Od dzieciństwa straszono mnie Panem Bogiem.

Od dzieciństwa straszono mnie Panem Bogiem, który tylko czeka, by mi przyłożyć, gdy będę niegrzeczny. Wiele lat musiało upłynąć, by dotarło do mnie, że Bóg mnie kocha takim, jakim jestem. Z wszelkimi moimi brudnymi przypadłościami. W swojej miłości obdarzył mnie nieskrępowaną wolą. Obdarzył przy tym rozumem, bym mógł podejmować słuszne decyzje. Dorzucił jeszcze do tej mojej wolności 'ściągę' w postaci Dekalogu i Dwóch Przykazań Miłości, by moje wybory stały się prostsze, a życie bezpieczne. Stare polskie przysłowie mówi, że "Jak se pościelesz, tak się wyśpisz". Życie zmusiło mnie do tego, bym zrozumiał, iż moje decyzje zawsze niosą za sobą określony skutek, który to skutek kształtuje dalsze moje wybory. Że nie istnieje coś takiego, jak "gruba kreska", którą to kreską można by sobie odciąć szemraną przeszłość. Bo zawsze coś z czegoś wynika. Coś zawsze jest konsekwencją czegoś. Że uwolnić się od złych decyzji można tylko przez naprawienie przeszłości, która to przeszłość tego typu decyzje wymusza. To nie Pan Bóg mnie więc karze. To ja swoimi wyborami nagradzam się lub karzę. Zaś Dobry Bóg zawsze czeka na moją prośbę o wsparcie. Moja cielesna natura lubi radzić sobie sama. I Bóg mi w tym nie przeszkadza. Bo wie, że gdy w moim życiu Go zabraknie, przychodzi trwoga. A wtedy… --- dratwa3