LIST DO MINISTRA SPRAW ZAGRANICZNYCH JACKA CZAPUTOWICZA W OBRONIE POLSKICH SZKÓŁ NA UKRAINIE

Sławomir Tomasz Roch - 29 Czerwca, 2020 - 10:32

Szanowny Pan

Jacek Czaputowicz

Minister Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej

Zwracamy się z prośbą o interwencję w sprawie ograniczania nauki języka polskiego w szkołach z polskim językiem wykładowym na Ukrainie.

Od setek lat na terenach obecnie należących do Ukrainy mieszkali Polacy, istniały tam szkoły, instytucje kultury i administracja polska. Po 1945 roku w wyniku zdrady naszych sojuszników tereny te zostały poza polskimi granicami, część mieszkańców została ekspatriowana a część pozostała pielęgnując polskie tradycje, obyczaje, stając się jednocześnie strażnikami polskości na tych terenach.

Państwo Ukraina powstałe w wyniku upadku ZSRR zadbało o to aby zjednoczyć swoich obywateli wokół tradycji historycznych nie zawsze przychylnych naszemu państwu. Przed II wojną światową na terenach dawnych polskich województw wschodnich mieszkali nie tylko Polacy, ale również Rusini, Żydzi, Niemcy, Ukraińcy, Czesi i inni. Wszystkie mniejszości miały dostęp do szkolnictwa w swoim ojczystym języku, mogli rozwijać swoją kulturę dla dobra całej wielonarodowej Rzeczypospolitej.

Język jest takim samym dobrem narodowym jak inne. Należy mu się szacunek jak fladze, czy godłu. Za język polski były represjonowane pokolenia, w czasie zaborów ludzie tracili życie. Za to, że dziś mówimy po polsku przelewano krew na wojnach całego niemal świata.

O Polskę wolną i niepodległą walczyli też Polacy z Kresów. Teraz możliwość nauki w języku ojczystym odbiera się Polakom zamieszkującym dawne tereny Rzeczypospolitej.

Czy jest to kara za to, że żyją nadal w poszanowaniu dla tradycji, nauki, kultury i religii przodków? Czy Polska o nich zapomniała? Trzeba zaznaczyć, że działająca na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ustawa o języku polskim nie narusza praw mniejszości narodowych.

Polska i Ukraina w październiku 2017 roku podpisały deklarację, która jest potwierdzeniem umów dwustronnych i międzynarodowych gwarantujących mniejszości polskiej na Ukrainie prawo do nauczania w języku ojczystym. Ówczesna minister oświaty podkreśliła podczas konferencji prasowej w siedzibie MEN w Warszawie, 25 października 2017 roku, że oznacza to, że nauka języka polskiego i nauka w języku polskim będą się odbywały w szkołach polskich na Ukrainie bez zmian. W deklaracji, którą podpisała też ukraińska odpowiedniczka minister oświaty i nauki Lilia Hrynewycz czytamy, że: ,,W szczególności Strony zapewniają tym osobom dostęp do nauki w języku ojczystym i nauki tego języka w przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich w ramach państwowych systemów oświatowych Polski i Ukrainy”.

Zapisano w niej także, że : „Strona ukraińska potwierdza, że Ustawa Ukrainy ‘O edukacji’ zapewnia mniejszości polskiej na Ukrainie warunki do nauki języka ojczystego oraz nauki w języku ojczystym w systemie oświaty Ukrainy, równolegle z nauką w języku państwowym”. Strony potwierdzają także konieczność nauczania języka państwowego.

W deklaracji znalazły się również wzajemne zapewnienia. Zgodnie z nimi strona ukraińska ma przeprowadzić konsultacje z polską mniejszością narodową na Ukrainie, a także ze stroną polską, w zakresie regulacji dotyczących nauczania języka ojczystego i w języku ojczystym polskiej mniejszości w Ukrainie.

Jako zarząd fundacji „Pomaganie Łączy Ludzi” zwracamy się z prośbą o działania mające na celu wstrzymanie dyskryminacji mniejszości polskiej na Ukrainie w zakresie edukacji.

Ukraina dążąca do członkostwa w Unii Europejskiej, której priorytetem jest wzajemne poszanowanie, państwo które mieni się sojusznikiem strategicznym i partnerem naszego kraju narzuca naszym rodakom przepisy, które ograniczają ich swobodę kulturalną i naukową.

