Zaszczuci

 Kiedy wzięli Stefana, cała jego rodzina odczuła na własnej skórze, co znaczy być wrogiem ludu. Rewizje, przesłuchania, groźby i szykany. Tak było podczas procesu, a nawet i później, po wykonaniu wyroku śmierci na skazanym „zdrajcy”.

 Nie dla nich była dobra praca na państwowej posadzie, nie dla ich dzieci nagrody i promocje. Komunizm to ustrój tak samo mściwy dla obcych, jak szczodry dla swoich. Pamiętliwy przy tym, wredny i złośliwy.

 Stefan Półrul miał nigdy nie zobaczyć domu. Upewniano go o tym szczególnie chętnie, kiedy chłopak tracił rozum w ubeckich kazamatach, ostatkiem trzeźwych myśli podążając ku rodzinnemu domowi. To bolało bardziej niż drzazgi wbijane pod paznokcie.

 Długo na jego bliskich ciążyło odium „rodziny zdrajcy”.

 Pół wieku minęło nim Stefana zrehabilitowano i zwrócono godność. Nawet do domu „powrócił”, bo dzięki wysiłkom szlachetnych ludzi, odnaleziono jedną z „ubeckich łączek”, gdzie spoczywało jego sponiewierane ciało i pochowano je uroczyście na parafialnym cmentarzu w pobliżu prochów, pomarłych ze zgryzoty, rodziców.

http://www.youtube.com/watch?v=inTKYI-hMqc

I chociaż pogrzeb był piękny, a salwa honorowa donośna, i satysfakcja bliskich ogromna, to jednak pozostał cień tamtych, zniszczonych lat i straconego czasu.

 O zaszczuciu mówią bliscy innych zamordowanych przez komunistyczny reżim Bohaterów.

Życie z opinią „rodziny bandyty” nie było proste. System zadbał, by nigdy o nich nie zapomniano i żeby piętno zbytnio nie wyblakło.

 Siostrzenica Hieronima Dekutowskiego „Zapory” wspominała o tym po konferencji prasowej w IPN, kiedy nazwisko jej wuja padło podczas ogłaszania wyników identyfikacji szczątków ubeckich ofiar.

 Rodzina Generała „Nila”‘ straciła nie tylko męża i ojca, ale wszystko co posiadała.

 „Przepadek mienia” z reguły dotyczył wszystkich skazanych, bo poza odebraniem życia bliskiej osobie, był najdotkliwszą formą represji na jego rodzinie. Prześladowcom zależało na jak najdotkliwszym nękaniu członków rodziny, by zniechęcić, zgnębić i złamać.

 O losie młodszego brata Mieczysława Dziemieszkiewicza „Roja”, opowiada przed kamerą jego syn. Mówi, że wzywano ojca na milicję zawsze, kiedy spodziewano się jakiś niepokojów społecznych, przy okazji świąt państwowych, rocznic i innych wydarzeń. Był „trefny”. Obserwowany, zaszczuty, złamał się. Syn znalazł go powieszonego.

 Jakiś czas temu, na forum, pod artykułem w Gazecie, rozgorzała ostra polemika na temat zadośćuczynienia finansowego dla rodzin ofiar komunistycznego systemu. Mnożyły się opinie przesiąknięte zawistną niechęcią i zjadliwością: Jeszcze czego?! Państwa nie stać na takie fanaberie! Państwa nie stać na odszkodowania.

 Wiemy doskonale, jaka jest jego kondycja, ale ta forma… Skąd tyle jadu i wrogości? Czy to nie pokłosie tamtych wyroków? Kontynuacja zasądzonego wykluczenia „ na zawsze”? A dokonana „rehabilitacja” to taki pusty frazes? Nic nie kosztujący gest pojednania podczas pokojowego przekazywania władzy? Było, minęło.

 Najłatwiej jest wymazać, wyprzeć z pamięci, a może nawet z sumienia? Zapomnieć i iść dalej. Ku przyszłości. Po co wlec za sobą ten ciężki, posępny, żałobny tren? Komu to dzisiaj potrzebne?

 Tylko, że tak naprawdę, to nic się nie zmieniło. Może jedynie dręczyciele inni, inne ich ofiary? Odmienne okoliczności?

 Co powiedzieć na medialne newsy, mniej czy bardziej uwłaczające pamięci Bohaterów lat wojny, czy antykomunistycznego Podziemia? W kogo one biją? W kogo są wycelowane? Jak nazwać zarzuty względem niektórych ofiar Katastrofy Smoleńskiej? Jakie skutki dla ich rodzin wywołują te doniesienia?

Czy nie można nazwać nękaniem, eksponowanie w nikczemnej reklamie wizerunku zmarłego ojca, wiedząc dobrze, jakim to będzie ciosem dla osieroconej córki? Brata? Na co liczą? Czego oczekują?

Kogo znowu chcą zaszczuć?