Lęk

Mam trochę nieużytku przy ścianie lasu.Dlatego mam możliwość obserwowania zwierzaków,które w poszukiwaniu pokarmu często zapędzają się i na moją działkę.Mimo wyrządzanych przez nie szkód,mam jednak dla nich wiele sympatii.I współczucia.
Bo za każdym takim spotkaniem zauważam,jak bardzo się boją.A boją się praktycznie wszystkiego.

Takie spotkania są dla mnie okazją do głębszego zastanowienia się nad ich lękiem.Również swoim.

Tak sobie myślę,że zając nie dlatego boi się lisa,bo lis jest brzydki.Albo,że boi się,bo tkwi po same swoje uszy w depresji.Że ma traumę.
Myślę,że zając boi się lisa,bo lis może go pożreć.

Kiedy tak myślę sobie o swoich lękach i o tym,jak nauka próbuje upychać mnie kolanami do świata zwierząt, podrzucając mi cuda-recepty na lęk,doznaję rozterki.

Bo jeżeli nauka w swoim odkrywaniu prawdy o człowieku bazuje na obserwacji świata zwierząt,to dlaczego ta sama nauka nie powiedziała mi o tym,że podstawowym lękiem człowieka,podobnie jak w świecie zwierząt,jest lęk przed śmiercią?Że wszystkie inne lęki wynikają z tego właśnie podstawowego lęku?Że te,które próbuje nauka leczyć,choć są na pewno ważne,są jednak tylko konsekwencją tego pierwotnego lęku?

Kto wie,może,gdyby nauka mnie o tym poinformowała,więcej czasu poświęciłbym na refleksje na temat śmierci i umierania,może zapytałbym siebie o sens istnienia tego wszystkiego.Może odkryłbym,że istnienie Pana Boga to oczywistość.Może bym się z nim nawet z czasem zaprzyjaźnił?Może przez przyjaźń z Panem Bogiem wiele z dotykających mnie lęków same by się odkleiły,a reszta stałaby się znośna?

I tak sobie myślę,że jeżeli od zwierząt różnię się tylko tym,że mam rozum i wolną wolę,to chyba po to,żeby trochę pomyśleć i opowiedzieć się w tej swojej wolnej woli za wiecznością.Nic nie tracę,a zyskuję wiele.Choćby to,że wygrywam wojnę ze swoim największym wrogiem.Z lękiem przed śmiercią.

dratwa3