Nie ma nic groźniejszego dla polityka niż cierpienie na kompleks siły i władzy, ponieważ jest on oparty na sprzeczności. Z jednej strony polityk czuje siłę wynikającą z pełnionej władzy, jednakże ku swojemu zdziwieniu i niezrozumieniu otoczenia nie może jej uzewnętrznić tak, jakby oczekiwał. To podstawowa bolączka polityków w państwach demokratycznych, powodująca, że zmieniają się w małych satrapów marzących o nieomylności na bazie swojego autorytetu i jedynowładztwie.

Autorytetów politycznych niestety dzisiaj w polityce państw zachodnich jest jak na lekarstwo a może i nawet mniej, ponieważ te znane to przeważnie autorytety technokratyczne, gdzie politycy napawają się samym faktem możliwości wydawania decyzji – brania udziału w procesie decyzyjnym, gdy od ich słowa zależy ostateczne zdanie. Formalne spełnienie tych faktów może być źródłem satysfakcji nawet dla najbardziej demokratycznego technokraty, czy technokratki. Jednakże nigdy nie zadowoli to polityka o zapędach autorytarnych, tam ambicje grają na werblach i mówią głośne nie dla wszystkiego, co nie wynika z auto ekspresji, przy czym w skrajnych przypadkach nie jest nawet akceptowane odgadywanie intencji „władcy” przez klakierów, albowiem autorytet otoczony posłusznymi technokratami czuje się automatycznie zagrożony ich sprawnością działania. Być może z tego powodu największe kariery w polityce w krajach budujących swoje demokracje – „bierni, mierni, ale wierni”. Przy czym uwaga – nie można totalnie uogólniać, albowiem wszędzie – nawet w polityce zdarzają się porządni ludzie, aczkolwiek niestety akurat w naszych czasach bardzo rzadko.

Polityk nieposiadający władzy czuje potrzebę budowy swojego autorytetu formalnego i nieformalnego, ponieważ to właśnie w ten sposób może dokonywać projekcji siły stanowiącej kluczowy zasób w staraniu się o władzę. Dążenie do władzy realizuje się poprzez budowę autorytetu za pomocą takich składowych, które dają przewagę nad otoczeniem a zarazem budują autorytet w szeroko rozumianym audytorium wszelkiego typu interesariuszy.

Jedynie działanie w zespole i nastawienie się na grę zespołową może w sposób naturalny ograniczyć naturalny atawizm, jednakże do tego potrzebne są kolektywne formy sprawowania władzy – samego rządzenia. Uwaga decyzję może podejmować jeden polityk, ale ich wypracowywanie może zależeć od decyzji współdecydującego kolektywu, z którym decydent na mocy przepisów formalnych musi się liczyć. Jednakże nawet takie zabezpieczenie, znane już ze starożytnego Rzymu ma swoje wady, które czynią taką konstrukcję ustrojową niewydolną i w pewien sposób ryzykowną. Dlatego też, chyba nie ma lepszego „bezpiecznika” niż wiek polityków. To znaczy zbudowanie takich struktur, w których dopiero po przejściu przez pewny ciąg funkcji „pośrednich” – dana osoba mogłaby w sposób wiarygodny pretendować do najważniejszych funkcji decyzyjnych.

Bardzo ważne jest zróżnicowanie kompleksu siły i władzy ze względu na płeć. O ile w przypadku mężczyzn sprawa jest stosunkowo prosta – ewentualnie silnie przeklinają lub nadużywają siły, mniej lub bardziej werbalizując swoją „siłę” dla zaspokojenia rządzy władzy, której im brakuje. To w przypadku kobiet „u władzy”, zawsze powstaje problem potrzeby udowadniania, że posiadają siłę, a wręcz, że są zdolne do sprawowania władzy formalnej w swoim środowisku. Co ciekawe występuje to także w środowiskach sfeminizowanych, gdzie konkurencja w obrębie tej samej płci jest skrajnie silna i po prostu ekstremalna. To jak bardzo potrafią nienawidzić się kobiety mogłoby zaskoczyć nie jednego mężczyznę. W realiach politycznych sprawdza się tylko jeden model władzy kobiet – „królowa matka”, czyli jedna kobieta, (bo wiadomo, że królowa może być tylko jedna) w otoczeniu dworu stworzonego głównie z mężczyzn – przynajmniej na poziomie, na którym można zagrozić jej pozycji.

Proszę się zastanowić na własny użytek, u kogo z polskich polityków możecie państwo rozpoznać tą wewnętrzną sprzeczność pomiędzy siłą i władzą. Wynikające z tego konfliktu kompleksy mogą rozłożyć skuteczność każdego, nawet najpotężniejszego i najsilniej umocowanego polityka. Rzeczywiste kłopoty mogą wyniknąć wówczas, gdy dotyczy do decyzyjnego polityka, od którego rzeczywiście „coś” ostatecznego – granicznego zależy.

Warto nadmienić, że omawiany problem występuje w biznesie – w strukturach władzy korporacji, jednakże nie ma przełożenia na formacje mundurowe, gdzie władza jest jawnie zdefiniowana poprzez oficjalnie uznawane rangi. Natomiast wszystkie struktury miękkie, w tym także podstawowe komórki społeczne jak nawet rodziny w erze genderowego-feminizmu – mogą mieć z kompleksem siły i władzy poważny problem.

Władca polityczny musi być silny! Do tego niezbędny jest autorytet. Bez tego zawsze prędzej czy później pojawiają się problemy. Najgorzej jak sprawujący władzę słabeusz uwierzy w to, że jest silny i wejdzie w konflikt z innym politykiem rzeczywiście silnym i mającym więcej władzy, w tym wypełniającym ją bardziej skutecznie.

KRAKAUER