Czy w obronie Polski możemy liczyć na młodzież? cz.1/2.

..."(...) jestem jedyną, która: nie ma w ręku komórki a tym samym - nie gram w żadną grę, nie mam słuchawek i nie bębni mi nic w uszach, nie odbieram maili, nie odpisuję na nie, nie oglądam żadnego serialu i nie przeszukuję stron internetowych".

Ale przecież nie oznacza to, że jesteś daleka od korzystania z dobrodziejstw dzisiejszej techniki. Nóż służy do krojenia chleba, ale także można nim popełnić morderstwo.

Więc chodzi o to, aby te zdobycze techniki wykorzystywać we właściwy sposób. Tak, tak, Nobel, który wynalazł dynamit gdyby wiedział, że jego wynalazek zabije kilkaset milionów ludzi, pewnie by go nigdy nie wynalazł. Ludzkość zawsze garnęła się do tworzenia rzeczy, które z założenia mają pomagać człowiekowi w życiu. Ale jeśli te wynalazki zaczynają obracać się przeciwko człowiekowi, to nie jest temu winien wynalazca, a inny człowiek, który albo nie wie, jak z tego dobrodziejstwa skorzystać, albo celowo propaguje wypaczony sposób korzystania z tego wynalazku, w celu zawładnięcia umysłami milionów ludzi i osiągnięcia określonych nieczystych celów.

Pozdrawiam, Satyr

... wskazanie pominiętego, jakże ważnego słowa. Juz skorygowałem.

Pozdrawiam,

Satyr

Konstrukcja mojego artykułu w dwóch częściach była prosta: najpierw krótki opis relacji rodzice – dzieci sprzed lat, potem opis przestrzeni bodźców, w której osadzona jest współczesna polska młodzież, a zakończenie poświęciłem sposobom zmiany stanu faktycznego, głównie adresowanym do starszego pokolenia.

Zapoznając się z treścią Twojego komentarza odniosłem wrażenie, że nie bardzo zrozumiałeś moje przesłanie. Przecież w żadnym fragmencie mojego artykułu za stan faktyczny nie obwiniałem młodzieży, a… dorosłych. Mało tego, dałem pewne wskazówki, co dorośli mają czynić, aby w przyszłości można było liczyć na ludzi, którzy dzisiaj zaliczają się do grona młodzieży.

W żadnym fragmencie mojego artykułu nie znajdziesz zdania, które miałoby świadczyć o zdjęciu odpowiedzialności z nas – dorosłych. Już w pierwszym jego zdaniu napisałem, cyt.: „To prawda, że losy Najjaśniejszej Rzeczypospolitej leżą w rękach i umysłach nas dorosłych”. Swój komentarz oparłeś głównie o zjawiska patologiczne (pijany ojciec lejący żonę – matkę swego dziecka, nie bronienie dziecka w czasie, gdy to jest krzywdzone, itd.). Ale chyba zgodzisz ze mną, że dzisiejsze społeczeństwo nie składa się w zdecydowanej większości z rodzin patologicznych. Zatem wydaje się, że generalizowanie problemu w oparciu o tylko i wyłącznie patologię – jest po prostu chybione.

Zapytałeś mnie, cyt.: „(…) czy jeśli dziecko wyrosło na bluzgach i obelgach od ojca, czy może słuchać potem 'dobrej' muzyki”? Po czym sam odpowiedziałeś, że nie może. I ponownie swoje twierdzenie oparłeś o zjawisko patologiczne.

Chciałbym, abyś wziął pod uwagę te rodziny, w których zapracowani rodzice w pogoni za pieniądzem nie mają czasu zajmować się wychowywaniem swych dzieci, a rolę rodzicielską spłycają tylko i wyłącznie do zabezpieczenia potrzeb materialnych swych dorastających dzieci. To, że tak gonią za pieniądzem nie jest ich „widzi mi się”, a powodem nieudolnego rządu, którego decyzjami są zamykane, bądź sprzedawane zakłady pracy, podwyżki cen nośników energii i cen artykułów pierwszej potrzeby, a politykę prorodzinną ma w "ostatnim ogniwie układu pokarmowego". Więc nie powinieneś negować tego, że właśnie między innymi rząd jest odpowiedzialny za obecny stan rzeczy.

