Nie dajmy się wkręcać

Kto naiwnie oczekiwał w r. 1989, że koniec komunizmu oznacza koniec kłopotów, to się grubo mylił. Była to planowa operacja przegrupowania sił.

Kto naiwnie oczekiwał, że po wygranych wyborach w 2015 wystarczy przeprowadzić pakiet reform i Polska ruszy do przodu z kopyta, też wykazał się naiwnością. Zapomnieliście o latach 2005-2007 ?

Polska to struktury, ludzie są widoczni, a struktury nie są widoczne gołym okiem, więc w międzyczasie struktury państwa i gospodarki zostały przejęte przez układ postkomunistyczny, który ani myśli przestrzegać reguł demokracji i pod dowolnym pozorem będzie wkładał kij w szprychy.

Układ nie ma przewagi wyborczej, ale dysponuje dobrze naoliwioną maszynerią mogącą wpływać na społeczeństwo w celu jego demobilizacji. Dlatego też sięga po rozmaite środki propagandowe mające stworzyć wrażenie poparcia dla opozycji i zagrożonych beneficjentów ukladu. Liczy też na wywołanie wrażenia chaosu w państwie. Są to chwyty zgrane, które znamy od klkuset lat.

Uruchomiono więc wszystkie kręgi piekła i złorzeczące rzesze diabełków mniejszych i większych poczynając od KODu, poprzez czarne macice aż po bojkot imprez popkulturowych. Diabeł się w ornat przebrał i ogonem na mszę dzwoni. Chcą oni tym jazgotem wywrzeć wrażenie potęgi. Myślą, że damy się nabrać. Korporacja sędziowska, a nie wszyscy w niej popierają postkomunę, liczy zaledwie ok.10 000 ludzi. Wystarczą po dwie osoby by wyprowadzić takiego diabełka jednego po drugim z urzędu i wsadzić na taczkę. Drodzy Państwo, proszę przygotować taczki.

To są rozważania prowadzone z punktu widzenia osoby pilnie śledzącej media, dlatego wnioski mogą być narażone na skrzywienie medialne. Można przecież widzieć rzeczywistość z innej perspektywy, w mniejszym stopniu zapośredniczonej przez to co się dzieje w mediach. Niestety nie da się obiektywnie stwierdzić, w warunkach systemu postkomunistycznego, w jakim stopniu statystyczny obywatel reaguje na przekaz medialny i traktuje go poważnie.