Honor Niezłomnych – Odpowiedź na wiersz Lwow47: “ZA POPLAMIONY HONOR GENERAŁÓW”

I ja się przyłączam do pochwały wiersza  za jego duchowe zaangażowanie

I prawdy obronę i iskrę nadziei na Narodu drugie zmartwychwstanie. 

Mocne to skojarzenie – Matki z sumieniem

Matka to troska o życie – zwłaszcza gdy żyć nie daje grzech i zniewolenie

By powstrzymać się przed złym czynem, przełamać bierność

I nie interesu własnego zachowanie mieć na celu, a świętości wierność.

Sumienie to nie znak przemiany, choćby najgorsze były rany

Przemiana to jest dopiero wtedy, gdy duch niezłomny w Chrystusie zostanie odzyskany

Sumienie ze złych planów nas trzeźwi, w zło brnąć nie daje

Daje dojść do głosu mocy z wysoka ku służbie dobru, braciom, ku przyszłości Ojczyzny kierowanej.

Maryja Łaski pełna, Ducha Święgo oblubienica, choć sama

ŚwIętego Józefa na swego życiowego Oblubieńca wybrała

Mocno po ziemi stąpała -Toć swego ludzkiego ducha do końca zachowała

I to z nim, uświęconym, do nieba zabrana została.

To w nim, duchu ludzkim pozostaje i nieba, i ziemi Królową

I stamtąd swej pomocy wciąż jest nam udzielić gotową

Lecz na coż taka pomoc nam ludziom by się dzisiaj zdała

Gdyby to Ona poplamiony honor generałów naszych ratowała, czy nam złudną nadzieję na jego ratowanie dawała?

Honor generałów honorem jest naszym, lecz jest jak czas, co to tylko w jedną stronę płynie.

Naszego honoru zmarłym generałom udzielić nie sposób – jeśliby oni go splamili - i na nich zdjęcie infamii by musiało spoczywać.

Każdy z nas ma swój honor, lecz on jest w służbie Ojczyzny - wspólnoty Rodzinie

- I w drugą stroną tu nie ma relacji - Ojczyzna go nikomu nie da, a może tylko co najwyżej we wdzięcznej pamięci zachowywać.

Natomiast zemsta - owszem,  często i sprawiedliwemu człekowi przystoi, zwłaszcza gdy to honoru sprawa

Póki wróg żyw i grozi, biada mu na wieki, oj biada, zwłaszcza kiedy się jeszcze ze swej ofiary bezczelnie naigrawa.

Tylko zemsta, lecz  nie za honor i nie za krzywdy generałów – te to już historia, zbędne więc by to więc były ofiary i znoje

Lecz za honor i krzywdy nasze, bo Sybir, Katyń, czy Miednoje, Wołyń, Warszawa, Wyklęci, czy Smoleńsk,

To były naszych bohaterów dziś wspominanych  ostatnie boje, ale zwycięskie,

Ich zwycięstwo jest naszym i naszym ich dziedzictwo. Ich sztandar, dziś w naszym sercu ma miejsce

I naszym staraniem, zaszczytnym obowiązkiem jest, by choćby upuszczony, odtąd wysoko, oj wysoko powiewał,

I naszym prawem jest pisać zwycięzców historię, opisywać nie wydumane porażki, lecz glorie, co sięgają nieba.

Im chwała, im sława i wywyższenie, im pomników morza, na ich przykładzie dziatwy ducha budowanie,

Lecz krzywda to już jest nasza (“Jeślibym o nich zapomniał, Ty, Boże zapomnij o mnie”), i ją pomścić trzeba.

Bo to czego oni zaznali, ich krzywdy i niesprawiedliwiści, to o pomstę woła do samego nieba

Zemsta to rzecz jest ważna, tu się świat nie zmienia - i nie ma tu naszego chcenia, czy niechcenia.

Zemsta nastąpić musi, wszędzie tam gdzie nie ma

Motywowanego miłością wzajemnego swoich win przebaczenia

Dla życia w zaufaniu i wolności, zgodzie i prawdziwym pokoju

I w naprawy krzywd wyrządzonych uciążliwym znoju

Polegli, lecz zwyciężyli, bo się nie złamali

Bo swojemu Narodowi honor Niezłomnego dali.

Ci, co ich w swej intencji prześmiewczo komuniści wyklętymi zwali,

Bez grobów chowali, nawet miejsca pochówku zapomnieć kazali – oni już nie ich, a naszej zemsty się bali.

I słusznie.  Dziś już my będziemy o swoich bohaterach w glorii Niezłomnych i z dużej litery Wyklętych pisali

I ich na zasłużone miejsca i w realu, i w historii, i w motywach naszych działań przywracali.

 Niezłomni Honoru Polaka nie poplamili, czystym go zachowali

I swą godność osobistą nam - ich dziedzicom, duchowym dzieciom, patriotom przekazali

Próbować myć go dzisiaj, jakąś zemstą dla zemsty, to tylko zbędnie się trudzić,

Bo może to my nie dość czyści, nie dość w bojach sprawdzeni, bo go możem pobrudzić?