Gierek - miłość do Sojuza, Tusk - do dewiantów

Tuska to może co najwyżej anus swędzić, a to już choroba, która może mieć różne podłoże ale to na pewno nie miłość.

Wypada tu przypomnieć parę zasadniczych cech miłości, wypracowanych w XX wieku przez filozofów (Scheler i inni). Pierwszą taką cechą jest to, że przedmiotem miłości godnej tej nazwy jest zawsze konkretna osoba ludzka, a nie anonimowe indywiduum, i to o tyle, o ile jest nam bliska, o ile ma tożsamości z nami.
Inną cechą miłości jest jej wielka złożoność. Z jednej strony odróżniamy (już od czasu dawnych stoików) cztery typy czy rodzaje miłości: miłość rodzinna (storge), przyjaźń (filia), miłość erotyczną (eros) i miłość duchową (agape).
Skądinąd, wobec tego, że możemy wyróżnić w człowieku co najmniej trzy poziomy: roślinny, zwierzęcy i duchowy -miłość może występować na każdym z nich. Przy tym pełna miłość obejmuje je wszystkie równocześnie.

Jest zabobonem, bardzo niestety rozpowszechnionym, sprowadzanie miłości do jednej z jej postaci, przede wszystkim do jednego tylko poziomu.
Niektórzy widzą miłość tylko na poziomie roślinnym, płciowym; tak np. w języku francuskim "uprawiać miłość" znaczy po prostu tyle co spółkować.
Inni - i to jest najbardziej rozpowszechniony zabobon - sprowadzają miłość do uczucia. Miłość jest niewątpliwie także uczuciem, ale nie tylko uczuciem. Jeśli jest pełna, obejmuje także z konieczności wolę służenia i wolę dobra ukochanej osoby.
(http://biblio.ojczyzna.pl/HTML/Bochenski_100-Zabobonow.htm)

Tak więc kochać, to i służyć i działać dla dobra ukochanej osoby, to przede wszystkim przejmować za nią odpowiedzialność, gdy opowiada się po stronie błędu, grzechu, zła.
A być odpowiedzialnym, to przede wszyskim nawracać kochaną osobę na drogę prawdy, dobra, ku mądrości natury, ku postawom prożyciowym i patrzeniu przyczynowo-skutkowego i dalekowzrocznemu.
To podjęcie trudu wychowawczego względem tej osoby, to kierowanie jej na drogę prawości i człowieczeństwa dojrzałego, zwłaszcza ku życiu w ludzkiej godności.
To wpajanie nienawiści do zła, obrzydzenia do grzechu, pogardy dla składających mi propozycje uwłaczające mojej odności osobistej.
To uczenie tej najszlachetniejszej odmiany mowy nienawiści - pełnego odcięcia się od zła.
Tu odcięcia się od tego, co aspołeczne, odcięcie się od tego, co pozbawiające ludzkiej godności, a więc zbrodniczego, jako że ludzka godność jest niezbywalna.
Odcięcia się od tych, którzy urzędowo, a więc już po faszystowsku narzucają satanistyczne dewiacje dla niszczenia i rozbijania jedności narodowej, by podzielonych łatwiej faszystowskie korporacje mogły zniewalać.

To dlatego miłość do dewiantów można tylko nazwać satanizmem, podobnie zresztą jak ,,miłość do sojuza,, , czyli ,,miłość do imperium zła,, też trzeba nazywać satanizmem.

Homoseksualiści jako sataniści, a w szerszym sensie lewacy, to światek przestępców i zbrodniarzy, światek ludzi aspołecznych, światek istot pozbawiających się i pozbawionych ludzkiej godności, światek zdeklarowanych dekadentów, światek pasożytów, światek robactwa. Zdecydowane odcięcie się od nich to nasze człowiecze samoobronne minimum.

Żaden lewak, w tym faszysta, w tym komucha uczuć nie ma. Cechuje ich stoicyzm zbrodniarzy.
To robactwo, to pasożyty. Są nienawracalni, opętani przez diabła. Tylko dobry egzorcysta może każdemu z nich i to z wielkim trudem pomóc, gdyż agresywnie reagują nawet na modlitwę wstawienniczą za nich, już nie mówiąc o dobrowolnym szukaniu pomocy Boskiej.
Jedyne, co jako ludzie możemy zrobić, to odebrać im warunki, w których mogli by się rozmnażać, tak jak humanitarnie tępi się pasożyty, tak, jak lewacy już podjęli niszczenie nas, Polaków i w ogóle chrześcijan, zwłaszcza katolików, jako ludzi o przeciwnej orentacji jako ludzi prawych.

Nie uprawiajmy polityki, budujmy więzienia dla lewaków !!!

Spieszmy się póki są tylko w ilości śladowej, bo są na tyle hałaśliwi i dość skuteczni w osiąganiu bezkarnośći, a zło nie karcone natychmiast, łatwo ulega spotęgowaniu i mogłyby kiedyś być trudności z więzieniem wszystkich.