Gorzki smak pychy

Kupiłam wiadra dla woźnej, ale auto mam w naprawie i jak ja je do tej szkoły dostarczę?
- Nie możesz zawieźć autobusem, przecież dojeżdżasz nim do pracy?
- No wiesz???- Jak ja, jako dyrektor, będę wyglądać z tymi wiadrami?

Pani dyrektor, maleńkiej, podmiejskiej szkółki, za nic nie chciała utracić prestiżu, wynikającego z zajmowanej funkcji. Dwa plastikowe wiadra, chociaż lśniące nowością, zagrażały autorytetowi dyrektorki.

Autorytet. Cóż to takiego, ten autorytet? Jak słabiutki musi być, skoro zagraża mu byle wiadro?

Zdarza się często, że utożsamia się autorytet ze stanowiskiem. Może to ubogość języka sprawia, że potocznie przewija się zespolona z tym słowem forma odniesienia do kogoś zajmującego wysokie stanowisko, bądź wykonującego specyficzny rodzaj zawodu. Wygląda to tak, że odgórnie, jakoby z urzędu, obdarowuje się nominata tym zaszczytnym określeniem.

Autorytet, jako uznanie wysokiej rangi intelektualnej człowieka, powiązane z powszechnym szacunkiem dla jego mądrości i trafności opinii, wysokiej kultury i znakomitej erudycji, stało się słowem o znaczeniu niemal archaicznym. Odnoszącym się do postaci o wymiarze ponadczasowym, z reguły, historycznych.

Istnieje jeszcze, co prawda, cała plejada autorytetów rozmaitej rangi, które współczesny świat zwykł nazywać „celebrytami”. Ich znaczenie jest jednak tak samo niestałe i ulotne, jak chwiejne i tymczasowe bywają kariery takowych.

Skupmy się jednak na pysze, która niczym korona, zdobi czubek wysoko uniesionej głowy, roztaczając wokół blask autorytetu.

Unieść taką koronę, to niebywała sztuka, zwłaszcza, jeśli droga przed kroczącym jest wyboista i pełna zakrętów. Tym trudniejsze to wędrowanie, im nos wyżej zadarty, a i pobocza obstawione bacznymi obserwatorami, którzy tylko czekają, by postępujący potknął się lub zachwiał.

Pycha. Skąd się bierze? Jakie ma źródła?

Jak wszystko w życiu, tak i ona pojawia się już w naszym dzieciństwie. Jesteśmy przecież owocem miłości naszych rodziców. Owoc taki musi być najdoskonalszy.

Moja ty najśliczniejsza na świecie! Mój syn nie ma sobie równych! Popatrz na siebie, przecież ty jesteś najmądrzejszy w klasie, nie zadawaj się z tumanami! Nie chcą bawić się z tobą? – Jak to? Przecież ty masz najładniejsze ubranka i najdroższe zabawki? I w ogóle jesteś od nich lepsza. Pobaw się sama!

Naj, naj, naj! Najładniejsze, najmądrzejsze, najzdolniejsze są nasze dzieci.

- Mamo, a ja nie chcę, żebyś urodziła mi siostrzyczkę. Chcę, żeby to był chłopiec i chuligan!

Zatroskana „mała księżniczka” z niepokojem oczekiwała konkurencji, która mogłaby ją zdetronizować.
Na szczęście, siostra, pojawiwszy się rychło, nie tylko pozbawiła ją „korony”, ale nauczyła, czym jest akceptacja, równouprawnienie i miłość.

Życie z reguły koryguje błędy rodzicielskie i niegdysiejsze książątka, bez większych oporów przyjmują rzeczywistość dnia codziennego, która uczy pokory i współistnienia w społeczeństwie.

Ślady w psychice, pozostałość po czasach „monarchii”, pozostają jednak na zawsze i przy sprzyjających okolicznościach, potrafią o sobie przypomnieć.

Pycha jest rodzajem samouwielbienia, karmiącego się nadmiernym nieraz krytycyzmem względem innych. Wynoszenie się ponad przeciętność, pociąga za sobą cały szereg następstw, które często przynoszą opłakane skutki.
Cecha ta sama w sobie niesie prowokację, a że nie zwykła skrywać się i kamuflować, jest z natury swojej naiwna i bezbronna. Z góry skazana na ataki.

Pyszny zarozumialec nie ma łatwego życia. Zazwyczaj, pozbawiony przyjaciół, zmuszony jest polegać na usłużnych , dwulicowych towarzyszach, często zdając sobie z tego sprawę, co nie przysparza mu dobrego samopoczucia. Staje się zgryźliwy, złośliwy i przykry dla otoczenia.

Kiedy nagle gubi koronę, dopełnia się jego gorzkie przeznaczenie.