Od czterech lat prowadzimy akcję „Światełko dla Lwowa”, która polega na zbiórce zniczy i transporcie do Lwowa gdzie płoną w dniu 1 listopada na Lwowskich cmentarzach: Obrońców Lwowa, Łyczakowskim i Janowskim, a także na mogiłach Polskich żołnierzy z 1939 roku w Mościskach. Wspieramy Rodaków na Kresach poprzez zbiórki pomocy szkolnych, dydaktycznych, sprzętu, książek i materiałów do funkcjonowania polskich ośrodków, przed świętami Bożego Narodzenia jeździmy paczkami żywnościowymi do naszych rodaków w Mościskach, Samborze, Lwowie, Wojutyczach, Łanowicach, Biskowicach, Strzelczyskach i innych. Z przykrością obserwujemy, że naszym rodakom jest coraz trudniej, sytuacja finansowa polskich rodzin jest tragiczna a na dodatek pozbawia się je ich podstawowych praw tzn. prawa do języka ojczystego i prawa do modlitwy w wierze ojców, gdyż kościoły budowane przez ich przodków a zabrane przez władzę sowiecką do tej pory nie zostały zwrócone polskiej społeczności.

Szkoły z polskim językiem nauczania jakie tam powstały są hołdem złożonym naszym przodkom, bo ich idee, wartości i tradycje narodowe wzrastają w młodych pokoleniach. My budowaliśmy i budujemy pomniki nie z kamienia, a w każdym polskim serduszku dziecka na Kresach.

Polityka historyczna wobec Niemiec i Rosji wraca na właściwe tory, ale jakoś wobec Ukrainy nie widać żadnych pozytywnych zjawisk. Pomimo bardzo przyjaznych gestów ze strony rządu RP Ukraina robi wszystko żeby było jak najgorzej.

Ponawiamy nasz apel i prośbę jednocześnie, aby Pan jako Minister Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej przedsięwziął odpowiednie kroki celem zapewnienia swobody praw obywatelskich mniejszości polskiej na Ukrainie, takich jakie przysługują mniejszościom w każdym cywilizowanym kraju, który uważa się za demokratyczny.

Prosimy o odpowiedź i informacje o działaniach Pana Ministerstwa bądź Rządu w celu rozwiązania tej bardzo trudnej sytuacji.

Fundacja „Pomaganie łączy ludzi”

Szpitalna 3, Knurów 44-194

Tel.: 793 401 606, 790 505 604

]]>www.pomaganielaczyludzi.pl]]>

E-mail: fundacjapl70@gmail.com

P.S.

Podkreślenia w tekście Listu Fundacji „Pomaganie łączy ludzi”, pochodzą wyłącznie od autora bloga S. T. Roch. Powyższy list został opublikowany 25 czerwca 2020 r. na stronie ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego: ]]>http://isakowicz.pl/list-do-ministra-spraw-zagranicznych-jacka-czaputowi...]]>

