Ja tam z rezunami jednać się nie będę

 Żaden pop, ani biskup mnie nie przekona. Ich argumenty trafią jedynie do tych Polaków, którzy są nieświadomi zaistniałych faktów, a ignorancja ich bierze się z lenistwa lub ociężałości umysłowej.

 Internet jest przepełniony informacjami na temat wydarzeń tamtych lat, a obfitość relacji, dokumentów, raportów, zeznań, wspomnień, filmów, fotografii i wszelkiej literatury jest oszałamiająca.

 Z całego ogromu treści płyną różnorakie przesłania. Posiłkują się nimi obie strony, a cała polemika przeistacza się w wojnę na kamienie. Im cięższy, tym lepiej, bo mocniej zaboli.

 Ktoś jednak te „pociski” obu stronom dyskretnie podrzuca, by nie zabrakło amunicji.

 O co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi? Kto trzyma w łapach sznurki, które sprawiają, że marionetki z obu stron sceny rozgrywają swoje role?

 Banderowcy dumnie wypinają pierś przed światem, bo brak jest w upowskich okólnikach wytycznych co do uśmiercania Żydów. Odczekali hipokryci, by świadkowie powymierali i papierami po oczach! Bo tam nie stoi!

 A sięgnąć szpadlem tu i ówdzie, a wykopać te żydowskie kości. Pooglądać porozbijane siekierami czaszki!

Przypomnieć sobie, jak było!

„…Podczas napadu na kolonię Gurów (Wołyń) zginęła m. in. rodzina Barszczewskich oraz przechowujące się u tej rodziny Żydówki: farmaceutka Hubel, lat ok. 30 i jej córka Giza, lat 6. [12]
W październiku 1943 r. w Józefówce (woj. tarnopolskie) zostali przez banderowców zamordowani: Konenko Stanisław, przebywający u swego krewnego oraz siedmiu ukrywanych w tym domu Żydów [13]
W okresie okupacji niemieckiej w lasach w rejonie Huty [Szklanej, woj. tarnopolskie] ukryło się około 70 Żydów z rodzinami, zbiegłych z getta. (...) Część mieszkańców Huty, wśród nich byli: Nehrebecki Leon, Hajnysz, Franciszek Szlachetko i inni, pomagały im, dostarczając żywność. (...) W marcu 1944 r. z Rohaczyna Miasta do Huty przyszło 7 uzbrojonych mówiących po ukraińsku mężczyzn, którzy wtargnęli do mieszkania Franciszka Szlachetko z zabrali go ze sobą do lasu. Tam bardzo go pobili, prawdopodobnie aby powiedział, gdzie są ukryci Żydzi. Widocznie musiał im wskazać część kryjówek, Ukraińcy zaskoczyli ukrytych tam Żydów i zastrzelili 35 osób, w tym kobiety i dzieci. Ze sobą zabrali tylko córkę rabina z Narajowa i Franciszka Szlachetkę. Tych oboje zastrzelili w lesie, w pobliżu Rohaczyna wsi. [14]
15 marca 1944 roku, podczas napadu bojówki UPA na Korczów (woj. lwowskie) zostało zamordowanych 10 Polaków oraz dwie Żydówki (matka i córka). [15]
27 marca 1944 r. banderowska bojówka UPA zaatakowała w nocy Ksawerówkę (woj. stanisławowskie) przy użyciu granatów i karabinów. Wieś została spalona. Zamordowano co najmniej 17 osób w tym: Bunia Manhaima, 28 lat oraz Mośka Manhaima, 24 lata, Żydów ze Stanisławowa, którzy ukrywali się przez półtora roku na strychu stajni Adama Bogusza. [16]
W kwietniu 1944 roku na osiedlu Pomiarki[woj. tarnopolskie] miejscowi Ukraińcy zamordowali 5 osób. Byli to: Hutnik Władysław, razem z nim zginęła żydowska rodzina Rosenbergów z Zaleszczyk, która się u niego ukrywała – Mosze; Sara, żona Mosze; Szime, syn Mosze, stomatolog; ... syn Mosze, jubiler.[17]
W lipcu 1944 r. na cztery polskie domy w Laskowcach (woj. tarnopolskie) napadli upowcy, którzy zamordowali 20 osób, w tym: 15 Polaków, 4 Żydów i 1 Ukraińca. ..”

