Czekamy...

Mija kilka godzin. Wychodzi z sali jakaś pani, nie do nich oczywiście, a do toalety. Może ktoś z nich też by chciał, ale czy takimi sprawami ludzi dorosłych musi przejmować się sąd w wolnej Polsce? Bądźmy poważni. Poważny jest też przecież powód opóźnienia się rozprawy. Sąd czeka, a wezwani czekają wraz z nim, na ważnego pana – trzeciego obrońcę znanego na całą Polskę oskarżonego. Czekamy, czekamy. Czekamy, czekamy.

Czekamy, czekamy.

Czekamy, czekamy.

Trzecia po południu. Pan, który czeka od 9 się doczekał. Pan, który przyszedł po jedenastej i jest pierwotnym źródłem tej historii, też się doczekał. Świadkowie spoza Warszawy, których kilkoro się trafiło, do domów już tego dnia wrócić nie mogli, pouciekały im autobusy, poodjeżdżały pociągi. Czy spali na dworcu, czy wydali pieniądze na nocleg w Warszawie, tego nie wiem. Co dokładnie między sobą mówili na korytarzu też nie wiem, zresztą podobno nie nadawało się to do powtórzenia.

Co to była za sprawa? Domyślcie się sami, podpowiem, że słyszeliście/czytaliście o tej sprawie bardzo dużo w ostatnich dniach. Co to za sędzia tak, delikatnie rzecz ujmując, beztrosko potraktował swoich świadków? To dość zabawne – to ten sam, który tak ujął się ostatnio za swoim oskarżonym. Specjalista od stalinowskich metod prowadzenia śledztwa. Tak, ten właśnie.

„Sędzia, który nie chce być lubiany” – dała tytuł rozdawana za darmo warszawska gadzinówka, którą zobaczyłem wczoraj u pani w tramwaju. Też zabawne.