Bez Polaków nie dadzą rady

Ukryci w cieniu "inżynierowie" doskonale przygotowali grunt pod działanie. Niby to przypadkiem, ot tak, ni z gruszki, ni z pietruszki, temat Rzezi Wołyńskiej odkrył się tego roku w pełnej krasie. I chociaż przez dziesiątki lat tkwił ukryty niczym zadra za paznokciem, nikomu z demokratów będących u władzy nie przyszło dotąd na myśl, by ją w końcu wydobyć, a zaropiałą, ohydną ranę oczyścić i wyleczyć.

Przy okazji kolejnej okrągłej rocznicy, a licząc od Wolnych Wyborów, już trzeciej, nagle opadła kurtyna milczenia i polskie społeczeństwo poznało prawdę o losie swoich rodaków zamieszkujących tereny obecnej Ukrainy w latach niemieckiej okupacji.

Szeroką rzeką rozlała się wiedza, a środki przekazu, skutecznie doniosły wieści pod każdą polską strzechę, do izby każdego „Lacha”.

Szok, który ta wiedza spowodowała, wzbudził potężny powiew niechęci ku ukraińskiemu narodowi i niejeden Polak zacisnął pięści i zwrócił gniewne spojrzenie ku wschodniemu sąsiadowi.

Parę lat temu, stanęliśmy murem po stronie antykomunistycznej części społeczeństwa ukraińskiego i siłą opinii publicznej wsparliśmy rodzący się na Ukrainie antyrosyjski zryw niepodległościowy.

Na ile skuteczny był ten nasz polski wkład niech świadczy wdzięczność wyrażana wówczas przez ekipę Juszczenki.

Spójrzmy prawdzie w oczy. Czy poparlibyśmy Ukraińców tak masowo i ochoczo, gdybyśmy wtedy posiadali tę wiedzę, którą mamy dzisiaj?

Od kilku dni na ulicach ukraińskich miast tysiące ludzi występuje przeciwko zbliżeniu stosunków z putinowską Rosją, widząc w tym procesie rychłą utratę suwerenności. Władze Ukrainy „zawiesiły” politykę orientującą państwo w kierunku zachodnich wartości demokratycznych, co stwarza zagrożenie dla kręgów wdrażających struktury wzorowane na europejskich i radykalnie blokuje wszelkie inicjatywy związane z unijną wizją gospodarki.

Ukraina ostatnich lat, zdominowana przez nacjonalistyczne, pogrobowcowe, wrogie Polsce organizacje , nie była skłonna do jakichkolwiek działań ku poprawie stosunków pomiędzy naszymi narodami.

Ostentacyjne lekceważenie naszych inicjatyw zmierzających do sprawiedliwego rozliczenia przeszłości, by na jej kanwie utworzyć jakieś formy mogące skutecznie odbudowywać utracone zaufanie, chociażby poprzez wspólne upamiętnianie miejsc kaźni naszych rodaków i odnajdywanie ich pohańbionych szczątków, niech będzie świadectwem złej woli.

Jednym z miast, gdzie odbywają się dzisiaj protesty jest nasz stary Lwów. Miasto ukochane przez Polaków i pomimo upływu lat, mocno tkwiące w pamięci i sercach.

Jak można dzisiaj wesprzeć tych manifestantów, kiedy oni ciągle dewastują wszelkie ślady naszej wielowiekowej obecności, niszcząc pamiątki kultury polskiej, zakłamując tym samym prawdę o dziejach Rzeczypospolitej.

Ustawiane na ulicach tego miasta pomniki przywódców OUN UPA, profanują pamięć ich Ofiar – prawowitych mieszkańców Lwowa i okolic, których zamordowano lub wygnano z ojczystej ziemi.

Czy chcemy wspomóc młodzież ukraińską, która zhańbiła pierwszego obywatela państwa polskiego, rozsmarowując jajko na jego ramieniu ręką swojego przedstawiciela?

Doszło do tego podczas tak ważnej dla Polaków chwili – uczczenia pamięci Rodaków, pomordowanych przez nacjonalistów ukraińskich w latach drugiej wojny światowej.

Tak. Wiele jest w nas żalu i goryczy, a powszechna dzisiaj świadomość potworności Rzezi Wołyńskiej, skutecznie zniechęca do solidarności ze wschodnim sąsiadem.

Jedno tylko zastanawia i niepokoi.

Komu opłaciło się rzucić polskiemu społeczeństwu tę, zakopaną dotąd, prawdę, by wraz z ujawnieniem, przewidzieć jej wpływ na reakcję Polaków w momencie, kiedy ta, ponownie zagroziłaby uskutecznieniu planów starannie przygotowanych przez „inżynierów’?

Czy to nie ci sami, którzy zadbali o to, by ludobójstwa nie nazwać po imieniu, a winy zbrodniarzy rozmienić na drobne i rozdzielić wedle praw kaduka?

Ech, Ukraino! Żal!