Blog
Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
11 odsłon

O autorze

STANIĘCIE W PRAWDZIE JEST POKORĄ I TYLKO PRAWDA JEST CIEKAWA

Obrazek użytkownika Sławomir Tomasz Roch

Jestem wnukiem Bolesława Roch (1920-2002), żołnierza 27 Wołyńskiej DP AK ps. „Jaworski”, który walczył pod rozkazami por. Jana Ochmana ps. „Kozak”. Nasza siedziba, po prostu nasza ziemia znajdowała się na Zastawiu, które administracyjnie przynależało do ukraińskiej wsi Kohylno. Nasza parafia była w Swojczowie, gdzie znajdował piękny, murowany kościół p.w. Narodzenia NMP oraz łaskami słynący Obraz Matki Bożej Swojczowskiej. Zainspirowany opowiadaniami mojego śp. dziadka w chwilach wolnych, po pracy systematycznie opracowuję i publikuję w internecie wspomnienia Wołyniaków, wysłuchane i spisane jeszcze w Polsce. Z wykształcenia jestem historykiem (IH UW) i pasjonatem historii Kresów. Zawsze miło wspominam i gorąco dziękuję Bożej Opatrzności, że dane mi było dwa razy wyjeżdżać na zachodni Wołyń wraz ze Stowarzyszeniem Upamiętnienia Pomordowanych Polaków na Wołyniu z siedzibą w Zamościu. Pierwszy raz na uroczystość poświęcenia krzyży we wsiach: Poluchna i Zagaje oraz drugi raz 11 lipca 2003 r. na rocznicowe uroczystości w Pawliwce, dawnym Porycku na Ukrainie. Tego dnia w małej wsi, oddalonej około 40 km od granicy z Polską, spotkali się na wspólnej modlitwie Polacy i Ukraińcy, aby uczcić część spoczywających tam przeszło 200 polskich męczenników, okrutnie zamordowanych 60 lat temu przez ukraińskich nacjonalistów w kościele, w trakcie niedzielnego nabożeństwa. Z czasów gdy jeszcze byłem studentem, wspominam swoją wizytę w podstołecznym Otwocku, przed cudownym obliczem Matki Bożej Swojczowskiej (ze Swojczowa na Wołyniu), zdobionym złotymi koronami papieskimi w roku 1998 oraz w Niepokalanowie, skąd tylko rzucić beretem (ino 2 km) przed cudowne oblicze Matki Bożej Jazłowieckiej w pobliskim Szymanowie. Da Bóg w przyszłości i do samego Jazłowca na Podolu, może dałoby się zawitać. W Niepokalanowie byłem jeszcze raz jeden w roku 1998, z akademicką grupą Pieszej Pielgrzymki Warszawskiej na Jasną Górę, a w Otwocku stawiłem się 08 września 2003 r. na uroczysty Odpust, ku czci Narodzenia NMP, jak czyniła to niegdyś nasza rodzina jeszcze na spokojnym Wołyniu. Miałem to szczęście odwiedzić także Lwów (przy okazji papieskiej pielgrzymki w czerwcu 2001 r.) i naturalnie Łyczaków z słynnym cmentarzem Orląt Lwowskich. Parę dobrych lat wcześniej, było się i w Kamieńcu Podolskim, jakże to piękne miejsce z tą najpotężniejszą twierdzą I Rzeczypospolitej Polskiej, zlokalizowanej nad nieprawdopodobnym, zapierającym dech wąwozem. Moja babcia Julia Marut z d. Nowak (obecnie 94 lata, zam. we wsi Piotrowice na Dolnym Śląsku) ur. się we wsi Chłopówka, k. Chorostkowa na Ziemi Tarnopolskiej, tam dość długo mieszkała po wojnie, jej rodzona siostra Helena Strożuk z d. Nowak. Stąd miałem okazję raz jeden zwiedzić i Kamieniec Podolski, gdy rodzina nasza została zaproszona na wesele. Noszę też cichą nadzieję, że będzie taki czas, że do Żytomierza i do Berdyczowa do słynnego Sanktuarium Matki Bożej Berdyczowskiej, uda się kiedyś pojechać bowiem wiele dobrego czytałem o tamych stronach, tak gęsto wciąż zamieszkiwanych przez ludność polską. A gdyby tak jeszcze zahaczyć o Łubnie......., dawną siedzibę Kniaziów Wiśniowieckich, choć zdaję sobie sprawę, że z roku na rok wydaje się to być coraz trudniejsze. Szczególnie chciałbym kiedyś stanąć na uroczysku Batoh, gdzie w dniach 3-4 czerwca 1652 r. hetman Bohdan Chmielnicki i jego żołdacy, wymordowali bestialsko od 4 do 8 tysięcy polskich rycerzy, bezbronnych jeńców (pierwszy, sarmacki Katyń), wziętych dwa dni wcześniej do niewoli tatarskiej, po przegranej bitwie pod Batohem. Symbolicznym pozostaje bezprecedensowy fakt, odkupienia polskich jeńców od Tatarów za ciężkie złoto przez Kozaków (na rozkaz samego herszta, zbrodniarza Chmielnickiego), którzy zaraz potem bestialsko wymordowali wszystkich, bezbronnych jeńców. Rzeź nie była nawet impulsem, czy wybuchem gniewu czerni kozackiej, była dokładna i systematyczna, przeprowadzona na oczach Tatarów i nielicznych, ocalałych polskich rycerzy, których wcześniej ukryli Tatarzy. Ten kwiat polskiego, kresowego rycerstwa, leży tam po dziś dzień, jak przypuszczam o zgrozo, bez jakiegokolwiek oznaczenia, bez jednego prostego, drewnianego krzyża. Wiele jest miejsc na Ukrainie, które warto byłoby w stosownym, sprzyjającym czasie odwiedzić i nie sposób je wszystkie spamiętać i z nazwy wymienić. Są to miejsca związane zarówno z chwałą polskiego rycerstwa, polskich legionów, jak i miejsca uświęcone niewinną krwią naszych rodaków. Znane są powszechnie Bar i Humań! Dramatyczne wydarzenia I i II wojny światowej, wpisują się w dramat ojczystych Kresów. Czerwone noce na Wołyniu na zawsze pozostaną symbolem męczeństwa polskich rodzin kresowych. Od 70 lat kolejne pokolenia Polaków, wciąż stawiają sobie te same pytania, jak to możliwe, że normalni ludzie niamal z dnia na dzień, masowo zamieniali się w pijanych siekierników. Naturalne prawo do obrony własnej, mobilizowało najodważniejszych Polaków do podjęcia działań, przewaga banderowców w tamtych dniach, była jednak miażdżąca, a ponad tym wszystkim złowrogo trzepotała się swastyka. Wybaczyć trzeba, ale zapomnieć tego ludobójstwa niepodobna. Dziś Kresowianie wytrwale walczą o pamięć dla Tych wszystkich, którzy tam na Kresach pozostali, już na wieczną wartę. Wspomnienia Kresowian, publikowane na tym forum, pozostają tym dobrym ziarnem, rzuconym na glębę naszych serc wczoraj, dziś i jutro. Otóż przyjdą nowi ludzie, sercem zdolnym objąć świat i czas, w tych dniach wyrośnie nowy las, a od Męczenników Wołynia i Kresów, uderzy wtenczas jaśniejszy blask.