Rewizjonizm a rebours - rzekomy udział Polaków w Holocauście

Wiersz Miłosza „Campo di Fiori” powstał podczas Świąt Wielkanocnych 1943 roku. Podczas zagłady getta w Warszawie. Poetycki obraz Polaków bawiących się na karuzeli pod murem ginącego getta stał się potem częstym leitmotivem oskarżeń i auto-oskarżeń (sic!) o rzekomy udział społeczeństwa polskiego w Holocauście.

   Władze PRL w zasadzie miały całkowicie w nosie deformacje, przekłamania  i manipulacje dotyczące historii zagłady Żydów na ziemiach II RP. Za żelazną kurtyną było cieplutko i swojsko, a wredni imperialiści mogli sobie pogadać. Interweniowano tylko wtedy, gdy w grę wchodziły kwestie personalne związane z prominentami systemu. Tak było np. w przypadku oskarżeń Szymona Wiesenthala pod adresem Kazimierza Rusinka. A poza tym błogi spokój, którego najlepszym wyrazem były obowiązkowe wycieczki szkolne do Oświęcimia. Nie do Auschwitz. Do Oświęcimia! Władze PRL nie raczyły się nawet upomnieć o setki tysięcy obywateli polskich narodowości żydowskiej, którzy zginęli po 1941 roku na ziemiach anektowanych wcześniej przez Rosją Sowiecką, których ta chętnie dopisała do listy własnych strat wojennych.

   Sytuacja zmieniła się po 1968 roku.  Emigracja wielu przedstawicieli żydokomuny peerelowskiej i ich dzieci spowodowała, że negatywne opinie o zachowaniu Polaków wobec  Żydów podczas okupacji zaczęły się upowszechniać na świecie. Ale władza ludowa nadal się nie przejmował. W okresie gierkowskim na Zachodzie pojawiło się szereg powieści i filmów fałszujących w sposób oczywisty obraz stosunków polsko-żydowskich podczas okupacji niemieckiej. Reakcji państwa polskiego nie było.

   Ale najgorsze nastąpiło w latach jaruzelskich. Tym najgorszym był dokumentalny tasiemiec Claude`a Lanzmanna „Shoah” (1985). Jaruzelska ekipa  musiała zareagować, ponieważ i tak miała za dużo kłopotów ze swoimi image w oczach zachodniej opinii publicznej.

   A potem? Potem było już tylko gorzej. Władze III RP – z małymi wyjątkami – reagowały na fałszerstwa i manipulacje historyczne w myśl zasady „i chciałabym, i boję się”. Niby oburzenie na „polskie obozy koncentracyjne”, ale do dziennik „Rzeczpospolita”, a nie władze Rzeczypospolitej, zainicjował pierwszą, w miarę skoordynowaną akcję przeciwstawienia się trendom tego swoistego rewizjonizmu historycznego.

   Przypomniał mi się stary, pochodzący z 8 grudnia 2009 roku wywiad  Piotra Zychowicza z Davidem Cesaranim, który ukazał się w „Rzeczypospolitej”[]]>www.rp.pl/artykul/403210. html. _]]> - jeśli jakaś zacna dusza zechce go powtórnie zlinkować pod tym tekstem będę szczerze wdzięczny! Nie wiem dlaczego mój link nie wyświetla  się...Z góry dziękuję :-)].  

   Urodzony w 1956 roku David Cesarani to brytyjski historyk specjalizującym się w problematyce Holocaustu. Jest z pochodzenia Żydem. Powszechnie uznaje się go za jednego z najwybitniejszych obecnie badaczy tej tematyki. Jest profesorem  Royal Holloway College w Londynie.

   Uczciwość intelektualna i naukowa Cesaraniego jest warta przypomnienia w czasach, gdy „polscy badacze” z Żydowskiego Instytutu Historycznego, Centrum Badań nad Historią Żydów IFiS PAN i innych placówek naukowych (?) z maniakalnym uporem wmawiają Polakom udział w Holocauście. A rodzime „stronnictwo rewizjonistów historycznych” chętnie im sekunduje, bijąc się w piersi za rzekome grzechy ojców i dziadów. Najwyższy czas z tym skończyć. Najwyższy czas, aby państwo polskie zaczęło prowadzić politykę historyczną. To jego obowiązek.  

Przeczytajcie Państwo koniecznie ten wywiad z Davidem Cesaranim. Warto. .

]]>http://www.wykop.pl/ramka/270377/polacy-nie-odwrocili-sie-od-zydow/]]> (edycja: zacna dusza ;))