KULTOWY UBAW PO PACHY

Niektóre filmowe pozycje są dokumentami czasów odchodzących do historycznego lamusa. Mawia się o nich: „kultowe".

Moralnie przywiędłe figurynki zwane Jarząbkami lub Aniołami, czy innymi frajerami z PRL - owskiego cyrku, całe te symboliczne stwory złożone z tragedii, grotesek i prymitywizmu, są niezastąpionym tematem naszych współczesnych rozmów o idiotyzmie. Myślę tu o Rejsie, o Alternatywach 4 lub o Misiu.

Założenie: dialogi, sceneria, sytuacje ukazujące absurdy zgrzebnej epoki, powinny śmieszyć. Przestrzegać, że czasy głupoty mogą wrócić. Ostrzegać, a jednocześnie przerażać.

I było tak trzydzieści lat wstecz: śmieszyły oglądane po raz pierwszy, drugi, trzeci. Były sposobem na odreagowanie naszej bezradności. Miały swój czytelny cel, niosły wyraźne przesłanie.

Natomiast gdy ogląda się je po raz tysięczny, gdy co dnia widzi się bohaterów Misia, czy Rejsu, buraczanych dygnitarzy i intelektualistów z Cwaniakowa, jak wyłażą z ekranu lat siedemdziesiątych i uwijają się po dwudziestym pierwszym wieku, jak siedzą po dzisiejszych urzędach, jak pozorancko pracują w administracyjnych kostnicach, są gospodarzami domu przefarbowanymi na praworządnych obywateli, jak nic się nie zmieniło, a kultowe, krzywe zwierciadło epoki, nie jest już materiałem źródłowym ilustrującym przeszłość, historycznym zapisem odrzuconych czasów, lecz jest potwierdzeniem, że nadal mamy te same problemy - trudno mi o zachwyt nad nędzą, która tak długo trwa; mam cieszyć się, że jest tak, jak nie miało być?

Reasumując: filmy te nie śmieszą mnie akurat. Uważam, że są beznadziejnym wyrazem sadyzmu i masochizmu po równi. Niedawną rozrywką z siebie. Smętnym onanizmem kolesi, którzy uwielbiają pławić się w namiastkach, zaprzepaszczonych szansach i oglądaniu pod światło efektów swojego smarkania w chusteczkę.

--------------------------

Niejaki Gogol stwierdził, że nie ma z czego rechotać, bo jak już, to śmiejemy się z siebie. No, ale jak długo można eksplodować gwałtownym entuzjazmem?