Czy Polak i Ukrainiec są jednego kija warci?

Kiedy ktoś taki jak Michnik zrównuje winy obu nacji a tragedię wołyńską stawia na jednej płaszczyźnie z wydarzeniami w Jedwabnem, to sygnał, że sprawy zmierzają w kierunku, który musi budzić niepokój Polaków.

Film „Nasze matki nasi ojcowie” wpisuje się w pewien swoisty nurt, którym płyną i takie tytuły jak na przykład: „Lista Schindlera”, „Pokłosie”, a także proza spod ręki Jana Tomasza Grossa z tryptykiem: „Sąsiedzi”, „Strach”, „Złote żniwa”.

Nurt ten, jak się wydaje, ma za zadanie przedstawić wizerunek Polaka jako prymitywnego, ciemnego, ordynarnego prostaka. Osobnik ten, to element motłochu, jakiejś bliżej nieokreślonej tłuszczy , chciwej, żądnej zysku za wszelką cenę, bezwzględnej i brutalnej.

Ukraińcy, których widzimy w filmie „Nasze matki…”, nie noszą mundurów. Mają na sobie cywilne ubrania i tylko opaska na ramieniu, oznacza przynależność do narodu. Składa się z barw, które nie budzą wątpliwości, kim jest noszący ją człowiek.
Identyczne opaski, różniące się jedynie kolorem, mają na sobie Polacy z Armii Krajowej – antysemici z filmu „Nasze matki…”. Tutaj również część z nich występuje w cywilnych ubraniach.

Wszyscy znamy autentyczne fotografie z lat wojny, gdzie ukraińskie oddziały paradują w niemieckich uniformach, nie różniących się prawie wcale od mundurów armii hitlerowskiej. Twórcom filmu zależało na przedstawieniu nieumundurowanych Ukraińców. Raz, żeby nie budzić wątpliwości w umysłach widzów, dwa, by dobitnie wykazać, że cywilna ludność ukraińska i polska, jednakowo źle traktowała Żydów, trzy, bo Polaków w niemieckich mundurach pokazać by nie mogli. Dobitnie wyartykułowane słowa polskiego partyzanta o „topieniu Żydów jak koty”, nie pozostawiają żadnych złudzeń.

Tak więc w efekcie, przeciętny widz lub czytelnik, otrzymuje wizerunek antysemitów - członków obu narodów, jednaki dla każdej z nacji.

Czemu ma służyć ta wiedza? Kogo należy do niej przekonać? Jaki cel ma do osiągnięcia?

Odpowiedź jest stosunkowo prosta. Oba narody – polski i ukraiński mają zostać „zamknięte we własnym kotle”, a ich wzajemne animozje, pretensje i żale, a także rachunki tych krzywd, nie powinny opuścić ścian tego smolistego „sagana”, rozlewając na zewnątrz jego ohydną zawartość.

Zyskają na tym ci wszyscy, których narodowy interes wymaga, by ich własny udział w podkładaniu do ognia pod „kotłem”, nie został dostrzeżony i rozliczony.

Polacy zyskują w oczach narodów zjednoczonej Europy. Liczne rzesze emigrantów swoją pracą, kulturą i obyczajem, przysparzają sympatii naszemu narodowi. Zawiązują się przyjaźnie, związki, relacje. Szerzy się wiedza na temat losów naszego kraju, historii jego wzlotów i upadków.

Sondaże wykazują, że rośnie akceptacja i tolerancja dla Polaków.

Jak się to ma do Ukrainy? Owszem, ma. Jeśli bowiem Polak – ten zacofany przed siedemdziesięcioma laty, krwiożerczy antysemita, zmienił się i zrehabilitował, to również jego „odpowiednik” – okrutny Ukrainiec z Wołynia, mógł przeobrazić się w anioła.

Warto zatem wesprzeć i jego, by dołączył do narodów demokratycznej Europy, bratnio zrzeszonych pod gwiaździstą, błękitną flagą Unii Europejskiej.

Państwo o tak ogromnym potencjale, jakim jest Ukraina, to zbyt łakomy kąsek, by pozostawić je samemu sobie, albo co gorsza, wpływom Rosji. „Inżynierowie „ wiedzą co robią.

Należy więc wyretuszować co nieco, podkoloryzować, tu i ówdzie domalować, a gdzieś zatrzeć, by śladu nie było. Wszystko jednak tylko powierzchownie. Tak, by łatwo było przywrócić pierwotny obraz.
Ukraińcy naiwni jak zawsze. Oni nie wiedzą, że „Sąsiedzi”, „Strach” i „Złote żniwa”, to preludium do tego, co przed nimi. Łudzą się, że o nich zapomniano.
Wierzą w zbrodnię bez kary.

Kiedy już cel będzie osiągnięty, a ukraińskie urodzaje zostaną „zabezpieczone”, wtedy kurtyna opadnie i aż strach sobie wyobrazić, co odegra się na scenie.