicznym sondażu mieszkańcy stolicy. Siedemdziesiąt procent warszawiaków wyraziło swój akces dla powrotu "Czterech Śpiących,Trzech Walczących".

Czyżby?

 Mieszane mam uczucia względem tego monumentu. Na tyle znam historię wyzwolenia naszego kraju, by mieć swój własny osąd w tym względzie. Wychowywana na wszechobecnej propagandzie proradzieckiej, otrzymywałam tak dużą dawkę stosownej wiedzy, że gdyby nie odtrutka w postaci przeciwstawnych opinii, podawana regularnie w zaciszu domowym, zapewne stałabym się komsomołką z powołania.

 Co z tymi, którzy pozostawali w nieświadomości istnienia dwóch prawd? Tymi Rodakami, których oczy otworzyła dopiero transformacja ustrojowa, sącząc powoli trudną wiedzę wprost do otumanionych głów?

 Forma w jakiej była przywracana świadomość, pozostawiała wiele do życzenia. Niczego nie mówiono wprost, obawiając się niewygodnych następstw, zwłaszcza że Polską kolejno rządziły ekipy wywodzące się z kręgów służących Moskwie.

 Każdego, kto usiłował edukować współobywateli energicznie i bezkompromisowo, z miejsca obwoływano oszołomem i niebezpiecznym dla interesów Trzeciej Rzeczypospolitej prowokatorem. Prym w tej zakłamanej rzeczywistości wiodły media bezpośredniego, telewizyjnego przekazu, zastępując skompromitowane gadające głowy, nowymi ludźmi, pełnymi uroku i sympatycznej powierzchowności.

 Niestety, czas pokazał, że były to w większości „Resortowe Dzieci”, których cel i zadanie drobiazgowo opracowano, za grubymi ścianami rodzinnych posesji.

 Brak pełnej świadomości, tego co dzieje się wokół i trudności związane z coraz bardziej pogarszającą się sytuacją bytową sprawiły, że zaczęła narastać rezygnacja i powszechna obojętność na sprawy dotyczące polityki, w tym także na kierunki i kształty, jakie ta zaczęła przybierać. Z tej stagnacji, wyrwało Polaków dopiero Prawo i Sprawiedliwość – partia, która niosła nadzieję na gruntowne zmiany polskiej rzeczywistości.

 Chełpiący się wprowadzeniem Polaków do Unii Europejskiej „różowi” politycy, powinni pamiętać, jaki wynik przyniosło wtedy referendum. Z trudem uzyskano minimalną, wymaganą frekwencję.

 Społeczeństwo nie wierzyło w deklaracje, które jak czas pokazał, były tylko mrzonką i fałszywką. Nie potwierdziły się zapewnienia likwidacji bezrobocia, o równych z Zachodem płacach i porównywalnym poziomie życia. Emigracja paru milionów młodych, z reguły, Polaków, chociaż pozwoliła im znaleźć legalne zatrudnienie za granicą, to jednak w sposób destrukcyjny wpłynęła na sytuację demograficzną w naszym kraju. Bezwzględny i restrykcyjny system opieki społecznej bez ceregieli rozprawił się z wielomilionową rzeszą bezradnych i zagubionych w nowej rzeczywistości obywateli.

 PiS, chociaż zdobył władzę, to jednak wobec zmasowanego ataku sprzymierzonych w opozycji względem niego partii i przy silnym wsparciu niechętnych sobie mediów, zmuszony był ustąpić pola, w tej nierównej, bezpardonowej walce. Prezydent Lech Kaczyński, jedyny, pozostający w mocy przeciwstawić się napierającej sile destrukcji, zginął w katastrofie, która po dziś dzień budzi uzasadnione wątpliwości i potęguje podziały społeczne.

 Sytuacja polityczna w Europie zdaje się wchodzić w fazę nowych przeobrażeń, zgodnych z wizją przemian, o których, jeszcze niedawno, nie śmiano nawet wypowiadać się głośno, żeby nie być posądzonym o deformacje psychiczne i narazić na powszechne potępienie.

 Rozpowszechnia się nowe ideologie, które są już nie tylko szokujące i demoralizujące, ale wymuszają na ludziach zmianę całego światopoglądu i przewartościowanie kanonów, według jakich rozwijała się kultura narodów, z których się wywodzą.

