Blady strach

  Patrzył zdumiony na uzbrojonego mężczyznę:  Czy te naboje, w jego karabinie, są prawdziwe?

 Dopiero, kiedy padł trafiony nimi jakiś człowiek, zreflektował się przerażony: Tak, to są prawdziwe naboje! A ludzie, którzy wtargnęli do  wnętrza lokalu, to  terroryści!

 Co myślą zaskoczeni niespodziewanym atakiem ludzie?  Zwłaszcza, kiedy napaść przybiera obraz znany wyłącznie z ekranów telewizyjnych? To nie może być prawda, konstatują, to tylko „efekty pirotechniczne”, towarzyszące koncertowi modnego zespołu.]]>http://wiadomosci.wp.pl/kat,1356,title,W-Le-Bataclan-feralnego-wieczora-...]]> A może fajerwerki? Cokolwiek, byle nie rzeczywistość! Krwawa, przerażająca rzeczywistość!

 Czy multikulti miało sens? Zastanówmy się tylko, ile zła, jak wiele żalu i gniewu sprawił ten chory eksperyment. Wizja wymieszania ras, w celu wykreowania społeczeństwa o melanżowym ]]>http://synonim.net/synonim/melan%C5%BC]]>  wizerunku i takimże  genotypie, była z góry skazana na porażkę.

 Kiedyś, czarnoskóry synek mojej znajomej, głośno zauważył, że wolałby mieć takie ciało, jak otoczenie, w którym akurat przebywał. Była impreza, gdzie towarzystwo stanowili wyłącznie biali goście. Na nic zdały się tłumaczenia, że kolor jego skóry jest ładniejszy i wszyscy mu tego zazdroszczą. Wiedział swoje i chciał być jak matka, jak oni wszyscy.

 Ktoś powie: dzieciak. Zmieni mu się z wiekiem. No, może…

 Często za wzór tolerancji dla inności stawiana jest Ameryka, a zwłaszcza Stany Zjednoczone. Pewnie tak jest, bo i na prezydenta wybrano kolorowego Amerykanina. Typowe multikulti. Jednak, pomimo wszystko, na myśl nasuwa się znana postać, która choć zdobyła miliony fanów i osiągnęła niebotyczne sukcesy artystyczne i finansowe, nigdy nie zaakceptowała swojego wyglądu i do końca życia dążyła do uzyskania zewnętrznych cech białej rasy.

 Czy „Biała Europa” jest w stanie pokochać wszystkie swoje dzieci, bez względu na ich kolor skóry i kulturowe predyspozycje? Myślę, że potrafiłaby to osiągnąć wcześniej, czy później, bo zachodnia cywilizacja jest otwarta na wszelkie eksperymenty i innowacje.  Musiałyby jednak minąć stulecia, wypełnione wzajemną życzliwością i powszechnym dostatkiem. Dobrobyt sprzyja gościnności i tolerancji. Zakładając, że byłoby to osiągalne, po kilkuset, wspólnie przeżytych latach, owoce wielokulturowości smakowałyby wybornie.

 Niestety. Klęska polityki multikulturowej wzięła się z prostej przyczyny. Nie brano pod uwagę oczekiwań, dążeń i innych ważnych, a utajnionych,  powodów, dla których Europa stała się popularnym miejscem emigracji.  Liczyła się jedynie wola gospodarzy, którzy przyjmując miliony ciemnoskórych imigrantów, skupili się wyłącznie na własnych interesach, zakładając, że tolerancja dla obcych, będzie dostatecznym zadośćuczynieniem za ich wkład w budowę wspólnoty.

 Nie tego oczekiwali przybysze. Ich wyobrażenia życia na europejskim kontynencie sięgały wyżyn. Te, podniebne, wyimaginowane światy, miały spełnić marzenia o równości społecznej, gdzie osoba białego, zapamiętana jako obraz kolonisty i wyzyskiwacza, spadłaby do rangi przeciętnego obywatela, o jednakowych prawach i obowiązkach.

 To nie tolerancji potrzebowali imigranci, ale równości. Nie otrzymali tego, bo to, po prostu, jest niemożliwe! Poza względami zewnętrznymi, istnieje zbyt wiele różnic kulturowych i mentalnych , nawyków i  obyczajów, wierzeń i obrządków. Jesteśmy inni!

 Nie osiągając zamierzonych celów, radykalni imigranci weszli na drogę przymusu, terroru i gwałtu. Tym sposobem postanowili osiągnąć przewagę. Aby zdominować ludność tubylczą, doprowadzając ją do postawy uległej, zależnej i bezwolnej, należało tylko odpowiednio silnie i bezwzględnie przeprowadzić szeroką akcję dominacji.

  Ostatnimi  laty, wielokrotnie byliśmy zasypywani informacjami o incydentach z udziałem kolorowych mniejszości narodowych. Płonęły przedmieścia Paryża. Krew lała się na ulicach Marsylii, Hamburga, Londynu i wielu innych europejskich miast. W ich następstwie rosły przywileje dla tych grup społecznych, nasilały się inicjatywy promujące wielokulturowość jako najlepsze lekarstwo na osiągnięcie porozumienia.  Tolerancja stała się prawem ponad inne. Stała się dyktatem.

 Redukowano i eliminowano z europejskiego życia obyczajowego wszelkie symbole odnoszące się do chrześcijańskiego dziedzictwa, usuwając w ten sposób  ewentualne przyczyny scysji i zadrażnień. Równocześnie zezwalano na promocję i szerzenie religii wyznawanej przez imigrantów, nadając jej rangę porównywalną z prawami określonymi w europejskich kodeksach karnych i cywilnych.

 Niestety, metody te nie przyniosły oczekiwanych efektów, a  rosnące w liczebną siłę środowiska imigranckie, wykorzystując  prawa i przywileje wynikające z tolerancji, zdominowały bierne i bezbronne społeczności zamieszkujące Europę.

 Obserwujemy szybki rozkład misternie tworzonych form etnopolitycznych. Rozpadają się fantastyczne, wzniosłe projekty wielokulturowego mulikulti. Płoną wizje świata bez granic i ras.

 Ich zgliszcza i ruiny, zasypały dzisiejszej nocy Paryż. Jak zapowiadają inicjatorzy nowej wizji świata, po  Francji, przyjdzie czas na pozostałe kraje opanowane dyktaturą tolerancji.

  Czy można zatrzymać ten proces? Pewnie można, ale kto wie, jak?