5 dni sierpnia i 10 kwietnia

W 2008 roku, 5 sierpnia nikt z nas, w ciepłym mieszkaniu nie zdawał sobie sprawy z tego, co dzieje się w skali geograficznej właściwie pod naszymi drzwiami. Rosyjski wywiad, za pomocą przekupionych separatystów w Południowej Osetii spowodował militarną reakcję Gruzji. Dwa dni później siły rosyjskie przekroczyły jej granicę. Armia, jaka była zaangażowana, w liczbie 40 000 żołnierzy, dysponująca czołgami, pojazdami opancerzonymi, śmigłowcami bojowymi i lotnictwem szturmowym, była ponad dwukrotnie liczniejsza od armii gruzińskiej. Jeśli policzyć bojówki bezwzględnych najemników osetyńskich (byli najbliżej, ale zawsze się tacy znajdą), armia ta mogła liczyć 45-50 000 osób. W ciągu 5 dni zrównano z ziemią ogromny obszar Gruzji, ponad 100 000 osób straciło dach nad głową, a niezliczona ilość osób straciła swoich bliskich.

Wojna to straszna rzecz. Siedząc w ciepłym fotelu ciężko nam wyobrazić sobie nawet widok zakrwawionych rąk, kiedy trzymamy głowę umierającej bliskiej osoby. Nie potrafimy sobie wyobrazić wybuchu rozrywającego bębenki uszu i świszczących kul. Jeszcze trudniej nam wyobrazić sobie widok poderżniętego gardła, czy brutalnego gwałtu, zakończonego zabiciem ofiary. To właśnie dzieje się na wojnie.

Nie żyjąca już Anna Politkowska, która osobiście przeżyła długi czas na terenie okupowanej od 1999 roku przez rosyjskie wojska Czeczenii opisała te działania rosyjskich żołdaków tak, jak one faktycznie wyglądają. Beznamiętne, wyrachowane, wykorzystujące każdą ludzką słabość, włącznie z handlem ciałami. To armia rosyjska, armia pana Putina, który nie wybacza i potrafi się mścić. Przekonałą się o tym sama Anna Politkowska, którą nieznany sprawca 7 października 2006 roku zamordował na klatce schodowej. Przekonał się o tym Aleksander Litwinienko, otruty polonem.
Kiedy 13 sierpnia armia rosyjska zajęła już splądrowane i zbombardowane Gori i kierowała się w stronę Tibilisi, wydawało się, że dla Gruzji nie ma już ratunku. Wspólnota Europejska proponowała "rozmowy", amerykanie mieli wszystko gdzieś, bo w Gruzji nie ma ropy, a najwięksi władcy naszego kontynentu robili w pampersy na samą myśl o pomocy Saakashwiliemu i narażeniu się Putinowi. Kordon zacieśniał się coraz bardziej.

I w tę paszczę lwa udał się niepozorny, opluwany przez lewactwo człowiek. Lech Kaczyński. Skrzyknął prezydentów Litwy, Łotwy, Estonii i Ukrainy i polecieli tam, gdzie żaden z możnych tego Świata nie chciał się udać. Polecieli ratować Gruzję. Poleciał tam również prezydent Francji, Nicholas Sarkozy. Lech Kaczyński nie wiedział jednak, że francuski prezydent nie tylko miał samolot doskonale "widzący przestrzeń", tzn. wyposażony w aktywne urządzenia nawigacyjne, ale co ważniejsze miał zapewnienie od samego Putina, że rosyjskie myśliwce będą go eskortować (a z nimi cała rosyjska logistyka). Przy sporym pechu te myśliwce mogły potraktować TU-154M naszego prezydenta jako agresora.

I ten mały człowiek, organizując ten wyjazd, zatrzymał Rosję przed utworzeniem nowej Czeczenii. Dlatego go tak wszyscy ci tchórze, którzy nie kiwnęli nawet palcem w bucie nienawidzili. Przypominał im on o tym, jacy są żałośni, pomimo zajmowanych wysokich stanowisk.

Tajemnicą poliszynela (a właściwie polityków) jest to, że pomiędzy Wspólnotą Europejską a Rosją wszystko było już ustalone wcześniej, pozostawało jedynie pytanie, czy polski prezydent będzie miał na tyle wielkie cohones, by zrobić to, co zrobił. Gdyby ich nie miał, Sarkozy by nie ruszył swoich 4 liter z Paryża. Bo po co ?

Dzięki odwadze naszego prezydenta Sarkozy odegrał rolę zbawcy, bo to on rzekomo "wynegocjował" wycofanie wojsk.

Można oczywiście dziś gdybać, czy to Gruzja zaczęła konflikt z Osetią, a Rosja tylko zareagowała, czy Rosja z Gruzją. Ale szczerze mówiąc (a nie musi się nikt ze mną zgadzać) to prędzej zjem własny sweter, niż uwierzę komuś, kto potrafi z zemsty zabić radioaktywnym pierwiastkiem, zabija niezależnych dziennikarzy i jest zdolny zabić własnych obywateli by wywołać wojnę i okupować czeczenię przez 14 już prawie lat.

I łza mi się w oku kręci, że nasz prezydent również trafił na tę "czarną listę" i zginął, w dodatku na rosyjskiej ziemi. I łza mi się w oku kręci, że zdrajcy wciąż siedzą na swoich stołkach, a nawet coraz wyżej. I łza mi się w oku kręci, że polskie społeczeństwo zaślepione propagandą nie jest w stanie dostrzec, że mieliśmy za głowę państwa męża stanu z cohones wielkości strusich jaj, a ludzie tak niskich lotów mają czelność obrażać jego pamięć, a jedyne na co ich stać, to opowiadanie śmiesznych kawałów podczas przyjmowania trumien z ciałami zamordowanych 10 kwietnia 2010 roku prawdziwych polskich patriotów.

Tak jak Lech Kaczyński, my, dzisiaj nie możemy pozwolić, by tak jak powiedział on w Tibilisi o rosyjskiej agresji: dzisiaj Gruzja, jutro państwa nadbałtyckie, a później przyjdzie czas na nasz kraj, na Polskę. Musimy kontynuować dzieło tego człowieka, niezależnie od naszych sympatii. Musimy walczyć o naszą ojczyznę. Teraz wydaje się to bardziej aktualne niż kiedykolwiek, choć od tamtych wydarzeń minęło zaledwie 3,5 roku.

Cześć ich pamięci.

ps: jednego tylko Lechowi Kaczyńskiemu wybaczyć nie mogę. Podpisania Traktatu Lizbońskiego, ale to już kompletnie inna bajka.