Geny

,,…I walczyli mężnie zmieszani z wrogami Aż padli na dolinie zrąbani mieczami…’’

 Legenda polskiego oręża jest szeroko znana w świecie. Monte Cassino, Dunkierka, Narwik, Tobruk, Arnhem i wiele innych miejsc pieczętują pamięć – sławią chlubę dokonań żołnierzy z orzełkiem na czapkach.

 Dziw bierze, że naród wywodzący się prostą drogą od raczej pokojowo nastawionych plemion Polan, zajmujących się głównie rolnictwem, zrodził tak dzielnych wojowników.

 Być może historia naszego kraju niesie odpowiedź na tę zagadkę. Podpowiada, skąd wziąć się mogła taka przemiana mentalna – fenomen, który sprawił, że jesteśmy tacy, a nie inni.

 Nie można wykluczyć, że nam po prostu wszczepiono… geny waleczności.

 Słowiańska natura jest życzliwa. Sprzyja każdemu, kto z dobrymi intencjami ku niej zmierza, a gościnne podwoje szeroko rozwiera przed miłym przybyszem.

 Gość w dom – Bóg w dom! Doceniając to, niejedni pozostawali u nas na dłużej, a wielu zapuściło swe korzenie i zrosło się z narodem o wielkim sercu. Następowała wymiana doświadczeń, umiejętności, a w wyniku zawieranych małżeństw – przekazywanie genów potomkom zrodzonym z tych związków.

 Kiedy tworzyło się Państwo Polskie, od północnego wschodu graniczyło z terenami objętymi w posiadanie przez ludy Bałtów, w tym jeden wyjątkowo szczególny, zwany Jaćwingami.

 Plemię to słynęło z cech, które zdumiewały i przerażały sąsiadów. W swoich Rocznikach ks. VII, VIII Jan Długosz tak opisał Jaćwingów:

  "Mieszka zaś naród Jaćwingów w północnej stronie, graniczy z Mazowszem, Rusią i Litwą i ma język w dużej mierze podobny do języka Prusów i Litwinów i zrozumiały dla nich, a ludy dzikie, wojownicze i tak bardzo żądne sławy i pamięci, że dziesięciu spośród nich walczyło ze stu wrogami, zachęconych tą jedyną nadzieją i świadomością, że po śmierci i zagładzie ziomkowie będą ich sławić pieśniami o dzielnych czynach. To usposobienie przyprawiło ich o zgubę, ponieważ mała garstka łatwo ulegała liczebnej przewadze tak, że powoli niemal cały ich naród wyginął, ponieważ nikt z nich nie cofał się przed nierówną walką, ani nie starał się uciec po wdaniu się w walkę."

 Dowiadujemy się zatem jacy byli Jaćwingowie, a wczytując się w tekst Długosza, mimo woli dostrzegamy w opisie znajome cechy, tak charakterystyczne przecież dla naszych rodzimych bohaterów.

 „ … Barwny ich strój, Amaranty przypięte pod szyja. Ech! Boże mój, Jak te polskie ułany biją 

  Ziemia aż drga... Młody szyldwach wiec oczy przeciera...

 Tak, on ich zna - To ułani spod Somosierra.

 Wtem na horyzont ten czarny wypełza gad,

O, jaki straszny sen , kartaczy sypie grad, Lecz nie drży zbrojny szyk,

 Choć śmierć się wokół szerzy. Jęk, wrzawa, zgiełk i krzyk,

 To giną bohaterzy.

 Wtem mignął ktoś, a pod nim biały koń.

 Armat huk Widzi Bóg, Krwawy plon - Polski zgon.

 Do górnych sfer Wznosi krzyk żołnierz i adiutant: Vive l`Empereur!

 Morituri te salutant!

 Wielu z nich, Gdy trąby grały, Zginęło tam Dla wiecznej chwały!

  Los Jaćwingów był tragiczny. Pokonani przez licznych najeźdźców, przestali istnieć jako naród, a niedobitki rozproszyły się po rozległym sąsiedztwie niknąc wrogom z oczu.

  Uchodźcy wtopili się w środowiska do których przystali i tylko legendy o dawnej świetności i męstwie przekazywali swoim potomkom, by ci pamiętali o niezłomnych przodkach.