_____
Oni jednak bezczelnie obwieszczają światu swoją „prawdę”:

„Ukraina: To polski motłoch mordował Żydów we Lwowie”
Dodane przez Lipinski
Opublikowano: Wtorek, 26 lutego 2013 o godz. 14:02:28”

 A co na to sami Żydzi?

Dobre pytanie. Żydzi wspominają, jak to banderowskie bandy życie im ocalały, przed wrogiem (?), a oni w rewanżu odpłacali się im lecząc, ubierając i walcząc ramię w ramię.

To nie żarty! Takie relacje istnieją:

Aleksander Djukow:
„…Żydzi w UPA
Na tle przedstawionych powyżej faktów paradoksem może wydawać się to, że informacja o udziale Żydów w UPA nie okazuje się czystą nieprawdą. W swoich wspomnieniach naczelnik SB OUN Mykoła Łebedź pisze: “Większość lekarzy UPA była Żydami, których UPA uratowała od likwidacji przez hitlerowców. Lekarze – Żydzi byli uważani za pełnoprawnych obywateli Ukrainy i dowódców – oficerów ukraińskiej armii. Tu koniecznie należy podkreślić, ze oni wszyscy rzetelnie wypełniali swoje ciężkie obowiązki, pomagali nie tylko żołnierzom, lecz także ludności, dokonywali objazdu terenu, organizowali szpitale polowe i szpitale w zamieszkanych miejscowościach. Nie porzucali bojowych szeregów w ciężkich sytuacjach nawet wtedy, gdy mieli możliwość przejścia do czerwonych. Wielu z nich poległo żołnierską śmiercią w walce za te ideały, za które walczył cały naród ukraiński.” [18]
Słowa te można byłoby nazwać zwyczajnym łgarstwem, gdyby nie znajdowały potwierdzenia w sowieckich dokumentach. 30 października 1943 roku komisarz i dowódca działającego na Wołyniu partyzanckiego zgrupowania Begma zawiadomił ukraiński sztab partyzancki: “Nacjonaliści w Dąbrowicy zmobilizowali wszystkich krawców do przygotowania ciepłej odzieży na zimę. Według ostatniego rozporządzenia sztabu nacjonaliści obecnie przyjmują do siebie wszystkich za wyjątkiem Polaków. Obecnie wśród nacjonalistów znajduje się wielu Żydów, szczególnie lekarzy.” [19]
Przyczyny, dla których ukraińscy nacjonaliści zaczęli przyjmować do siebie Żydów, były w szczególności pragmatyczne i nigdy nie były przez kierownictwo UPA skrywane. Wołyń był zacofaną rolniczą krainą, większość ludności stanowili chłopi – rolnicy. Aż do II Wojny Światowej około jednej trzeciej ludności stanowili elementarni analfabeci, a rzemieślników i lekarzy było nadzwyczajnie mało. [20] Właśnie ten deficyt nieodzownych specjalistów zmusił dowództwo UPA do przyjmowania do siebie Żydów…"

I jeszcze akapit za Djukowem, który wiele wyjaśnia:

„…Jednak nie należy przypuszczać,że nacjonaliści, chociaż przymuszeni koniecznością, postąpili wbrew swoim zwyczajom (“przydusili gardło własnej pieśni”). W sprawozdaniu referenta Służby Bezpieczeństwa OUN, przechwyconym przez sowieckich partyzantów, wyczerpująco scharakteryzowana jest bieżąca polityka nacjonalistów: “Wcześniej SB wydała rozkaz – wszystkich Żydów nie będących specjalistami potajemnie zlikwidować, aby Żydzi i także nasi ludzie o tym nie wiedzieli, a rozpuszczać propagandę, że uciekli do bolszewików.” [21]…”.

I co teraz?

Gdzie w tym wszystkim krzywda Polaków? Gdzie krwawe rzezie Wołynia?

Temat został sprytnie przekierowany w stronę Ofiar Holocaustu, a tam: wara!

Zostawcie to nam!
- Jak to ujął profesor Szewach Weiss, w debacie po niemieckim filmie, w którym zhańbiono mundur żołnierza Armii Krajowej.

