Człowiek z folii, czyli Leski o Pacewiczu

Krzysztof Leski postanowił wczoraj wziąć się za obronę Piotra Pacewicza, który brutalnie potraktował Bogdana Rymanowskiego wybranego na Dziennikarza Roku. Jednakże najbardziej pracowitemu blogerowi Salonu24 tłumaczenia niezbyt się udały. Może dlatego, że zachowania publicysty „Gazety Wyborczej" wyjaśnić się po prostu nie da.

W swym wpisie Leski (poza jednoznacznym tytułem: Bronię Pacewicza) zamieścił dokładnie dwa zdania mogące być uznane za faktyczną próbę obrony Pacewicza:

Pacewicz ma trochę racji. Samokrytycznie przyznaję, że elektroniczne media w Polsce (bo nie tylko o TV chodzi) robią się coraz płytsze.

I tyle.

Zaraz potem redaktor radiowej „Jedynki" dezawuuje powyższą konkluzję, stwierdzając: Zresztą - gazety także (robią się płytkie - R.) i przystępuje do miażdżenia tez Pacewicza:

Pacewicz palnął parę błędów: 1. niepotrzebnie wmieszał w to Rymanowskiego, 2. fatalnie wybrał powód i moment publikacji, 3. pozwolił mówić swej zawiści.

Rzecz w tym, że gdyby zabrać Rymanowskiego, określony kontekst publikacji i zawiść, to tekstu Pacewicza w ogóle by nie było. Zresztą, dziennikarz „Wyborczej" sam przyznał, iż zaatakował akurat Rymanowskiego z pełną premedytacją. Jak donosi portal wirtulanemedia.pl:

Pytany, czy dobrze się stało, iż tekst bezpośrednio odnosił się do osoby Rymanowskiego, Pacewicz odpowiedział, iż "takie są prawa pamfletu". "Gdyby to był ogólnie wyważony tekst, w którym nie padłoby żadne nazwisko, to nikt nie zwróciłby na niego uwagi" - dodał.

Czyli, nie ma mowy o żadnych błędach. Tekst Pacewicza o Rymanowskim miał dokładnie tak wyglądać.

Zresztą, „pamfletowi" (a w rzeczywistości paszkwilowi) Krzysztof Leski poświecił niewiele miejsca. Bardziej zajęła go postać samego Pacewicza - i to ten fragment wpisu stanowi prawdziwą zagadkę.

Wiemy, że jest wiele osób gotowych posądzać obecnych pracowników „GW" o najgorsze. I Leski oddał im Pacewicza do ostrzału, pisząc o zaproponowanym przez niego w 1985 roku prostym, ale dla opozycjonistów mocno ryzykownym interesie:

Nadstawiliśmy więc ucha, gdy zaproponował biznesik, a parę tygodni później wszyscy zostaliśmy fikcyjnymi, indywidualnymi importerami folii samoprzylepnej.

Głowa do biznesu - ważna rzecz. I trudno z obecnej perspektywy oceniać całą sytuację. Lecz sam Leski stwierdza:

Do dzis próbuję sobie wyobrazić roześmianą gębę Jerzego Urbana ogłaszającego, że największe podziemne pismo "S" udało się posadzić w komplecie za PG. Przestępstwo gospodarcze.

Oto więc ktoś może o Pacewiczu pomyśleć, iż pojawił się nagle w najmroczniejszych czasach dyktatury Jaruzelskiego i zaproponował opozycjonistom intratny, ale ryzykowny biznes, narażając tym samym sprawę.

Oczywiście, ja jestem daleko od tego typu podejrzeń. Krzysztof Leski z pewnością również nie miał takich intencji. Lecz dołączenie tej (w sumie niezbyt związanej z tematem) opowiastki do wpisu, który - jak już ustaliliśmy - niezbyt broni tez Pacewicza daje naprawdę ciekawy efekt.