  Pólnocne Podlasie i tereny zachodniej Litwy, stały się ostoją dla potomków walecznych wojowników.

 Zdecydowanie woleli osiąść na południu, mając jako alternatywę krzyżacki terror w miejscach dokąd przesiedlano ich siłą.

 Zakon nigdy nie schrystianizował Jaćwingów – byli na to zbyt niezłomni. Wiary narzuconej siłą nie przyjęli. Jednakże wsie okołobiebrzańskie, które przypisuje się jaćwieskiemu pochodzeniu (Jaćwież Mała, Jaćwież Duża, Jaświły) przynależą do parafii katolickich, więc można przyjąć, że potomkowie, na zasadzie dobrowolności, przyjęli dominującą religię.

  Z czasem wtopili się w społeczność i spolonizowali, a czując się Polakami pokochali nową ojczyznę po swojemu – na śmierć i życie.

 Chociaż nigdzie w Polsce nie brakło bohaterów, to jednak rejony północnego Podlasia i północnowschodnie Kresy zapisały się wyjątkowo na kartach historii, odnotowując szereg nazwisk, z których każde zasługuje na uwagę i uznanie.

 Synowie i córki tych ziem walczyli do końca i podobnie jak Jaćwingowie stawali „w dziesięciu przeciwko stu”, a ich chwała, była inspiracją dla następców.

 Wzorem Emilii Plater i podobnie jak Ludwik Narbutt,  przewodził synami tej ziemi Władysław Cichorski PS.„Zameczek” w Powstaniu Stoczniowym, zapisując się chlubnie w pamięci potomnych.

 Specyfika gęsto zalesionych terenów, sprzyjała kontynuacji walk powstańczych nawet wtedy, kiedy gdzie indziej godzono się już z klęską zrywu narodowego.

 Gąszcz szubienic takich jak te na Kopnej Górze zamknął ostatnie z Powstań, a spacyfikowane, spalone wsie, nigdy już nie powróciły do życia. Ich mieszkańców carskie kibitki wywiozły w nieznaną dal, z której nigdy nie powrócili.

 Za Wodzem – Józefem Piłsudskim poszło wielu, by „przynieść wolność Ojczyznie swej”.

 Jerzy Dąbrowski, pseudonim”Łupaszka” – to podpułkownik, który wsławił się wyjątkową brawurą i walecznością w walce o niepodległość po latach zaborów. Kiedy jeszcze raz stanął na czele rezerwowego Pułku Ułanów w 1939 roku, jego zastępcą został major Henryk Dobrzański – późniejszy „Hubal”.

 Rozstając się z nim, podpułkownik skierował się na czele swoich kawalerzystów ku bagnom biebrzańskim, a następnie lasom Litwy, by tam , podobnie jak „Hubal”, kontynuować walkę partyzancką.

 Ujęty przez NKWD, zamordowany został po bestialskim „śledztwie” 17 grudnia 1940 roku w Mińsku.

 Innym, przesławnym dowódcą wojsk partyzanckich był syn ziemi nowogródzkiej Jan Borysewicz ps. „Krysia”. W lesie nieprzerwanie od 1939 roku.

 Kiedy rozpoczynał wojnę z okupantem sowieckim, miał przy sobie siedmiu żołnierzy - po roku był to już batalion .

 Całe uzbrojenie jakim dysponował oddział, pozyskano w wyniku działań własnych, głównie w boju. Zginął w walce 21 stycznia 1945 roku. NKWD obwoziło triumfalnie jego ciało po okolicznych miasteczkach, obserwując reakcje społeczeństwa.

 Do dzisiaj, na terenie swoich działań, zwany jest Rycerzem Nowogródczyzny.

 Niezłomnym do końca okazał się major Zygmunt Szendzielarz, który zapewne ku pamięci podpułkownika Jerzego Dąbrowskiego, przyjął również pseudonim „Łupaszka”.

 Wsławił siebie i obie Brygady Wileńskie, w których walczył. Oddanie sprawie i wspaniała heroiczna postawa dowódcy, tłumaczy w pełni zachowanie jego podkomendnych, co to z okrzykiem na ustach:” Niech żyje Polska!” ginęli w kazamatach UB i NKWD.

