Pająki i motyle

Tegoroczny 10 kwietnia już za nami. Gdy opadają emocje, można się pokusić o chwilę refleksji, którą chciałbym się z Wami podzielić. Po powrocie z Krakowskiego Przedmieścia włączyłem telewizor. To inny świat, inna Polska! Nie muszę tłumaczyć, która jest mi bliższa, ale dlaczego jest bliższa – o tym chcę napisać.

Parę dni wcześniej przeczytałem felieton Roberta Krasowskiego „Splot smoleński” w Polityce. Autor sam przyznaje, że trudno opisać Polskę Smoleńską i pisze, że kłopot tkwi w nas. W silnie odczuwanej potrzebie jednoznacznego werdyktu. Albo stanowczego potępienia, albo pełnego poparcia.

We mnie nie tkwi. To pana Krasowskiego kłopot, że mu się rozkrok w bolesny szpagat zmienia. Pisze też, że Polska Smoleńska urodą nie grzeszy, ale i drugiej stronie parę łat przypina.

W tym sęk! To dość karkołomny zabieg by szkiełkiem i okiem mierzyć, co ludziom się podoba. Albo się lubi pająki, albo nie. Ja nie lubię. I nikt nie musi mnie uczyć, jak odróżnić pająka od motyla.

Z jednej strony Marta Kaczyńska: „ Wielu ludzi dostrzega sprawę tragedii narodowej wyłącznie jako element politycznej gry ...”

Z drugiej strony Krzemiński (świadomie go pozbawiam tytułu profesora, bo słuchając, co głosi, nie widzę różnicy między profesorem i analfabetą): „Ta impreza pisowska podważa zaufanie do państwa ...”

Jak można! Jak można polubić kogokolwiek, kto chęć kilkudziesięciu tysięcy ludzi by oddać hołd tragicznie zmarłym nazywa pisowską imprezą? Nie jestem członkiem PiS. Z polityką mam tyle wspólnego, co pan Krzemiński z przyzwoitością. Ponadto solennie zapewniam, że to nie PiS ani ktokolwiek inny z prawicy moje zaufanie do państwa nadużył. Owszem, przyznaję, z zaufania – nici. Nie chcę mnożyć powodów, ja mam swoje, inni jeszcze inne, ale jeden dodam: jeśli mojego państwa nie stać na innych obrońców niż toczący pianę tego państwa obrońca, plujący na rosnącą ciągle znaczną część narodu to – państwu biada! Ja nie chcę takiego państwa …

Wróćmy do Marty Kaczyńskiej. Czy ja się może mylę, że te parę słów, które usłyszeć mogła cała Polska, to przecież clou tego, o czym wszyscy myślimy? My chcemy prawdy – ona chce tylko wiedzieć, jak i dlaczego zginęli jej rodzice.

Nie będę się spierał co do ocen Polski Smoleńskiej. De gustibus etc … Mnie się w niej podoba to, że mogę w niej odnaleźć to, co jest dla mnie drogie, co było drogie moim rodzicom, co chciałbym by było najważniejsze dla moich dzieci.

Nie zgadzam się z Krasowskim. Nie ma patriotów kochających „mocniej” i kochających „ mądrzej”.

Polskę się kocha, albo nie.

Ed. SG img. 0:35