Sprytni Ukraińcy podrzucają Polakom w zamian informacje, które z daleka cuchną prowokacją, bo doskonale wiedzą, że teren na który nas kierują, jest grząski i zdradliwy:

„…Zastanawiające i godne analizy jest natomiast to, dlaczego konflikt wołyński wybuchł z tak dużą siłą i nabrał tak barbarzyńskiego wymiaru. Polacy i Ukraińcy walczyli ze sobą wiele razy, jednak nigdy konflikt nie był tak brutalny. W 1918 roku, w czasie polsko-ukraińskich walk o Galicję obydwie walczące strony wykazywały wręcz wzorcową rycerskość. Zdarzało się, że pod gradem kul opatrywano rannych przeciwników. Co się zatem stało w stosunkach polsko-ukraińskich, że zaledwie dwadzieścia pięć lat po wojnie o Galicję ci sami Polacy i Ukraińcy wzajemnie wyrzynali się? Nie sądzę, aby przyczyną tego była tylko antypolska propaganda OUN i krzywdząca Ukraińców polityka II Rzeczypospolitej. Według mnie były jeszcze inne przyczyny. Zarówno od Ukraińców, jak i od Polaków, słyszałem, że oddziały sowieckich przebierańców, podając się za Ukraińców, mordowały wsie polskie, a innym razem - podając się za Polaków -mordowały wsie ukraińskie. Taki scenariusz jest bardzo prawdopodobny. Nikt oczywiście nie twierdzi , że wszystko, co się stało, to było dzieło tychże przebierańców. Każdy wie jednak, że do wywołania eksplozji wystarczy niewielki ładunek masy krytycznej, a dalej reakcja następuje samoczynnie. W pewnym momencie już nikt nie patrzy, kto jest winny, a kto nie, złowrogi chocholi taniec zbiera tragiczne żniwo. Dzisiaj jedni i drudzy wzajemnie obarczają się winą. Myślę, że rozstrzyganie tego problemu nie ma większego sensu. …".

To dziedziny, których nigdy nikomu nie udało się zbadać, bo strzegą ich niewidzialne gołym okiem, gęste sieci pajęcze.

.................

Dla „bohatera” rodem z Ukrainy, już cztery lata temu poświęciłam kilka słów. Nadal są aktualne:

Bandera

Na bezrybiu i rak ryba.

Jak dobrze mieć narodowych bohaterów. My, Polacy, nie potrafimy docenić tego faktu, bo u nas jest takie bogactwo narodowych herosów, że kartek w kalendarzu by zabrakło, jeślibyśmy chcieli uczcić każdego z nich w osobnym dniu. Taki naród – takie geny i stąd chwała ciągnąca się od wieków.

Zestarzeli się już najmłodsi ze świadków okropnych wydarzeń rozgrywających się podczas ostatniej wojny na terenach „ bywszej Polszy”. Zarosły pospiesznie kopane doły, których nawet ekshumować nikt się nie kwapi, bo zgroza nie pozwala.

Nie zobaczyłoby się tam poukładanych jak katyńskie zapałki kości wojskowych, ale wołające o pomstę do nieba niedbale rzucone szczątki dzieci, kobiet i starców. Leżą tam od prawie siedemdziesięciu lat i czekają cierpliwie na swoją kolej do pamięci i serc potomnych rodaków i … zabójców.

Kim byli ci „waleczni”, co to z babami i dziećmi walczyli? Jakie to wichry wolności dęły w ich żagle, że bandera ich okrętów popłynęła po morzu krwi setek tysięcy bezbronnej polskiej ludności?

Ukraińcy twierdzą, że to byli ich bohaterowie. Dzielni patrioci, co to rzezią nauczyć chcieli „polskich intruzów” nowej ,zrodzonej w ich wyobraźni niepodległej Ukrainy.
Podpisali cyrograf z demonem i piekła już się nie bali wcale.

Nazwali się banderowcami, bo ich ideałem stał się Stepan Bandera. Człowiek, który zapragnął własnego państwa za wszelką cenę. Płacił za to drogo przez całe życie. Zapłatą były : aresztowania, więzienie, tułaczka i poniewierka, ale i obciążające sumienie… skrytobójstwa, intrygi, knowania, wreszcie – masowe zbrodnie wojenne znienawidzonej polskiej ludności, których był inspiratorem i zleceniodawcą.

Chciał wolnej Ukrainy, ale porzucił ją będącą wówczas w stalinowskiej niewoli i pohańbieniu dla wygodnych powojennych Niemiec, żyjąc tam pod fałszywym nazwiskiem jako… Polak - Stefan Popiel
Nie walczył o nią do ostatniej kropli krwi…

Według naszych - polskich standardów nie był to bohater.