 „Inka” – Dorota Siudzikówna, była żołnierzem „Łupaszki” i córką ziemi podlaskiej.

 Hymn III Brygady Wileńskiej

Na znojną walkę, krwawy bój z wrogami,

Każdego z nas sumienia wezwał głos,

Przebojem iść, a los iść musi z nami,

A jeśli nie to przełamiemy los.

Życie lub śmierć rozdziela nam przypadek,

Najwyższym prawem, nam żołnierska cześć,

Granatów huk, bojowych wypraw ślady,

Twardego życia, twardą tworzą pieśń.

Bo nasza pieśń nie pachnie rozmarynem,

Nie ma w niej dziewcząt, ni pachnących ust,

Jak nasze życie pachnie krwią i dymem,

Pieszczotą rąk karabinowy spust.

Naszą muzyką cekaemów bicie,

Nocne ataki nam rozrywką są,

Choć wrogi pocisk przetnie czyjeś życie,

Kto pozostanie wywalczy wolność swą.

Dość mamy pęt, skończyła się cierpliwość.

Dość pełnych więzień i spalonych miast.

Mścicielska pięść wymierzy sprawiedliwość,

A naszą pieśń podniesiem aż do gwiazd,

Bo nasza pieśń nie brzęczy łańcuchami,

Kipi w niej bunt, nasz sprawiedliwy gniew,

Ten przeciw nam, który nie idzie z nami,

Jak wyrok groźny jemu jest nasz śpiew

  Suwalszczyzna ciągle jeszcze opłakuje setki swoich synów i córek, których los dotąd jest nieznany, choć świadomość nie pozostawia najmniejszych złudzeń.

 Ich przewinieniem była hardość ducha, której słusznie obawiali się nowi okupanci. Stanowili zaplecze dla zbrojnych leśnych oddziałów. Żelazne zaplecze.

 Pacyfikacja wsi i zaścianków była wpisana w scenariusz tego podboju, bo byli wśród Sowietów ci, którzy siłę ciosów Huzarów Śmierci pamiętali.

 Bano się tej Podziemnej Armii, bo jej duch walki nie miał sobie równych, a wierność przysiędze, raz dana, nigdy nie ginęła.

 http://www.youtube.com/watch?v=Mq1VlSuWBGE

Nie bez przyczyny „Huzarem” przecież zwać się kazał sławny Kazimierz Kamieński – postrach ubeckich psów gończych.

 Było tych niezłomnych wielu. Nie sposób pochylić się nad każdym i opisać jego czynów.

 Jak Polska długa i szeroka , wszędzie widnieją tablice pamięci dla tych, którzy własną krwią i znojem płacili za wolność rodaków.

 http://www.youtube.com/watch?v=Ftbunfv1isU

 Nawet tam, na wschodnich rubieżach kraju, nieśmiało pojawiać się zaczęły pomniki ku chwale „żołnierzy wyklętych” – oplutych przez propagandę socjalistyczną i szyderczo wykpionych. Powstają i świadczą, by umocnić to, co powoli krzepnie.

Ich główną winą była niezłomność.

 Przeklęty gen waleczności kazał im trwać w boju do końca, nawet wówczas, kiedy słabsi z nich od walki odstąpili, ulegając przewadze wroga i zdradliwej propagandzie tchórzy.

,,… Wiatry co na polach, nad lasami wiały

      Gdy ten lud zagubiony w dolinach ujrzały

      Uderzyły w górę swoimi skrzydłami

      Zebrały z nich ziemię przepaloną łzami

      I zaniosły w dolinę zmarłych zasypały

      By na ich niedolę gwiazdy nie patrzały…’’

(Jaćwingowie ks. Antoni Walentynowicz)

http://www.youtube.com/watch?v=Ftbunfv1isU http://www.youtube.com/watch?v=Mq1VlSuWBGE

FOT: patriotyzm1994.salon24.pl

www.klubgpgliwice.pl

podziemie zbrojneblox.pl

swkatowice.mojeforum.pl

almanach.limanowa.org.pl

www.patriotycznepodlasie.pl

gazetalapska.pl