 Czy pomnik Braterstwa Broni, opiewający chwałę Stalinowskich wyzwolicieli, ma związek z opisaną przeze mnie problematyką? Uważam, że wbrew temu, co sugerują lewicowe media, pomnik ten jest symbolem zniewolenia, upokorzenia i demontażu państwa polskiego, które na skutek sowieckiej dominacji, wspieranej przez grono zdrajców i sabotażystów, zmarnowało swoją szansę na powojenną odbudowę zniszczonego kraju w granicach i kształcie zgodnym z konstytucyjnym zapisem prawnym.

  Polska nie była agresorem w tej wojnie i nie powinna ponosić kosztów jej wybuchu. Tymczasem, tracąc połowę swojego terytorium, zmuszona była zaniechać obrony praw rdzennej, polskiej ludności z tych terenów, przyjmując narzucony jej przez „wyzwoliciela” projekt „przesiedleń” mieszkańców województw wschodnich, pomimo ich słusznych protestów i sprzeciwu.

 Wielomilionowe ofiary ostatniej wojny poniosły śmierć nie tylko z rąk niemieckiego agresora, ale , co potwierdzają stosowne dokumenty, także na skutek działań sowieckiego aparatu terroru.

Działania radzieckich jednostek NKWD, także po wyzwoleniu, głęboko zapadły w pamięci tych Polaków, którzy mieli nieszczęście konfrontować z nimi swoją odmienną wizję powojennej Polski.

 Chociaż doceniam poświęcenie i wkład, a także znój walki, trud frontowej poniewierki i ciężkie straty, które poniosła Armia Czerwona w walce z niemieckimi barbarzyńcami, to jednak jestem przekonana, że miejscem odpowiednim dla czczenia ich zasług, są gęsto rozsiane po Polsce radzieckie cmentarze wojenne. Zwykły żołnierz sowiecki nie miał świadomości, jaką Polskę wyzwala.

 Obłudna, komunistyczna propaganda kształtowała umysły prostych Czerwonoarmistów, według własnych dalekosiężnych i niekorzystnych dla państwa polskiego planów. Prochy tych żołnierzy nie powinny nigdy być zbezczeszczone, a pamięć o ich ogromnej ofierze z życia, winna na zawsze pozostać w świadomości Polaków. Nie wolno jednak dopuścić do sytuacji, że ofiara i poświęcenie tych żołnierzy, przesłoni godne potępienia uczynki: rozboje, gwałty, samosądy, rabunki, dokonane przez innych sołdatów - obywateli Stalinowskiego Kraju Rad.

 Należy oba te równoległe dokonania zachować w pamięci, by stosunek do historii był sprawiedliwy i racjonalny. Jeśli zgodzimy się na to, by lewicowe ugrupowania promowały tylko jedną, korzystną dla nich stronę tej dramatycznej historii, to pozwolimy na zniekształcenie jej oblicza i dalsze konsekwencje tego kroku.

 Przyjmiemy jako naturalną kolej rzeczy fakt, że przy okazji każdej rocznicy o narodowym znaczeniu, pomnik Braterstwa Broni, profanowany będzie i dewastowany, tak, jak miało to miejsce do chwili wywiezienia monumentu poza Plac Wileński. Plac Wileński był miejscem szczególnie dotkniętym terrorem sowieckich służb okupacyjnych.

 Z okien gmachu UB, na pobliskiej ulicy Cyryla i Metodego, roznosił się widok na usytuowany w centrum Placu Pomnik. Tajemnicą poliszynela było to, że pomimo polskich mundurów, gros funkcjonariuszy podlegało zwierzchnictwu NKWD. Podpiwniczenia z celami dla maltretowanych Żołnierzy Wyklętych, prawie graniczyć będą z podstawą pomnika.

Pobliskie Liceum im. Władysława IV, „gościło” funkcjonariuszy w czapkach z niebieskimi otokami, zaraz po wkroczeniu Sowietów na ulice Warszawskiej Pragi. Pomieszczenia uczniowskich szatni nadal zachowują szczególną, nieprzyjemną aurę.

Niedaleka ulica Strzelecka do dzisiaj prezentuje enkawudowską katownię i pamiątki po niej w postaci napisów wyrytych na ścianach cel. Kazamaty spływały krwią polskich Bohaterów Narodowych.

„Dom Enkawudzisty”, to ogromna kamienica, niezamieszkana od czasu wyjazdu radzieckich oficerów. Stoi bezpośrednio na wprost miejsca wyznaczonego na Pomnik Czterech Śpiących.

Jeśli pomimo istniejącej już dzisiaj świadomości społecznej, ten nieszczęsny pomnik stanie na Placu Wileńskim, to...

 już nawet nie będzie to chichot historii, to będzie...

szyderczy rechot Stalina

dochodzący z piekielnych czeluści.