Może lepiej nie skakać?

Oczywiście można dyskutować, czy w wieku XIX i wcześniejszych nie brakowało ówczesnych lemingów – a przecież nie brakowało. Świeża jest jednak ostrość oceny postaci i celów Tuska. Tu nie ma miejsca na szkodliwe zaklęcia z „Gangiem Olsena” w tle. Pawlicki widzi tu skutecznego faceta, realizującego swoje założenia z tekstu w „Znaku” sprzed 24 lat. Zamiast wyzwalać Polskę, wyzwala z Polski.

Nie chwaląc się i nie wypominając przypomnę fragment swojego tekstu z roku 2008.

Donald Tusk w pewnych sprawach pozostaje konsekwentny. Konsekwencję tę wykazuje w działaniach, mogących osłabić pozycję Polski na arenie międzynarodowej i zwiększyć jej uzależnienie od sąsiadów i struktur unijnych. Równie bezkompromisowy jest w dziele niszczenia polityki historycznej Polski, co widać w działaniach resortu kultury i MSZ. W sprawach gospodarczych i w bieżącej polityce społecznej Tusk zajmuje się jedynie bieżącym administrowaniem, które może przekształcić się szybko w zarządzanie masą upadłościową, więc i "prywatyzacją przez upadłość", tak częstą w latach 90-tych i tak bliską sercom polityków KLD. Wszystko to każe postawić tezę, że założenie prezentowane na początku tego tekstu nie musi wcale być słuszne. Po prawie trzech kwartałach rządów Donalda Tuska pora zaryzykować stwierdzenie odwrotne. Donald Tusk jest politykiem żyjącym i pracującym dla idei, całkowicie jej wiernym i gotowym podporządkować jej realizacji wszystkie swoje działania, taktyczne sojusze i pozorowane ruchy. Jest strategiem nie gorszym od Jarosława Kaczyńskiego.

Ideę, której pozostał wierny przez całe swoje polityczne życie, Tusk wyłożył w często przywoływanej wypowiedzi dla "Znaku". Idea ta zawiera się w dwóch, najmocniejszych zdaniach: "Polskość to nienormalność" i "Lepsza od Polski jest ucieczka od Polski". Po raz pierwszy od 20 lat ma on szansę swoje ówczesne poglądy przełożyć na konkretne działania. Premier Tusk rozpoczął ucieczkę od Polski, z przyzwoleniem wyborców i poparciem mediów. Każdy woli przecież "normalność", zwłaszcza roześmianą, tęczową i beztroską. Choć swoje przemyślenia dla "Znaku" Tusk łagodził na końcu pomijanym często w streszczeniach, mających go dyskredytować, zdaniem "polskość, niezależnie od uciążliwego dziedzictwa i tragicznych skojarzeń, pozostaje naszym wspólnym świadomym wyborem" - czy można mieć pewność, że te słowa są dla premiera aktualne w roku 2008?

Potem mieliśmy rok 2010 i następny, obserwowaliśmy działania rządu wokół łupków i wielu innych spraw. Z punktu widzenia interesu narodowego, najdelikatniej mówiąc, nielogiczne. Ale z punktu widzenia manifestu premiera? Cóż. Najpierw „Znak”, potem TW Znak, tak czy inaczej – nie ma przypadków są tylko Znaki.
Czasami staram się uciec od polityki w zupełnie inne rejony i tak dotarłem między innymi do, zupełnie innego od zachodniego – świata horrorów z Korei Południowej. Koreańczycy lubią łączyć horrory z dramatami społecznymi i psychologicznymi, dzięki czemu wychodzi im z nich specyficzne, acz wciągające kino. Wcześniej, czy później napiszę o tym większy materiał, ale czemu piszę o tym na zakończenie tekstu o Tusku i polskości?

Wśród kilkudziesięciu filmów z tego nurtu, które już zdążyłem obejrzeć, w trakcie lektury Pawlickiego przypomniał mi się „Suicide pact” (znany również jako „Whispering corridors 5”, org. 여고괴담 5: 동반자살) w którym kilka dziewcząt chce pozbyć się nielubianej koleżanki. Aby to uczynić zawiązują tytułowy pakt samobójczy, nie planując oczywiście realizacji. Niby to niechętnie koleżankę dopuszczają do swojej tajemnicy, wreszcie zaś wszystkie ustawiają się na dachu szkoły. Trzymają się za ręce, utwierdzają w swojej decyzji, a na końcu skacze tylko jedna – ta, która miała skoczyć. Polska skojarzyła mi się z tą dziewczynką, którą atrakcyjniejsze i fajniejsze koleżanki przekonują. Tyle, że zamiast samobójstwa mamy „wyczerpanie się formuły państwa narodowego”. Więc rzucamy się głową w dół, a koleżanki zostają na górze, bo dobrze wiedzą, że Unia tak naprawdę nie jest żadnym końcem państw narodowych, a jedynie instrumentem dla najsilniejszych z nich.

W filmie dziewczyna wraca oczywiście jako duch i mści się na koleżankach, ale czy to ma być dla nas wskazówką i pocieszeniem? Może lepiej nie skakać?