Jest takie staropolskie powiedzenie: „Punkt widzenia zależy od… punktu siedzenia”. Zatem chciałbym Cię reign_77, albo jak wolisz Dominiku C. utwierdzić w przekonaniu, że za kilkanaście lat zmienisz zdanie, albowiem… zmieni się Twój „punkt siedzenia”. A wówczas bogatszy w doświadczenie życiowe będziesz miał diametralnie odmienny niż obecnie pogląd na przedmiotowy temat i nie będziesz poddawał krytyce tego, co napisał starszy i bogatszy w doświadczenia człowiek.

Satyr

W pierwszej części swojego komentarza byłaś mukuzani uprzejma odnieść się do zachowań młodzieży, która nie wymaga szczególnej troski, albowiem ona mając pozytywne wzorce w domu rodzinnym wie, jak odróżnić dobro od zła, a kłamstwo od prawdy. Także wie, jak kultywować kulturę przodków, Jest zdolna szanować wartości, które nakreślają jej pozytywne kierunki rozwoju, a w perspektywie zadbania o naszą Ojczyznę. Należy tylko chwalić, że mamy także i taką młodzież. Zatem nie do nich i nie do ich rodziców adresowałem treść swojego artykułu w dwóch częściach.

Ale mamy także i inną młodzież, która wymaga określonego podejścia dorosłych. I właśnie do nich skierowałem przesłanie zawarte w treści mojego artykułu. Droga mukuzani, dalej napisałaś, cyt. „(…) Musimy umieć słuchać młodych ludzi, nawet jeżeli od tego głowa czasem zaboli. Młodzi mają prawo wyrazić swoje zdanie, mają prawo z nami się nie zgadzać, mają prawo do buntu”. Otóż pisząc w swoim artykule słowa: „Starsi mówili, a młodzi słuchali. Słuchali i byli na ogół posłuszni” – kierowałem się przede wszystkim tym, iż w zamierzchłych czasach rodzice byli dla dzieci autorytetem. Dzieci odnosiły się do nich z szacunkiem i respektem.

A dzisiaj? Dzisiaj dorastające dziecko potrafi zwracać się do matki czy ojca pogardliwie przez per „ty”, jakże często w trybie rozkazującym (słyszałem na własne uszy 16-latka: „Ty, matka!!! Długo będę czekał?! W końcu przyniesiesz mi to żarcie, czy nie?!!!). I o zgrozo! – matka wypełniła rozkaz swojego pierworodnego bez szemrania. Tenże młodzian potraktował swoją rodzicielkę jak służącą i… dającą niemałe kieszonkowe (na alkohol, narkotyki, itp.), kosztem własnych wyrzeczeń, bądź kosztem obniżenia standardu życia rodzinnego. Ale taka matka czy ojciec pozwolili sobie na to, aby nie byli traktowani przez swoje dzieci z należytym szacunkiem i czcią. I właśnie do nich adresowałem swoje przesłanie. Aby się w końcu obudzili i „poszli po rozum do głowy”.

W zupełności masz rację, że z dzisiejszą młodzieżą trzeba rozmawiać. A przecież dialog polega na tym, że rodzic mówi – dziecko słucha. Dziecko mówi – rodzic słucha, co nie oznacza, że ma natychmiast i bezwarunkowo zgadzać się ze wszystkim, co usłyszy od swojego dziecka. Od tego jest rodzicem, aby wytłumaczyć jemu, że jest w błędzie i że takie błędy będą miały określone negatywne konsekwencje. Wszak dorastające dziecko nie jest jeszcze w stanie (z racji małego doświadczenia życiowego) skonstruować związku przyczynowo-skutkowego i właściwie ocenić skutki swoich - jakże często spontanicznie podejmowanych działań. I jeśli jest to dialog „na argumenty” z obydwu stron, wart jest rozwijania i kontynuacji, albowiem w dalszej perspektywie – jestem przekonany – przyniesie pozytywne efekty. Jestem natomiast wrogiem apodyktyczności rodziców wobec swych dzieci, z koronnym ich argumentem „nie, bo nie”!

W zakończeniu swojego komentarza mukuzani – świetnie uzupełniłaś końcową część mojego artykułu. Mam tu na myśli sposoby kształtowania młodych umysłów w duchu patriotyzmu, – chociażby poprzez wizytę w Muzeum Powstania Warszawskiego. Dziękuję za to uzupełnienie.

Pozdrawiam, Satyr